Lisa (41), woont samen, is moeder van Xebian (2) en studeert voor verloskundige.
“Het moment dat ik voor het eerst het hartje van mijn ongeboren kind hoorde kloppen, besefte ik opeens dat ik verloskundige had moeten worden. ‘Dit ga ik pas serieus nemen als je weer je oude, niet-zwangere zelf bent, oké?’, zei mijn vriend toen ik het hem vertelde. Dat leek mij ook heel verstandig, maar het idee liet me niet meer los.
Informatie verslinden
Ik verslond Veilig zwanger en Veilig bevallen, de boeken van Beatrijs Smulders. Niet alleen voor mezelf, maar ook als vakliteratuur. Zelfs mijn niet al te soepel verlopen thuisbevalling bracht me niet aan het twijfelen. Voor bloed ben ik nooit bang geweest, daarvoor heb ik genoeg veulens ter wereld zien komen op de boerderij van mijn opa. Toen ik na drie maanden verlof weer voor het eerst mijn computer aanzette – ik werkte als advertentieplanner bij een televisiezender – was het eerste wat ik googelde informatie over de opleiding verloskunde.
Terug in de schoolbanken
Twee maanden geleden zei ik mijn baan op en schreef me in als student. Sinds een paar weken zit ik weer in de schoolbanken. Mijn vriend is degene geweest die het laatste zetje gaf. Dat zegt wat, want hij betaalt de hoogste prijs. Te beginnen met de verre reis die hem deze zomer door mijn schuld door zijn neus is geboord. Hij gaat in plaats van vier dagen fulltime werken. De komende vier jaar zal ik nauwelijks iets binnenbrengen – verloskunde is een voltijdsopleiding. Er zijn meer bezwaren. Als ik klaar ben, ben ik al bijna 46. Mijn beste vriendin heeft met haar veertig jaar nú al recht op ouwelullendagen.
Lees ook
Van carrièretijger naar huisvader: 'Sommigen vragen of ik hem nog wel aantrekkelijk vind nu' >
Roeping
Al zijn de vooruitzichten voor verloskundigen gunstig, op onzekere dagen maak ik me ook zorgen. Wat als baby’s krijgen ineens ‘uit’ raakt? Wat als ik straks links en rechts word ingehaald door vrouwen die jonger zijn en meer ervaring hebben dan ik? Maar dan zeg ik tegen mezelf: wil ik mijn zoon impliciet de boodschap meegeven dat je maar één kans krijgt in het leven? Dat je je maar moet schikken in je lot als je op latere leeftijd ontdekt wat je roeping is? Er zijn mensen die op hun zeventigste pas de liefde van hun leven treffen. Dan ben ik er nog vroeg bij.
Wennen
Toen mijn moeder de schok eenmaal te boven was van mijn carrièreswitch, heeft ze tienduizend euro naar onze en/of rekening overgemaakt. Daaruit spreekt veel vertrouwen. Ik zal haar niet teleurstellen. Het zal nog best zwaar worden dat we zo lang op een houtje moeten bijten. Maar als ik over vier jaar zelf met een echosonde in mijn hand sta, en nog mooier: mijn eerste baby ter wereld heb gebracht, zal dat het allemaal waard zijn geweest.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
