Column Ellen: ‘Maar mam, had je niet beter kunnen nadenken?’

Nadenken. Tsja. Had gekund. 

‘Misschien heb je gelijk, Lew,’ antwoord ik. ‘Maar soms gebeuren er dingen in het leven die net even anders lopen dan je gepland had.’

‘Ik vind het gewoon dom.’

‘Aha. Fair point. Maar, het is ook leuk. Toch?’

‘Nee.’

‘Oh, kerel …’ Ik denk koortsachtig na. Wat – in godsvredesnaam – zeg je tegen je tienjarige zoon over het feit dat hij een zusje gaat krijgen? En hij dat overduidelijk níet ziet zitten. Ik krijg al twee weken, sinds we het vertelden, de volle laag. ‘Dat spijt me dan. Ik begrijp dat je eraan moet wennen. Dat moesten wij ook.’

‘Ja, maar het is jullie eigen schuld. Ik moet er maar mee dealen.’

De zoveelste voltreffer. Shit. Sinds wanneer zijn tienjarigen zo smart en lezen ze je de les? Sinds wanneer gaat hij op het stoeltje van ‘vader-geeft-preek’ zitten?

‘True. Ik hoop dat er een dag komt dat je het leuk gaat vinden. Grote broer worden van een meisje is heel bijzonder. Ze gaat vast heel erg tegen je opkijken.’ Ik eet ondertussen door en kijk enthousiast naar mijn jongste van acht, die het sinds de eerste seconde wél ziet zitten. 

‘We kunnen haar Trollie noemen?’ stelt hij voor. 

‘Oh ja, Trollie klinkt enig!’

‘Trollie klinkt achterlijk.’ Lewis is het er nog steeds niet mee eens. 

‘Mama,’ gaat Miles onverstoorbaar verder. Ik zie hem trots denken: ik heb de naam voor de baby bedacht en het wordt Trollie. ‘Hoe worden baby’s gemaakt?’

‘Uhhh …’ 

‘Ja, mama?’ echoot Lewis. ‘Leg maar even uit.’

Oh God.

‘Nou,’ begin ik. Kom zeg, ik heb jarenlang seksuele voorlichting gegeven. Ik kan heus wel aan mijn kinderen uitleggen hoe baby’s gemaakt worden, in niet al te ingewikkelde (en aanstootgevende) taal. Twee paar nieuwsgierige kinderogen kijken me aan. Vriendlief is op oefening, dus ik mag dit fijne vraagstuk zelf oplossen. ‘Het zit zo …’ ga ik hakkelend verder. ‘Als … als je heel veel van iemand houdt, dan ga je elkaar kussen in je blootje, en d–’

‘Mag ik Fortnite spelen?’ Miles is mijn volstrekt belachelijke uitleg nu al zat. Lewis rolt met zijn ogen. Wat een poepverhaal.

‘Tuurlijk. Doei.’ Ik glimlach en ben blij dat het meest complexe deel nog even kan wachten. Als ze nu maar niet denken dat er baby’s komen van kussen in je blootje. Lewis blijft nog even zitten, zijn blik verandert. 

‘Mam? Als die baby komt, hè … ga ik dan vervangen worden?’ 

En daar komt de aap uit de mouw. Twee weken klagen en mopperen over het zusje en nu is me duidelijk waarom. Het is pure angst. Arm kind. 

‘Natuurlijk niet, lieve schat.’ Ik ga naast hem zitten en geef hem een knuffel. ‘Jou vervangen? Nooit.’

Ze is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van twee jongens van tien en acht jaar, pas gescheiden en verwacht een dochter met haar nieuwe vriend. Niks saais aan dus. Daarom willen we je graag voorstellen aan onze nieuwe columnist: Ellen Rink.