Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik mag niet stemmen voor de Tweede Kamer. Niet omdat ik onverschillig ben, maar omdat ik van de zomer dacht dat verhuizen naar Spanje alleen ging over zon, zee en sangria. Niet echt natuurlijk. Vorige week bleek dat de deadline om je aan te melden vanuit het buitenland ergens in september was. Toen ik waarschijnlijk net een paar bocadillos met jamon en queso stond te maken voor in de schoolpauzes van de kids hier. Typisch iets voor mij om net te laat te denken ‘Hoe kan ik stemmen vanuit Spanje?’
En nu mag ik niet stemmen. Daarom maar deze column. Want ja — ik heb kinderen. En wie kinderen heeft, weet: dat maakt je automatisch verantwoordelijk voor de toekomst van de mensheid. Geen druk verder, hoor. Dus ik kijk om me heen. Naar Nederland, waar iedereen elkaar inmiddels toespreekt met de subtiele warmte van een Twitter-discussie. Waar vrijheid iets is dat we vooral van anderen eisen (“ik mag zeggen wat ik wil!”) maar zelden bij onszelf toepassen (“behalve jij, jij mag niks zeggen, want jij denkt verkeerd”).
Ik zie kinderen die leren dat “respectvol zijn” betekent dat je je mening inslikt en glimlacht. Dat je geen stelling meer neemt uit angst mensen tegen het hoofd te stoten. En volwassenen die in de war raken van een grap, omdat ironie schijnbaar ook op de lijst van verboden stoffen staat.
Weet je wat het is? Vrijheid is voor veel mensen een lastig ding. Het stinkt een beetje. Het is rommelig, oncomfortabel, het schuurt, situaties waarin je iets moet vinden. Net als ouderschap eigenlijk. We willen dat onze kinderen vrij leren denken — maar alleen als ze vervolgens precies denken wat wij vinden.
Nou, niet bij ons thuis.
Ik wil dat ze weten dat vrijheid niet hetzelfde is als altijd gelijk krijgen. Dat het soms betekent dat je luistert naar iemand die je vreselijk irritant vindt. En dat je desondanks je oren niet dichtstopt met AirPods en roept dat je aansluiting zoekt in “gesloten comment-secties”. Of dat je als politicus – om bij deze verkiezingstijd te blijven – niet die en die partij bij voorbaat uitsluit.
Mijn stem mag dan niet tellen, maar mijn mening wel.
Dus hier is ie: ik wil dat we ophouden met bang zijn voor afwijkende gedachten. Dat we weer durven te praten, te botsen, te twijfelen. Want dat is wat vrijheid is. Niet perfect, niet gepolijst — maar écht.
En ja, ik had graag gestemd. Niet omdat ik denk dat één vakje rood de wereld redt, maar omdat ik geloof dat denken, kiezen en durven dat misschien wél doen.
Dus beschouw dit als mijn stem.
Niet op een partij, maar op gezond verstand.
Op humor, op debat, op fouten mogen maken.
En vooral: op onze kinderen, die hopelijk later niet zeggen “papa, wat was jij politiek correct zeg”, maar: “Pap, jij deed tenminste je mond open.”
En op wie had ik dan gestemd als het had gekund? Op de zeer frisse, realistische en respectvolle wind die sinds kort door Den Haag waait: Lidewij de Vos van FVD. Voor zover ik kan zien de enige die serieus begaan is met de toekomst en de vrijheid van ons land en dat van onze kinderen.
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedereen weet: stilte bij kleine kinderen is altijd een slecht teken. Ze doen geheid iets wat niet mag. En dan zijn er nog gradaties in ‘wat niet mag’. Shannon viel stijl achterover door deze actie van haar peuter Ted.
Ze zeggen dat opa’s een speciaal plekje hebben in het hart van hun kleinkinderen, en eerlijk, we snappen allemaal waarom.
Er zijn van die momenten waarop je denkt: ‘Ik kan dit niet alleen’. De was wacht, het eten moet nog op tafel en je peuter huilt alsof de wereld vergaat. Gelukkig hebben we Kim Feenstra.
Je zwangerschap mogen aankondigen is voor velen een leuk en memorabel moment. Voor Inge is het ook zeker memorabel, maar niet op de positieve manier die ze gehoopt had. Het moment dat ze de echo liet zien, staat in haar geheugen gegrift.
Caroline Tensen (61) staat te springen van geluk: ze wordt oma! In maart verwacht de presentatrice haar allereerste kleinkind.
Suzan en Freek hebben op Instagram een ontroerende update gedeeld, vergezeld van een prachtige foto waarop Suzan trots haar babybuik laat zien.