Beeld: Canva
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten.
Rima: “Toen Perry vier jaar oud was, besloot hij dat hij geen vlees meer wilde eten. Niet vanwege de smaak, maar omdat hij het zielig vond voor de dieren. Ik nam hem serieus. Of nou ja, deed in elk geval alsof.
Mijn zoon was net vier toen hij op een dag zijn vork liet liggen en zei: ‘Ik wil geen vlees meer eten. Dat is zielig voor de dieren.’ Ik vond het aandoenlijk. En ergens ook bewonderenswaardig dat zo’n klein ventje al zo’n morele afweging maakte. Maar ik dacht ook: dit is vast een fase. Een bevlieging. Iets wat hij volgende week weer vergeten is als we zijn lievelingspasta met gehaktballen eten. Dus zei ik: ‘Natuurlijk lieverd, dan maken we voor jou voortaan vegetarisch.’ Maar dat deed ik niet.
In plaats daarvan gaf ik hem gewoon vlees, maar dan zogenaamd vega. Gehaktballetjes? ‘Ja hoor, dit zijn vega-balletjes.’ Worstjes? ‘Deze zijn van groenten gemaakt, schat.’ En hij geloofde het. Hij was vier. Wat wist hij ervan?
Ik vertelde het niemand. Zelfs mijn man keek me soms vragend aan als ik met een knipoog naar het bord van onze zoon wees. Maar ik vond het praktisch. We hoefden geen apart menu te maken. Hij at gewoon mee, met het idee dat het vegetarisch was. Iedereen blij, dacht ik.
Maar die bevlieging hield aan. Op z’n zesde vroeg hij nog steeds elke keer: ‘Is dit wel echt vegetarisch, mama?’ En ik bleef zeggen van wel. Toen hij ouder werd en slimmer, werd het lastiger. Hij geloofde me niet meer zo makkelijk.
Ik begon trucs te verzinnen. Als ik pastasaus met gehakt maakte, schepte ik voordat ik het vlees toevoegde een beetje saus in een ander pannetje. Dan leek het alsof ik speciaal voor hem iets apart had gemaakt. Als we gehaktballen aten, zei ik dat papa en mama die dag ook vega aten. Ik werd er een ster in.
Weer twee jaar ging dat zo door. Maar toen hij acht werd, zat het me steeds minder lekker. Ik zag hoe hij bij vriendjes vroeg of iets vegetarisch was. Hoe hij in een restaurant altijd een vegetarische optie koos. Maar ondertussen dacht hij dat hij thuis volgens zijn principes leefde, terwijl ik hem keer op keer voorloog.
Ik voelde me ineens een verschrikkelijke moeder. Toen ben ik ermee gestopt. Radicaal. Ik ging echt apart voor hem koken. Groenteburgers, linzencurry, vega shoarma. En je weet wat het gekke is? Het was eigenlijk helemaal niet zo veel gedoe als ik altijd dacht. Inmiddels is hij twaalf en eet hij nog steeds vegetarisch. Zelf eten we thuis grotendeels met hem mee. Er staat nog maar een keer per week vlees op tafel, en dat maken we dan apart klaar.
Soms denk ik terug aan die jaren dat ik hem zo glashard voorloog. Ik voel me nog steeds een beetje schuldig. Maar ergens ben ik ook trots. Niet op mijn leugentjes, maar op hem. Hij wist als kind al beter dan ik wat hij wilde. En hij heeft ons uiteindelijk allemaal een beetje veranderd.”
Ook Anne heeft iets opgebiecht. Ze riep dat haar zoon zich aanstelde, maar een uur later ging hij met gillende sirenes naar het ziekenhuis. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Een babyshower: je regelt het met alle liefde voor de zwangere, zo ook Nancy voor haar schoonzusje. Je stuurt de uitnodigingen, je verzint de spelletjes, je verzamelt alle babyfoto’s van de genodigden… En je bedenkt natuurlijk het gezamenlijke cadeau.
Een zekerheid met tieners is toch wel dat ze niet meer weglopen, zoals peuters en kleuters daar nog weleens een handje van kunnen hebben. Tenminste, dat dacht Jolijn. Tot haar oudste dochter Fem ineens spoorloos verdween op een cruisechip.
Een babyshower: je hangt ballonnen op, koopt een cadeau waarvan je hoopt dat het in de smaak valt en lacht net iets te hard om spelletjes met wc-rollen. Wat je niet verwacht, is dat één babyshower-cadeau de hele sfeer in één klap kan verpesten.
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat hulp gebruiken. Elke week vertelt een moeder over haar dilemma.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Soms zit je met een dilemma waar je zelf niet uit komt. Wat doe je dan? Je roept hulp in van andere moeders. Al is het gewoon om even flink te klagen. Wie weet, komt er daadwerkelijk nog nuttig advies uit voort. Deze week: Noortje.
