Jolien: ‘De ene bil na de andere tiet schoot eruit tijdens het gevecht’
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
Lees meer
”Mijn mama heeft ook een piemel’, zei Jonas’
Beeld: GettyImages
Als je in de kinderopvang werkt, sta je nergens meer van te kijken. Maar toen een van de kindjes verkondigde dat zijn moeder een piemel had, stond ook leidster Marieke met een mond vol tanden.
Lees verder onder de advertentie
Marieke (38), moeder van Jasmijn (3): “Als pedagogisch medewerker in de kinderopvang ben ik heel wat gewend, maar een paar jaar geleden maakte ik zoiets grappigs en tegelijkertijd gênants mee, dat ik het voorval nooit vergeten ben.
Plassen op de wc
Bij het kinderdagverblijf waar ik destijds werkte, hadden we een ruimte met een aantal kinderwc’s en een grote commode. Tijdens een verschoonronde namen we altijd een klein groepje mee naar die ruimte – een paar kinderen voor zindelijkheidstraining en een aantal voor een schone luier. Ik was een baby op de commode aan het verschonen, een collega hielp twee jongetjes van een jaar of drie om te leren plassen op de wc.
Lees verder onder de advertentie
Blote billen
Kinderen van deze leeftijd vinden het maar wat interessant om iemand in zijn of haar blote billen te zien. Maar verder dan ‘wat voor plasser heb jij?’ gaat dat meestal niet. Dit keer kregen we echter een heel ander gesprek te horen. De jongens – laat ik ze Sem en Jonas noemen – zaten naast elkaar op de wc. Sem zei trots: ‘Ik heb een piemel’. Jonas beaamde dat: ‘Ik ook’.
Lees verder onder de advertentie
Sem ging verder: ‘Mijn papa heeft ook een piemel.’ Jonas knikte: ‘Ja, mijn papa ook.’ Sem was nu weer aan de beurt: ‘Mijn mams heeft géén piemel.’ Maar daarop had Jonas een enorme verrassing: zijn mama wel! Sem keek heel verbaasd. Een mama met een piemel?! ‘Ja hoor,’ zei Jonas opgewekt, ‘die zit in het kastje bij het bed.’
Gezicht in de plooi
Je kon mijn collega en mij opvegen, we moesten hier zo hard om lachen. Het klonk zo koddig. De kinderen waren ook heel bleu en onschuldig, ze vonden het blijkbaar heel gewoon. Maar dat zorgde wel voor een hoop ongemak bij mij. Ik was begin twintig en vond het erg awkward. Elke keer dat de moeder van Jonas haar zoontje kwam ophalen moest ik moeite doen mijn gezicht in de plooi te houden. Inmiddels is die gêne weg en vertel ik het verhaal nog regelmatig, want het blijft hilarisch.”
Lees verder onder de advertentie
Abonneer met cadeau of korting
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Ook interessant voor jou
Lees verder onder de advertentie
