Tabitha (43) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa. “Jij hebt een plasser en ik heb een piemel.” Het is 6 uur ‘s ochtends en Willem begint een goed gesprek. “Goedemorgen lieverd,” zeg ik met nog half gesloten ogen, terwijl ik denk: kunnen we alsjeblieft een ander woord voor plasser verzinnen. “Ik ben blij dat papa een piemel heeft,” vervolgt hij zijn ochtendbetoog. Dit zijn van die dagelijkse momenten dat Frank aangehaald wordt. Bij de meest gekke, kleine, onschuldige en bovenal verrassende situaties, is hij erbij. Zijdelings of als onderwerp van het gesprek. Ja, alle mannen hier in huis hebben een piemel en als moeder val ik buiten de boot. Dat vind ik soms ook wel een beetje onhandig, omdat ik de man van het gezin bij deze gesprekken mis. Als Teun en Willem samen in bad zitten, dan vliegen de piemelgrappen over een weer en soms proberen ze elkaar voor de grap aan te raken. Hilarisch natuurlijk als je drie en zeven bent. Ik begin dan mijn standaard preek over ‘je lichaam als tempel’ waar niemand aan mag zitten. Maar dat interesseert ze natuurlijk niets, dus moet ik wat strenger worden. “Van elkaar afblijven,” roep ik. Ik wil het gewoon echt niet. Wellicht is het mijn preutse inborst, maar als ik niets zeg dan is het hier thuis echt af en toe echt de Grote Piemel Show. Het man/vrouw verschil zit er al vroeg in zullen we maar zeggen. Laatst zei Willem tegen mij: “Jij mag niet vrienden zijn met mensen met piemels.” Toen ik zei dat pappa ook een piemel had, moest hij even nadenken. “Oké, maar dan moet je de volgende keer maar vragen of je met iemand met een piemel bevriend mag zijn.” Ik lig dan dubbel: wordt dit nu echt door mijn jongste gezegd? Gelukkig kunnen we ondanks alles samen ontzettend genieten en lig ik regelmatig in een deuk om mijn twee mannetjes. Onze nieuwste spel in huis is ‘De vloer is lava’. Dat schalt uit de boxen met disco lamp als we ons een weg wagen van de keuken naar de speelhoek zonder de vloer aan te raken. We schuifelen, springen en klimmen over en op obstakels door de woonkamer. Teun helpt zijn broertje om bij de grote stappen bijvoorbeeld een kussen naar hem toe te schuiven. En ik doe enthousiast mee, misschien nog wel het fanatiekst van allemaal. De regels zijn streng. Raak je met je teen de vloer, hup, opnieuw beginnen! En zo vinden we samen nieuwe dingen uit, genieten we van het leven zoals het nu is en groeien we met elkaar mee. En papa groeit ook met ons mee. In alle mooie, lieve, onschuldige en onverwachte momenten is hij bij ons. Voor altijd.
Pubers worden groter, zelfstandiger en soms ook een tikje onhandelbaar. De ene dag hebben ze je totaal niet nodig en de volgende dag wél, maar dan graag op hun voorwaarden. Dat kan botsen.
Als je op vakantie gaat met een groot gezin, weet je één ding zeker: het blijft nooit bij alleen zonnebrand en zand tussen je tenen. In de nieuwste aflevering van Grote Gezinnen, Grote Vakanties liep de spanning onverwacht hoog op.
Het moment waarop we zolang hebben gewacht is dan eindelijk hier: Suzan en Freek kunnen hun zoontje in de armen sluiten.
Zondagavond lag Het Sinterklaasjournaal onder vuur, en die ophef is na de uitzending van gisteravond alleen maar erger geworden.
Het Sinterklaasjournaal zorgde afgelopen week voor de nodige ophef onder ouders. Toch is er iets waarvoor veel moeders het Sinterklaasjournaal wél aanzetten. Hint: niet alleen voor hun kinderen. De Hoofdpiet is onverwachts het gespreksonderwerp onder moeders geworden.
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.