Tabitha (43) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.“Jij hebt een plasser en ik heb een piemel.” Het is 6 uur ‘s ochtends en Willem begint een goed gesprek. “Goedemorgen lieverd,” zeg ik met nog half gesloten ogen, terwijl ik denk: kunnen we alsjeblieft een ander woord voor plasser verzinnen. “Ik ben blij dat papa een piemel heeft,” vervolgt hij zijn ochtendbetoog. Dit zijn van die dagelijkse momenten dat Frank aangehaald wordt. Bij de meest gekke, kleine, onschuldige en bovenal verrassende situaties, is hij erbij. Zijdelings of als onderwerp van het gesprek. Ja, alle mannen hier in huis hebben een piemel en als moeder val ik buiten de boot. Dat vind ik soms ook wel een beetje onhandig, omdat ik de man van het gezin bij deze gesprekken mis. Als Teun en Willem samen in bad zitten, dan vliegen de piemelgrappen over een weer en soms proberen ze elkaar voor de grap aan te raken. Hilarisch natuurlijk als je drie en zeven bent. Ik begin dan mijn standaard preek over ‘je lichaam als tempel’ waar niemand aan mag zitten. Maar dat interesseert ze natuurlijk niets, dus moet ik wat strenger worden. “Van elkaar afblijven,” roep ik. Ik wil het gewoon echt niet. Wellicht is het mijn preutse inborst, maar als ik niets zeg dan is het hier thuis echt af en toe echt de Grote Piemel Show. Het man/vrouw verschil zit er al vroeg in zullen we maar zeggen. Laatst zei Willem tegen mij: “Jij mag niet vrienden zijn met mensen met piemels.” Toen ik zei dat pappa ook een piemel had, moest hij even nadenken. “Oké, maar dan moet je de volgende keer maar vragen of je met iemand met een piemel bevriend mag zijn.” Ik lig dan dubbel: wordt dit nu echt door mijn jongste gezegd? Gelukkig kunnen we ondanks alles samen ontzettend genieten en lig ik regelmatig in een deuk om mijn twee mannetjes. Onze nieuwste spel in huis is ‘De vloer is lava’. Dat schalt uit de boxen met disco lamp als we ons een weg wagen van de keuken naar de speelhoek zonder de vloer aan te raken. We schuifelen, springen en klimmen over en op obstakels door de woonkamer. Teun helpt zijn broertje om bij de grote stappen bijvoorbeeld een kussen naar hem toe te schuiven. En ik doe enthousiast mee, misschien nog wel het fanatiekst van allemaal. De regels zijn streng. Raak je met je teen de vloer, hup, opnieuw beginnen! En zo vinden we samen nieuwe dingen uit, genieten we van het leven zoals het nu is en groeien we met elkaar mee. En papa groeit ook met ons mee. In alle mooie, lieve, onschuldige en onverwachte momenten is hij bij ons. Voor altijd.
Wat een gezellige pakjesavond zou moeten worden, liep uit in een familiedrama. Kelly had nooit een goede band met haar schoonzus en zwager, maar toen er kinderen in het spel kwamen, ging het van kwaad tot erger. De boel escaleerde tijdens pakjesavond.
Liefde is een mysterie, maar de sterren hebben stiekem al een paar antwoorden voor ons. Want wist je dat sommige sterrenbeelden zó goed bij elkaar passen dat ze een gouden medaille verdienen?
Laten we eerlijk zijn: alle kinderen hebben hun momenten waarop ze liever luisteren naar het buurmeisje van drie dan naar hun eigen ouders. Maar als je een kind hebt met een bepaald sterrenbeeld, kun je je borst natmaken. Deze zijn pas écht eigenwijs.
Kinderen die in het Engels tot 20 tellen, maar geen bal kunnen vangen of blokken stapelen – het klinkt grappig, maar experts maken zich zorgen. De schermtijd van jonge kinderen schiet omhoog, en dat laat z’n sporen na.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Wat als je ontdekt dat het kindje dat je liefdevol in je armen wiegt genetisch niet van jou is? Dit overkwam twee koppels in Californië, nadat hun IVF-kliniek een gruwelijke fout had gemaakt: ze hadden elkaars embryo’s ingebracht gekregen.