Beeld: Getty Images
Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Sophie (25) geeft les aan Kate in groep acht.
Donderdagavond, een dansschool in een buitenwijk van mijn woonplaats. Ik sta in een roze tutu voor een kamerbrede spiegel. Ik maak hoekige bewegingen die een streetdance moeten voorstellen. Om me heen danst een groep elfjarigen. Soepeltjes, met veel ritmegevoel. Er klinkt een rapnummer door de luidsprekers. Voor ons staat lerares Joyce, die enthousiast aanwijzingen geeft. “Allemaal naar rechts draaien!” Ik draai naar links. “Ennnnnnn naar links rennen!” Ik ren naar rechts. Er klinkt gelach vanaf de tribune achter ons. Daar zitten de ouders, onder anderen die van Kate, die naast me danst en in mijn klas zit. Aan Kate heb ik het te danken dat ik hier sta. Als cadeau voor mijn verjaardag heeft ze me uitgenodigd voor de finale van haar dansles. Ik dacht dat ik het gebeuren zou bekijken vanaf de tribune. Maar toen ik hier aankwam overhandigde Joyce me de tutu en zei: “Je mag meedoen, dat is je cadeau! Je kunt je in de kleedkamer aan de overkant van de gang omkleden.” En ik deed het nog ook, volgzaam als ik ben.
Ik vervloek mezelf terwijl ik in de spiegel kijk. Ik kan niet dansen, nooit gekund, bij feestjes sta ik altijd veilig in een hoekje te kletsen met een wijntje terwijl mijn gezelschap losgaat op de dansvloer. Waarom sta ik hier nu af te gaan als gekke Henkie? Het antwoord: het is mijn eigen schuld. Ik heb het misverstand opgebouwd dat ik het leuk vind om voorstellingen van mijn leerlingen bij te wonen. Omdat ik altijd kom opdraven als ik word uitgenodigd. Ik vind het lullig om nee te zeggen tegen de tiende als ik ja heb gezegd tegen de negende. En een gegeven paard moet je niet in de bek kijken. Bovendien vind ik het ontroerend hoe blij mijn leerlingen zijn als juf komt kijken. Dus daar ga ik dan weer, naar musicals, voetbalwedstrijden, toneeluitvoeringen. Met een reep chocola in mijn tas om te bedanken.
Lees ook: Meisje steelt de show met indrukwekkende dansmoves >
Collega’s verklaren me voor gek dat ik het doe, in mijn kostbare vrije tijd. Ik heb hun goede raad in de wind geslagen. Maar deze streetdanceles is het keerpunt. Ik neem me plechtig voor dat dit de allerlaatste keer is dat ik me laat strikken voor welke voorstelling dan ook van mijn leerlingen. Al smeken ze me, ik kom niet meer. Ze mogen me nog wel gewoon cadeautjes geven. Zoals Zeph gisteren. Hij stond na afloop van de lessen stralend voor me met een blik Schotse koekjes. Samen met zijn moeder. Ik zei: “Wat lief Zeph, dat je speciaal voor mijn verjaardag een cadeau hebt gekocht!” Hij zei: “Nee juf, mijn moeder had ze nog in de kast staan, ze houdt niet van Schotse koekjes, ze vindt ze vies, veel te droog.” Zephs moeder liep paars aan. En ik kreeg de slappe lach zoals ik die in tijden niet heb gehad. Dit artikel staat in Kek Mama 11-2021. Meer verhalen van De juf? Lees hier de eerdere afleveringen.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.