‘Ik zag het hem gewoon denken, wát een tegenvaller! Waar is mijn speelgoed?’

Het is weer de tijd van het jaar! De feestdagen staan voor de deur en dat maakt me altijd blij. Mijn kinderen zijn ook erg gevoelig voor de decemberdagen. Ze vinden het altijd zo gezellig, het huis versieren en de leuke dagen met de familie bij elkaar.

Sinterklaas komt volgende week aan in de stad waar wij wonen en de jongens hebben nu al zin om Sophia mee te nemen naar de intocht, al zal ze er nog geen bal van snappen. Ook het Sinterklaasjournaal is weer begonnen, wat ikzelf stiekem ook altijd nog wel leuk vind om te volgen. Het brengt ons allemaal in de stemming. Ook de jongens, inmiddels twaalf en negen, vinden het leuk.

Alle kleuren van de regenboog

Toen de jongens klein waren woonden wij op Curaçao. Daar werd Sinterklaas eigenlijk hetzelfde gevierd als hier, met een vrolijke intocht, een Sinterklaas en pieten. Die pieten hadden alle kleuren van de regenboog en sommigen waren echt pikzwart geschminkt. Sinterklaas was meestal een donkere man die zichzelf juist wit had geschminkt. Niemand had ergens moeite mee, het was gewoon een gezellig feest.

Mijn ex-schoonvader – uit Venlo – speelde Sinterklaas bij ons thuis, mijn ex-schoonmoeder was het pietje. Superleuk, maar Lewis herkende opa direct. Niet vanwege zijn uiterlijk, maar hij herkende zijn accent. ‘Opa! Jij bent het!’ zei hij als driejarige. En dat was dat. Opa was Sinterklaas, en door.

Lees ook – Sinterklaas-missers: ‘Hij wees naar de Sint en gilde: ‘Hé, maar dat is mijn papa!” >

Verlanglijst

Afgelopen jaar geloofde Miles ook niet meer, hij was inmiddels acht en had op school (in de combinatieklas) al vaker gehoord dat Sinterklaas niet bestond. Ergens superjammer, maar hij stond er dus niet van te kijken toen ik hem vertelde dat ík al die tijd de cadeautjes had verzorgd.

De aanleiding was minder leuk. Ik had de jongens al vaker gevraagd een verlanglijstje te maken, maar meer dan excessief grote dingen als een PlayStation 5 stond er uiteindelijk niet op. Schandalig, vond ik. Toen bedacht ik het volgende. De jongens waren gestart met voetbal en vonden het ontzettend leuk. Ik heb toen een compleet trainingspak van de club geregeld met hun naam achterop. Ook kregen ze een rugtas van de club met hun naam erop. Ik had ze er vaak naar zien kijken op het voetbalveld en het leek me origineel en een tof cadeau.

“Kleren voor Sinterklaas? Wíe the hell verzint dat?”

Lewis vond het inderdaad supergaaf, maar Miles was enorm teleurgesteld. Kleren voor Sinterklaas? Wíe the hell verzint dat? Die andere paar cadeaus konden pakjesavond niet meer redden. Ik zag het hem gewoon denken, wát een tegenvaller! Waar is mijn speelgoed?

Pakjesavond

Op dat moment geloofde hij nog – een beetje – dus ik heb hem even apart genomen en hem verteld dat ík de cadeautjes had gekocht en dat het trainingspak en de rugzak erg dure cadeaus waren waar ik heel erg mijn best voor had gedaan. Dat het niet netjes is om teleurgesteld te reageren wanneer je een cadeautje krijgt en dat hij – als hij zo graag andere dingetjes had willen hebben – een lijstje had moeten maken. Hij begreep het, zo leek het tenminste, en was toch wel blij met wat hij gekregen had.

“Het nieuws was dus nog niet helemaal geland”

Later hoorde ik hem aan Nils vertellen dat ik had gezegd dat mama de cadeautjes had gekocht. Nils beaamde dat. ‘Maar’, zei Miles, ‘Mama was een hulpje van Sinterklaas.’ Het nieuws was dus nog niet helemaal geland.

Dit jaar maken we het niet te gek, de jaren van een berg cadeautjes zijn toch voorbij en de jongens spelen niet meer met speelgoed. Toch houden we pakjesavond erin, misschien gooien we er een dobbelspelletje tegenaan of zoiets. Het is veel te gezellig om voorbij te laten gaan.

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.