Beeld: Paulien van Beusekom
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Laatst zag ik een geboortekaartje van een babymeisje. Het kind had zes namen, waarvan vijf van voor de zeventiende eeuw. Niet dat het meisje in kwestie er last van zal hebben, ze is vernoemd en dat is een mooi idee. Waarschijnlijk naar oma’s of overgrootoma’s. Misschien zitten de namen al generaties lang in de familie.
Mijn vader is er zo één. Nummer vijf in de lijn van dezelfde namen. Ik weet nog dat mijn oma zei dat ze dat helemaal niet leuk vond, ze kon zijn naam niet zelf verzinnen. Toen Lewis na de pretecho een jongen bleek, vond ik het leuk om mijn vaders naam in zijn naam te laten terugkomen. Mijn vader heeft alleen maar dochters en een kleinzoon met zijn naam zou hem vast trots maken. Maar ja, Carel. Heel leuk en
alles, maar ik wilde mijn zoon geen Carel noemen. Dat is dus het lastige aan vernoemen. Ga je voor het trotse gevoel van je ouders/voorouders? Ga je voor een (nieuwe) traditie? Of voor de naam die je zelf mooi vindt?
Maar ja, Carel. Heel leuk en
alles, maar ik wilde mijn zoon geen Carel noemen
Toen mijn ex en ik de naam Lewis bedachten, wat een Engelse naam is, besloten we voor de Engelse versie van Carel te gaan. Charles. Met terugwerkende kracht was ik denk ik voor Charlie gegaan, maar ja, dat is achteraf. Charles klonk al iets beter dan Carel. Toen nog de naam van de vader en broer van mijn ex erbij, Lucas, en daar was de volledige naam. Lewis Charles Lucas. Vernoemd en toch eigen keuze, goede
middenweg, trotse opa’s en oom.
Bij Miles voelde ik hetzelfde als mijn oma toen ze een tweede zoon kreeg. Vrije keuze! Het werd Miles Jonathan Jack. Net zoals Lewis drie namen, want daar waren we nou eenmaal aan begonnen en oké, Jonathan was een goede jeugdvriend van mijn ex, maar het was geheel eigen keuze. Geen vernoemen van opa’s, dat hadden we al gehad.
Toen kwam Sophia, de eerste meid. Nils wilde op zich wel iets doen met de naam van zijn moeder, zoals ik dat bij Lewis had gedaan met mijn vader. Dat ik honderd mooie meisjesnamen in mijn hoofd had heb ik toen maar laten gaan, je moet er toch samen uitkomen en tegen vernoemen kun je ook geen nee zeggen, als de ander dat wil. Maar als we dan toch gaan vernoemen, dan moet mijn moeder ook een plek
krijgen, dacht ik. Na twee zoons is zij dan nu aan de beurt.
Maar goed, Nils en ik hadden Sophia Isabelle al bedacht en dat wilden we laten staan, daar kreeg het meiske dus nog twee namen bij. Van Andrea (mijn moeder) maakten we Anna, van Irmgard (Nils z’n moeder) maakten we Imare. Sophia Isabelle Andrea Irmgard zagen we allebei niet zitten.
Net zoals bij Miles kozen we bij Aiden vrij en hebben we het vernoemen losgelaten. Het werd Aiden Bobby Jake, net zoals de jongens drie namen. Geen gerommel met letters, zoals bij Sophia. We hadden er
geen zin in. Als je een naam verandert, is het dan nog vernoemen, vroeg ik me later af. Is het niet juist een belediging omdat je een naam blijkbaar niet goed of mooi genoeg vindt om volledig te gebruiken?
Hadden we het achteraf beter niet kunnen doen? Hetzelfde met Carel, dat wilde ik ook niet en daarom werd het Charles. Is dat eigenlijk niet heel onaardig? Of ga je met de tijd mee en maak je van een naam die voorheen mooi was, iets dat passender is? Gaat het om de gedachte erachter? Het blijft een goede
vraag, maar wij zijn er gelukkig vanaf.
Eerder schreef Ellen over échte hulp als je net bent bevallen en wat dat betekent. Lees die column hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Verena heeft drie kinderen en een druk gezin, maar ook een diep verlangen naar af en toe een momentje voor zichzelf. Haar vriendin Lisa denkt hier anders over. Ze besloot haar drie kinderen mee te nemen naar het feestje dat eigenlijk alleen voor volwassenen bedoeld was.
Heeft een groot leeftijdsverschil invloed op je relatie? Leeftijd is maar een getal, zeggen ze. Maar als je moeder je aankeek alsof je gek was toen je een oudere date meenam naar het kerstdiner, dan weet je: het speelt tóch een rol. En niet alleen in de ogen van de buitenwereld, maar soms ook als […]
Je kind gaat uit logeren, leuk! Totdat er ongewenste souvenirs mee naar huis komen. Dat ontdekte Nina, moeder van Alina (7), toen haar dochter na een gezellig logeerweekend ineens hevig begon te krabben. Wat een klein ongemak had kunnen zijn, ontaardde al snel in een drama én een nogal opmerkelijke Tikkie.
Anna (28) kreeg uit het niets een telefoontje van haar zus Jamie (36), met de mededeling dat ze even een paar weken op haar drie kinderen moest passen. Jamie had een babymoon geboekt met haar vriend en geen budget voor een oppas.
Iedere ouder kent het: je wilt een goede indruk maken, maar soms heb je gewoonweg geen tijd of energie om alles zelf te doen. Dus ga je voor een slimme oplossing die toch niet zo slim blijkt.
Sommige kinderen trekken vanaf dag één naar dieren toe alsof ze een magneet in hun kleine knuistje hebben. Ze aaien élke hond die ze tegenkomen, stoppen slakken in hun jaszakken (want hij had het koud) en houden fanatiek bij welke eenden er in de sloot wonen.
