Beeld: Unsplash
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Elise, moeder van Tamar (4) en Immee (6): “We waren op vakantie in Zuid-Afrika, een droomreis waar we maanden naar hadden uitgekeken. Zon, zee en tijd voor elkaar. Op een heldere ochtend zaten we op het strand. De meisjes waren druk in de weer met een zandkasteel maken. Ze versierden ‘em met schelpen die we eerder die ochtend hadden verzameld. Mijn vriend ging een stuk zwemmen.
Hij houdt van de zee, van dat gevoel van vrijheid tussen de golven. Terwijl ik met mijn voeten in het warme zand zat, riep een van de meisjes opeens: ‘Kijk mama, papa zwaait!’
Ik keek op. En ja hoor, in de verte zagen we hem. Arm omhoog, bewegend. ‘Zwaai maar terug’, zei ik glimlachend, en dat deden we. Hij zwaaide nog eens. Ik lachte zelfs. Wat leuk, dacht ik. Een moment van verbinding, ondanks de afstand.
Maar toen hij bleef zwaaien — steeds hetzelfde gebaar, iets feller, iets sneller — vond ik het wat vreemd worden. Ik fronste, wilde al opstaan, toen plots twee lifeguards langs ons renden. We werden half opzij geduwd toen ze hun jetski in het water duwden. En toen viel alles op z’n plek. Hij zwaaide helemaal niet naar ons. Hij riep om hulp.
Mijn hart sloeg over. Ik stond op en de kinderen staarden me aan. ‘Blijf hier’, zei ik snel, al wist ik zelf helemaal niet waar ik heen moest. Ik kon alleen maar staan en kijken, verstijfd. In de verte scheurde de jetski de zee in.
Nog geen tien minuten later stond hij weer op het strand. Uitgeput, maar levend. De lifeguards ondersteunden hem terwijl hij naar me toe strompelde met de paniek nog in zijn ogen. Later hoorden we dat hij in een verraderlijke stroming was terechtgekomen. Hij voelde zich ineens achteruit getrokken worden, ver buiten zijn controle. Hij had gewuifd, geroepen, en goddank hadden de lifeguards hem gezien.
’s Avonds, terug in het vakantiehuis, zaten we stilletjes met z’n vieren op het balkon. De meisjes sliepen tegen ons aan, rozig van de zon. Mijn vriend hield mijn hand vast. We zeiden niet veel. Alleen af en toe keken we elkaar aan. Zonder woorden beseften we hoe anders het had kunnen aflopen en hoe dankbaar we waren dat hij gewoon weer naast ons zat.”
Ook Ayla maakte een bizarre situatie mee op vakantie: ‘We renden met onze oranje reddingsvesten door het verlaten cruiseschip.’ Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
Volgens opvoeddeskundige Jenny Anderson is het belangrijk om je kind te leren dat je plezier kunt blijven houden in het leren op school.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
Suzan en Freek kunnen niet wachten op het ouderschap en fantaseren nu al over de curling ouders die zij denken te worden voor hun zoontje.
