Bart Hogervorst over zijn tweede kind: ‘Kon ik voor een ander kind wel hetzelfde voelen?’

Raak

“Vier jaar geleden maakten Loes en ik een reis door Australië en Nieuw-Zeeland. We hadden emigratieplannen en wilden kijken of Nieuw-Zeeland iets voor ons was. Toen Loes merkte dat ze een paar dagen overtijd was, deed ze in een hotelkamer een test: het was raak. Nu het echt was, gingen we anders naar de afstand kijken en beseften we dat als we ons hier zouden settelen Nieuw-Zeeland wel heel ver reizen zou zijn voor de opa’s en oma’s om hun kleinkind te zien. Dat wilden we hun niet aandoen, dus we besloten een land dichter bij huis te zoeken.”
 

Relax

“De bevalling van Maes vond ik ontzettend spannend, omdat ik niet wist wat ik kon verwachten. Ook vond ik het een bizar idee dat ik binnen een paar uur echt vader zou zijn. Bij Otis was ik relaxter omdat ik wist wat er stond te gebeuren. Mijn taak was vooral Loes vasthouden, zodat ze kon leunen, en het lachgas aangeven.”
 

Liefde verdubbeld

“Toen ik wist dat we een tweede kind zouden krijgen maakte ik me een beetje zorgen. Ik ben zo gek op Maes, kon ik wel hetzelfde voelen voor een ander kind? Maar dat overweldigende gevoel van liefde was er meteen voor Otis, dat vond ik zo mooi om te merken.”

Goed geregeld

“Sinds twee jaar wonen we in Zweden. Otis is dus hier geboren. Vanuit de overheid wordt het mogelijk gemaakt een baby het eerste levensjaar thuis te houden. Ouders krijgen een jaar ouderschapsverlof dat onderling kan worden verdeeld. Ik werk nu twee dagen per week en neem drie dagen verlof op. Het is fijn die babytijd zo bewust mee te maken. In Nederland was ik al fulltime aan het werk geweest.”
 

Lees ook
Met betaald ouderschapsverlof? In déze Europese landen zit je dan wel goed >
 

Copycat

“De natuur, rust en ruimte vinden we prachtig aan Zweden. We hebben een bootje en gaan daar vaak mee varen. Laatst nog ben ik met Maes gaan vissen. Staat ie daar trots met zijn hengeltje. Dat soort momenten vind ik echt genieten. Ik moet zo om Maes lachen als hij mij kopieert. Hij heeft een tuinbroek waarmee ik altijd loop te worstelen als hij moet plassen. ‘Waardeloos ding’, mompelde ik een keer. Laatst hoorde ik Maes al hannesend met de gespen zeggen: ‘Waardeloos…’”

“Ik vind het belangrijk om mijn zoons bij te brengen dat iedereen gelijk is. En dat ze beleefd moeten zijn. Dus dankjewel zeggen als ze iets krijgen en het netjes vragen als ze iets willen, in plaats van het zomaar te pakken of te eisen.”

Pittige tijden

“Het grootste verschil tussen één en twee kinderen is dat ik nu mijn aandacht moet verdelen. Soms hebben ze mij allebei tegelijk nodig: Otis moet een schone luier, Maes huilt om iets anders. Die momenten vind ik pittig. Ik heb echt moeten leren dat ik niet alles tegelijk kan doen. Dan moet er eentje maar even wachten, het is niet anders.”

Dit artikel staat in Kek Mama 15-2021.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of neem een abonnement >