Kimberley Klaver: ‘Je mag alles aan me stom vinden, maar niet mijn moederschap’

“Sinds een paar jaar sta ik met één voet in de schoolpleinjungle van Amsterdam. Naast onze zoon Julius (2) en aanstaande baby (Dani is inmiddels één, red.), heb ik met mijn man Michel drie bonuskinderen op de basisschool. Ik zie daar situaties waarvan ik denk: dit zou verfilmd moeten worden. Hoor gesprekken tussen moeders die zó in hun elitaire bubbel leven, los van de realiteit.

Allemaal hebben ze supergladde huidjes, zitten massaal aan de botox. Rijden in dezelfde dikke auto’s. Waar een andere moeder denkt: zoiets zou ik helemaal niet kunnen betalen. Dat contrast – uitzonderingen daargelaten – is voor mij zo wonderlijk. Daar wilde ik een boek over schrijven.

Vreemde eend in de bijt

Het verhaal: Poppy is een vrije vogel uit het zuiden van het land die onbevangen de wereld rond reist, tot ze chef-kok Alex ontmoet. Ze vinden elkaar op het creatieve vlak. Alex komt uit Amsterdam-Zuid, Poppy raakt zwanger en trekt bij hem in. Als prille moeder van zoon Wolf, zonder roze wolk of haar oude bestaan en vrienden, verliest ze zichzelf in de schijnvertoning waar haar nieuwe omgeving om draait. De moedermaffia heerst en oordeelt. Ze blijft de vreemde eend in de bijt. Ondertussen komt het liefdadigheidsevenement waarbij Alex een belangrijke rol heeft steeds dichterbij. De vraag is dan of Poppy zich staande kan houden.

Dicht bij jezelf blijven

Ik wist helemaal niet of ik het kon, een boek schrijven. Ik lees wel graag en veel en werkte vroeger al voor de schoolkrant. Vanuit mijn acteurs- en theaterachtergrond voelde het natuurlijk om een karakter uit te diepen en de lezer te betrekken in haar verhaal.

Uiteraard is er een overeenkomst tussen Poppy en mij. Ook ik balanceer tussen twee werelden. Ik groeide op in een creatieve omgeving, stond op jonge leeftijd op de set. Ik belandde in mijn vorige relatie met autocoureur Bas Schothorst op feestjes en aanschouwde de glamour. Soms leuk, maar vaak voelde ik me er helemaal niet thuis. Dat gevoel heb ik nog steeds.

Ik kan een kameleon zijn, maar de wereld die ik beschrijf in mijn boek is niet de wereld waarin ik me op mijn gemak voel. Door harde ervaringen heb ik geleerd dicht bij mezelf te blijven. Poppy leert dat nog.

Schijnvertoning

Ik bedoel mijn romandebuut niet als een literair hoogstandje, maar ik weet wel hoe ik een verhaal moet overbrengen. Soms moet je gewoon begrijpen wat mensen beweegt, waarom ze doen wat ze doen. Bijna niemand is eenzijdig. Nee, ook ik niet.

BN’ers als Kim Feenstra en Lauren Verster behoren tot mijn beste vriendinnen. Ze zijn niet het prototype van Amsterdam-Zuid-moeders, maar er hangt nu eenmaal een glamoursfeertje omheen als je op film- of seriesets bivakkeert. Terwijl ons leven allesbehalve glamourous is. Wij zitten ook gewoon te snacken met geluidsmannen en locatiescouts. Vroeg opstaan, lange dagen. Wat je ziet in de media is een schijnvertoning.

Lees ook – ‘In angst leven? Daar is het moederschap veel te mooi voor’ >

Veroordelen

Die openheid zal niet iedereen me in dank afnemen. Sommigen zullen zich herkennen in mijn boek en zich veroordeeld voelen. Maar je kunt niet iedereen tevreden houden. Ik beschrijf een aantal clichés omdat die nu eenmaal waar zijn. Je moet over zelfspot beschikken – iets wat ik sowieso belangrijk vind – om dat te waarderen.

“Dat snelle veroordelen, daar werd ik zelf ook slachtoffer van”

Veel mensen zijn snel met het opplakken van een label. ‘O, die heeft het zo goed en is getrouwd met een miljonair.’ Maar dat is helemaal niet zo. Ik vertoef niet op jachten langs de Franse Rivièra, dat beeld is wat mensen ervan maken. Daar gaat mijn boek ook over. Over hoe makkelijk we anderen veroordelen. Op basis van uiterlijk, vriendengroepen, hun verhaal. Daar ben ik zelf ook slachtoffer van geworden. Ik zou m’n partner hebben ‘afgepakt’ van mijn beste vriendin. Terwijl: ik kende haar inderdaad wel, maar ze waren al uit elkaar én ze was mijn beste vriendin helemaal niet. Verhalen van verveelde, wijn-drinkende mensen. Die uitgaan van het slechtste, zonder te luisteren. Óórdeel niet zo snel over een ander.

Social media

Ook social media zijn daar een voorbeeld van. Om die reden doe ik alleen nog aan Instagram. Mijn account is grotendeels positief, maar dat ik veel van mijn zwangere buik laat zien, vinden mensen soms een probleem. En een borstvoedingsfoto kan zomaar tot ruzie tussen mijn volgers leiden.

Zeker als je voor het eerst moeder wordt ben je kwetsbaar. Je kinderen zijn je allergrootste goed. Je mag alles aan me stom vinden, maar niet mijn moederschap. Mensen zeggen: ‘Nou, wat een wereldnieuws zeg, dat je zwanger bent.’ Waarop ik dan antwoord: ‘Als je het wereldnieuws wilt, moet je dat gewoon volgen.’

Tegengeluid

Nee, een afrekening met de roddels is mijn boek niet. Maar het is wel een tegengeluid. Hopelijk een spiegel. Het punt is: de meeste mensen die oordelen zien die spiegel niet. Terwijl ik het zo belangrijk vind jezelf niet te serieus te nemen en gewoon hard te lachen. Ik kijk soms ook dingen van mezelf terug en denk: o mijn god, wat slecht.

“Iedereen probeert in de smaak te vallen en haar plek te verdedigen.”

Mijn boek gaat ook niet alleen over de schoolpleinjungle, maar over opgroeien en vrouw-zijn in het algemeen. Over hoe je continu labels opgeplakt krijgt. Iedereen probeert in de smaak te vallen en haar plek te verdedigen.

Mijn boodschap: wees jezelf, leef niet voor status en de buitenwereld, ga de dialoog aan en – zweverig maar waar – handel vanuit liefde. Soms zijn mensen zelf zo ongelukkig dat het ze helpt om anderen naar beneden te halen. Niet voor niets verkopen roddelbladen zo goed; ze halen mensen bij hun eigen misère vandaan. Niets mis mee, maar blijf een goed mens en lees het met een flinke kan zout.”

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama Magazine gestaan.

Meer weten? Zuid-moeders breken niet van Kimberley Klaver is nu verkrijgbaar (€ 20,99).