Beeld: Paulien van Beusekom
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Laatst zag ik een geboortekaartje van een babymeisje. Het kind had zes namen, waarvan vijf van voor de zeventiende eeuw. Niet dat het meisje in kwestie er last van zal hebben, ze is vernoemd en dat is een mooi idee. Waarschijnlijk naar oma’s of overgrootoma’s. Misschien zitten de namen al generaties lang in de familie.
Mijn vader is er zo één. Nummer vijf in de lijn van dezelfde namen. Ik weet nog dat mijn oma zei dat ze dat helemaal niet leuk vond, ze kon zijn naam niet zelf verzinnen. Toen Lewis na de pretecho een jongen bleek, vond ik het leuk om mijn vaders naam in zijn naam te laten terugkomen. Mijn vader heeft alleen maar dochters en een kleinzoon met zijn naam zou hem vast trots maken. Maar ja, Carel. Heel leuk en
alles, maar ik wilde mijn zoon geen Carel noemen. Dat is dus het lastige aan vernoemen. Ga je voor het trotse gevoel van je ouders/voorouders? Ga je voor een (nieuwe) traditie? Of voor de naam die je zelf mooi vindt?
Maar ja, Carel. Heel leuk en
alles, maar ik wilde mijn zoon geen Carel noemen
Toen mijn ex en ik de naam Lewis bedachten, wat een Engelse naam is, besloten we voor de Engelse versie van Carel te gaan. Charles. Met terugwerkende kracht was ik denk ik voor Charlie gegaan, maar ja, dat is achteraf. Charles klonk al iets beter dan Carel. Toen nog de naam van de vader en broer van mijn ex erbij, Lucas, en daar was de volledige naam. Lewis Charles Lucas. Vernoemd en toch eigen keuze, goede
middenweg, trotse opa’s en oom.
Bij Miles voelde ik hetzelfde als mijn oma toen ze een tweede zoon kreeg. Vrije keuze! Het werd Miles Jonathan Jack. Net zoals Lewis drie namen, want daar waren we nou eenmaal aan begonnen en oké, Jonathan was een goede jeugdvriend van mijn ex, maar het was geheel eigen keuze. Geen vernoemen van opa’s, dat hadden we al gehad.
Toen kwam Sophia, de eerste meid. Nils wilde op zich wel iets doen met de naam van zijn moeder, zoals ik dat bij Lewis had gedaan met mijn vader. Dat ik honderd mooie meisjesnamen in mijn hoofd had heb ik toen maar laten gaan, je moet er toch samen uitkomen en tegen vernoemen kun je ook geen nee zeggen, als de ander dat wil. Maar als we dan toch gaan vernoemen, dan moet mijn moeder ook een plek
krijgen, dacht ik. Na twee zoons is zij dan nu aan de beurt.
Maar goed, Nils en ik hadden Sophia Isabelle al bedacht en dat wilden we laten staan, daar kreeg het meiske dus nog twee namen bij. Van Andrea (mijn moeder) maakten we Anna, van Irmgard (Nils z’n moeder) maakten we Imare. Sophia Isabelle Andrea Irmgard zagen we allebei niet zitten.
Net zoals bij Miles kozen we bij Aiden vrij en hebben we het vernoemen losgelaten. Het werd Aiden Bobby Jake, net zoals de jongens drie namen. Geen gerommel met letters, zoals bij Sophia. We hadden er
geen zin in. Als je een naam verandert, is het dan nog vernoemen, vroeg ik me later af. Is het niet juist een belediging omdat je een naam blijkbaar niet goed of mooi genoeg vindt om volledig te gebruiken?
Hadden we het achteraf beter niet kunnen doen? Hetzelfde met Carel, dat wilde ik ook niet en daarom werd het Charles. Is dat eigenlijk niet heel onaardig? Of ga je met de tijd mee en maak je van een naam die voorheen mooi was, iets dat passender is? Gaat het om de gedachte erachter? Het blijft een goede
vraag, maar wij zijn er gelukkig vanaf.
Eerder schreef Ellen over échte hulp als je net bent bevallen en wat dat betekent. Lees die column hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
