Zangeres en presentatrice Do woont samen met Marc Verschoor. Samen hebben ze een zoon en een dochter: Jip en Loulou.
“2020 – The lost year!” roept een kennis. Misschien, maar eigenlijk kijk ik terug op 2020 als een bijzonder jaar. Een jaar waarin alle kaarten opnieuw geschud zijn. Als de dagen korter worden, verplaatst ons leven zich volgens een natuurlijk proces van buiten naar binnen. Letterlijk, maar ook figuurlijk. Dit gaat bij mij gepaard met een moment van bezinning.
Door een ‘mogelijk dodelijk virus’ klopte dat moment dit jaar al op mijn deur tijdens Pasen, toen we verplicht thuis zaten. Toen we onbewust massaal werden bevrijd van onze ratrace. De natuur drukte op pauze. Tegen de tijd dat de paniek afnam, kwam er ruimte. Niet
alleen in de lege straten, maar ook in ons innerlijke bestaan. In plaats van tijd te kort, had ik het nu te over. Tijd om te genieten van de natuur, ons gezin, lezen, muziek, hobby’s waarvan ik niet eens wist dat ik ze nog had.
Het blijft gek dat we in een stramien zitten waarin we alleen maar bezig zijn met morgen. Nog meer bezittingen, nog meer geld. Naarstig op zoek naar rust door je dagen vol te plempen, zodat je later kunt genieten. Het idee dat mijn leven zoals het nu is, niet goed genoeg is. Dat geluk ergens in de toekomst op me wacht. De hele situatie heeft me doen inzien dat het leven goed is zoals het is. Vandaag ben ik hier en ik deel mijn ervaringen met anderen die er hopelijk iets aan hebben, zonder voorwaarden. Het is de reden van ons bestaan. Het grotere geheel is wat telt.
Lees ook
‘Werkende moeders hebben het door corona zwaarder dan werkende vaders’ >
Voor mij is 2020 geen lost year, ik heb juist veel gekregen. Niet financieel, integendeel, maar wel op gebied van geluk. Eckhart Tolle heeft het over de kracht van het ‘NU’ en ook Marcus Aurelius schrijft zo mooi: ‘We zijn materie die langzaam bezig is af te breken, uit elkaar te vallen, op weg naar de dood, tot stof weder te keren. Terwijl je ongelukkig bezig bent meer dagen te verzamelen om in de toekomst van te genieten, verlies je er elke dag één om gelukkig te zijn.’ En hoewel ik niet vaak Dreetje Hazes luister, zing ik vandaag uit volle borst: ‘Leef, alsof het je laatste dag is. Leef!’
Deze column staat in Kek Mama 15-2020.
Meer Kek Mama? Neem een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”