Anouk: ‘Ook beginnen mijn kinderen aan incidentele verwaarlozing te lijden, dus dit is mijn eerste stap naar herstel’

Anouk

18 september, 2025 - 11:00

Leestijd: 4 minuten

Hallo, ik ben Anouk en ik ben gameverslaafd. Ik treed nu uit de anonimiteit, omdat ik een serieuze interventie nodig heb. Sinds een tijdje heb ik Match Factory ontdekt en nu zit ik dus eindeloos en nutteloos allerlei voorwerpen zo snel mogelijk binnen de tijd aan elkaar te matchen. Dit, terwijl er nog genoeg sokken in de droger liggen die gematcht moeten worden. Ook beginnen mijn kinderen aan incidentele verwaarlozing te lijden, dus dit is mijn eerste stap naar herstel.

Mijn gameverslaving stamt al van vroeger. Toen zat ik al tot diep in de nacht als een guitar hero te rocken op de Nintendo Wii. Ik waande me zo goed dat ik serieus overwoog om me bij een band aan te sluiten. In die tijd ging ik ook nog prima op een paar uurtjes slaap.

Crush on first sight

Tijdens mijn eerste zwangerschapsverlof ontdekte ik Candy Crush. Zeg maar gerust dat het een crush on first sight was. Tijdens de nachtvoedingen zat ik fanatiek te candy crushen en speelde ik gewoon door nadat mijn baby al lang en breed weer in slaap was gevallen. Ja, heel zwaar die gebroken nachten met een baby (ahum). Maar goed, als je op een gegeven moment niet meer weet of je nu aan een lolly moet likken of hem als hamer moet gebruiken, dan wordt het wel tijd om te stoppen.

Toch heeft die Candy Crush verslaving nog even geduurd. Door een candy crash op mijn mobiel ben ik afgekickt. Ik heb toen wel even gehuild, maar het was precies wat ik nodig had. Ik heb het spelletje toen ook niet opnieuw gedownload. Ik had wel wat afkickverschijnselen, maar die ben ik te lijf gegaan met echte gummibeertjes en spekjes. Het was natuurlijk ook compleet belachelijk. Ik had snoepjes van kinderen en dan zat ik naar snoepjes op mijn schermpje te staren. Lekker voorbeeld was ik (nou ja, de snoepjes waren wel lekker natuurlijk).

Nieuwe suikerverslaving

Toen we onze derde dochter een Nintendo Switch voor haar verjaardag cadeau gaven, bleef ik er bewust ver vandaan. Misschien was het juist wel verstandig geweest om wat meer Just Dance te spelen vanwege mijn nieuwe suikerverslaving, maar ik nam geen enkel risico. Ik bleef wel lui op de bank liggen kijken naar mijn dochters, terwijl ik koekjes at.

Maar goed, ik was dus alweer jaren clean en genoot van het echte leven en mijn dochters. Toen had ik een zwak moment en ontdekte ik Match Factory. Een heel stom en frustrerend spelletje, maar oh zo verslavend. Dan denk ik nog even voor het slapen gaan ter ontspanning een spelletje te spelen en dan…poef, is het opeens 4 uur ’s nachts. Als je dan gewoon je kinderen weer naar school moet brengen en moet werken, matcht dat niet echt lekker.

Grens over

Het is zelfs zo erg dat ik geld heb uitgegeven aan dit spelletje, omdat ik anders het level niet haalde. Toen ik dat aan mijn dochters vertelde, vroegen ze wel tien keer: “Bedoel je echt geld? Echt geld zoals in euro’s? Geen nep Match Factory geld?”. Dan weet je dus dat je echt een grens bent overgegaan. Maar toen ik mezelf (helaas meer dan één keer) tegen mijn dochters hoorde zeggen: “wacht even, ik zit net midden in een potje”, dan ben je niet alleen een grens over maar dan ben je niet eens meer in Europa.

Ik moet dus weer terugkeren naar hier. Van de virtuele wereld naar de echte wereld, naar het genieten van mijn dochters, die ik niet voor niets heb gemaakt in mijn eigen baby factory en mijn echte perfect match zijn.

Meer columns van Anouk lees je hier.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time