Ellen: ‘Ik heb ze nagezwaaid tot ze de straat uit reden, maar toen kwamen de tranen’

Afgelopen jaar ben ik officieel gescheiden van de vader van mijn zoons. Een goed overwogen en gezamenlijke beslissing en we hebben het prima afgesloten, zonder haat en nijd, zonder ruzie. Vanwege de woningnood hebben we – nadat we allang hadden besloten om uit elkaar te gaan – nog een hele tijd samen in een huis gewoond en dit verliep heel prettig. Hopelijk hebben we onze jongens meegegeven dat een scheiding niet dramatisch of heel verdrietig hoeft te zijn. We waren (en zijn) nog steeds een team.

Natuurlijk, als ouders wil je het liefst dat je kinderen gelukkig zijn en een gezin dat in goede harmonie bij elkaar is, is voor iedereen het allerfijnst. Bij ons was het feit dat we uit elkaar wilden wel duidelijk, maar we konden nog heel goed samen door een deur. De jongens hebben gezien dat wij nog prima konden overleggen, we konden nog lachen en afspraken maken. De scheiding verliep soepel en vlot en niemand heeft er echt heftig verdriet van gehad, ook de kinderen niet. Mijn ex is nog steeds een goede maat van me en ook nadat hij het huis verliet bleef het contact fijn verlopen. De kinderen zullen nergens de dupe van worden, dat was ons motto, en volgens mij is dat gelukt.

Zonder kinderen op vakantie

De afgelopen jaren – toen wij al uit elkaar waren – ging ik in de zomervakanties een weekje met de kinderen en mijn ouders weg, of lekker naar de camping, maar dit jaar gingen de kinderen voor het eerst een week met hun vader op vakantie, zonder mij. Sinds de geboorte van de jongens ging ik één keertje een week weg zonder hen. We woonden nog op Curaçao en ik ging naar Nederland voor de presentatie van een van mijn boeken en de geboorte van mijn nichtje. Lewis was drie en Miles was één. Lewis heeft het daar nog steeds over, dat ik een hele week weg was en zij niet mee konden. Mijn ex was piloot en was bijna nooit thuis, maar daar hadden ze het niet over.

Nu zouden we weer een week zonder elkaar doorbrengen. Zij zijn naar Londen gegaan met hun vader en ik ging met mijn vriend naar Sicilië. Prima, niks aan de hand. Ik vertrouw mijn ex volledig met de kinderen en zou hem nooit in de weg staan als hij ze ergens mee naartoe wil nemen. Als de kinderen maar genieten en happy zijn. Wat quality time met hun vader is natuurlijk geweldig. Ze hadden er verschrikkelijk veel zin in, en eerlijk is eerlijk: ik had ook wel zin in een vakantie alleen met Nils, wetende dat daarna nog een gezamenlijke vakantie naar Denemarken zou volgen. Even niet zorgen, nergens aan hoeven denken, heerlijk. Dat was de theorie.

Lees ook: Ellen: ‘Maar mam, had je niet beter kunnen nadenken?’

Tranen na het uitzwaaien

Tot het moment dat de jongens door mijn ex werden opgehaald en ze – met ingepakt koffertje en rugzakjes vol leuke en lekkere dingen voor onderweg – vertrokken. We zijn altijd samen geweest, gingen overal samen naartoe en ik ben er zo ontzettend aan gewend dat ze constant in mijn buurt zijn, dat het écht even wennen was. Natuurlijk hield ik me zo groot mogelijk, gaf ik ze een dikke knuffel en heel veel kusjes en heb ik ze nagezwaaid tot ze de straat uit reden, maar toen kwamen de tranen. Het gevoel dat ik niet naar ze toe zou kunnen als er iets zou zijn. Dat zij in Londen zouden zitten en ik in Sicilië. Wat als er iets met ze zou gebeuren? Ik wist dat ik het moest loslaten, rationeel gezien, maar gevoelsmatig had ik er echt even goed last van. Die avond waren hun bedden leeg en waren er geen wangetjes om een nachtzoentje op te geven. Bizarre en stomme gedachte, want ze zijn vaak genoeg bij hun vader en dan zijn die bedden ook leeg. Dan heb ik daar helemaal geen verdriet van.

Weer compleet

Maar goed, alles heeft een eerste keer en deze eerste vakantie zonder de kinderen hakte er op dag één even in. Eenmaal op Sicilië, toen ik fantastisch leuke foto’s kreeg van de jongens in bijna alle Londense voetbalstadions (oh, de jaloezie), kon ik het goed loslaten. Zij hadden het superleuk met hun papa en ik had een ontzettend relaxte week met Nils. Allemaal happy, maar toch was ik na een week wel érg blij om ze weer in mijn armen te sluiten (al was alles na vijf minuten weer normaal).

Op het moment dat ik dit schrijf zijn we met z’n vieren in Denemarken, Nils, de jongens en ik, in een leuk vakantiepark voor gezinnen. Net zoals de jongens voor mij deden toen ze in Londen waren, sturen ze hun vader foto’s en vlogs. Iets wat hij en ik allebei stimuleren. We sluiten elkaar nooit buiten en houden elkaar op de hoogte. Superfijn dat het zo kan en het neemt het gemis van het er niet bij zijn een beetje weg.

Trots op mijn gezin – met de kleine meid in mijn buik – sjouwen we deze dagen over het park. Het brengt me zoveel plezier om de blije smoeltjes van de kids te zien. Het is totaal het tegenovergestelde van het rustige en wonderschone Sicilië, maar we zijn samen en stiekem voel ik me dan toch completer.

Ze is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van twee jongens van tien en acht jaar, pas gescheiden en verwacht een dochter met haar nieuwe vriend. Niks saais aan dus. Daarom willen we je graag voorstellen aan onze nieuwe columnist: Ellen Rink.