Nieuwe columnist Ellen Rink: ‘Doe mij maar een leuke uitdaging’

“Heel lang was mijn naam Ellen Lina. Sinds kort ben ik weer Ellen Rink. Dat is mijn meisjesnaam, want ik ben sinds mei dit jaar gescheiden. Ik groeide op in Arnhem en ik werk al heel lang in het speciaal onderwijs, met jeugd met gedragsstoornissen. Daar heeft altijd mijn passie gelegen. 

Begeleiding

Sinds 2018 werk ik op mijn huidige school. Eerst als docent, maar dat vond ik echt heftig. Er sneuvelde met regelmaat een raam of een deur, of er waren leerlingen die dreigend waren. Dat heb ik drie jaar gedaan en toen kwam er een functie vrij op het trajectbureau. Dat houdt in dat ik ze begeleid tijdens hun stage en richting uitstroom naar arbeid, vervolgonderwijs of dagbesteding. Eerst kijken we samen wat bij diegene past. Het is veel individueler, die groepsdruk zit er niet achter. Dat zorgt ervoor dat ze meestal prima in de omgang zijn. Het is een hele leuke doelgroep. 

Verschil maken

Ik denk dat je met dit werk echt het verschil kunt maken voor een leerling. Dat kunnen reguliere juffen en meesters ook echt wel hoor, absoluut. Alleen deze leerlingen zijn vaak beschadigd, hebben zoveel meer meegemaakt en hebben meer behoefte aan iemand die naar ze luistert. Iemand die echt tijd voor ze maakt, ze bij de hand neemt en zegt: wij gaan het samen regelen. Kijken wat echt bij ze past, in plaats van allemaal methodes erdoorheen jagen. Ik vind het leuk om te kijken hoe we ervoor kunnen zorgen dat de leerlingen elke dag met een lach naar hun stage of werk gaan. Leerlingen bij mij op school hebben vaak weinig geld thuis of ze wonen op een leefgroep. Als ik ze dan blij kan maken met een ijsje van de McDonald’s, dan gaan we dat halen. Ik merk dat ze dat waarderen. En soms is het ook niet leuk hoor. Ze zijn ook heel eerlijk. Nu ik zwanger ben roept er weleens iemand: ‘Je bent echt dik geworden’. Maar dat is ook wel weer grappig.

Schrijven

Naast mijn huidige baan schrijf ik al jaren boeken, met name thrillers. Het was niet zo dat ik dit altijd al in mijn hoofd had. In 2009 had ik een bui, zoals ik dat wel vaker heb, en probeerde ik het gewoon. Ik wist dat er een uitgever in Arnhem zat, maar die woonde in Huissen, waar mijn ouders wonen. Dus ik fietste bij hem langs en drukte een pakket in zijn handen met een manuscript: ‘Wil je het eens lezen?’ Een maand later kreeg ik een berichtje dat hij het wilde uitgeven. Het was een kleine uitgever, waar ik best lang heb gezeten, tot vorig jaar. In mei stapte ik over naar de Fontein, één van de grotere uitgeverijen. Ik had op dat momenten veertien boeken bij mijn oude uitgever geschreven en dat heeft best een goed publiek bereikt. Alleen een kleine uitgever heeft ook kleine budgetten. Er was niet veel mogelijk qua promotie of leuke acties. Toen ik bij de Fontein kwam, voelde ik me meteen thuis. Ze hadden zoveel leuke ideetjes. Het voelde als een enorme stap en ik ben nog iedere dag heel blij dat ik daar naartoe ben gegaan. Ik schrijf nog wel onder mijn oude naam; Ellen Lina. Daar heb ik nou eenmaal een ‘merk’ mee opgebouwd, dat verander je niet zomaar.

Lees hier Ellens eerste column

Inspiratie

Inspiratie voor mijn thrillers haal ik overal en nergens vandaan. Voorbeeld: ik bracht op een ochtend de kinderen naar school en het was nog donker. Ik zag een donker busje stoppen voor een huis en daar stapten twee mannen uit met zwarte mutsen op. Ik vroeg me af of het wel goed ging. Dus ik bleef kijken en dacht: moet ik misschien 112 bellen? De mannen belden aan, wat sowieso al wel netjes is natuurlijk. Die vrouw deed open en liet ze binnen. Het waren waarschijnlijk monteurs of iets dergelijks. En dan gaat het in mijn hoofd spelen: stel je voor, je doet die deur open en zij komen daar niet op uitnodiging. En ze vallen je huis binnen. Uit die gedachte kwam mijn volgende thriller.

Moeder

Naast dit drukke bestaan ben ik dus ook moeder. In al die jaren ben ik veel alleen geweest met de jongens. De vader van mijn kinderen was er vaak niet, vanwege zijn werk als piloot. In de tijd dat de kinderen nog klein waren, woonde hij voor werk in Taiwan. Het moederschap bestond voor mij dus uit veel alleen met de kinderen ondernemen. Ik ben heel blij dat ze nu in de voetbalfase zijn beland, want ik ben gek op voetbal. We kijken samen wedstrijden, daar geniet ik van. We hebben het zo gezellig met z’n drieën en gelukkig gaat het tussen hen en mijn nieuwe vriend ook goed. Mijn ouders en mijn zussen zijn heel betrokken, we helpen elkaar veel. Mijn zoons zijn blije en pientere jongetjes, die soms een beetje bijdehand zijn. Maar dat hoort erbij, denk ik. Ik vind het belangrijk dat ze weten dat ze altijd bij mij terechtkunnen, dat ze mij alles kunnen vertellen. Daarin helpt het hopelijk ook wel een beetje dat ik pedagogische ervaring hebt. Al zul je zien dat dat op je eigen kinderen totaal niet werkt.

Balans

Wat ik lastig vind, is de balans vinden in tijd voor de kinderen, werk, schrijven, sociale activiteiten, sportclubjes, kinderfeestjes en schoolhulp. Dat herkennen veel moeders vast wel. Geef ik alles voldoende aandacht? Als je thuis bent, wil je er voor je kinderen zijn. Ik denk dat dat hét dilemma is van deze tijd. Maar het kan eigenlijk niet op een andere manier. Ik word er een betere moeder van om naast het moederschap ook mijn eigen ding te kunnen doen. En mijn kinderen zijn al heel zelfstandig.

Meisje

En nu komt er een meisje bij ons gezin. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten. Ik heb geen ervaring met meisjes, dus we gaan het zien. Het was voor mij wel echt een verrassing. Toen het een meisje bleek, moest ik even schakelen. En toen moest ik huilen van geluk. Ik had er nooit meer op gerekend dat ik nog een kind zou krijgen. Ik heb acht jaar lang niet gedacht dat ik ooit nog een dochter zou krijgen. Nu zul je zien dat ze echt zo’n jongensmeisje wordt. Maar dat is ook helemaal prima. Kunnen we lekker samen voetballen.”