Ayla dacht het dit jaar slim aan te pakken: vakantie op een cruiseschip, alles geregeld en geen stress. Maar zelfs op zee bleek chaos haar familie trouw te blijven.
Ava, moeder van Sem (10), Mees (7) en Saar (5): “Vakantie vieren met het hele gezin klinkt op papier altijd als een goed idee. In de praktijk is het vooral: ruzie over koffers, kinderen die om de beurt boos zijn en een moeder (ik dus) die wanhopig probeert gezelligheid af te dwingen. Maar hé, dit jaar zou alles anders worden. We gingen op cruise. Alles geregeld, alles verzorgd. Geen gezeur over boodschappen, geen auto vol zand, maar gewoon genieten. Dachten we.
Ik had het allemaal zo mooi voor me gezien: cocktails met een parasolletje, kinderen die vredig plonsen in het zwembad, en ik, in een ligstoel met een boek waar ik tenminste één hoofdstuk van zou lezen. De werkelijkheid was… tja, anders.
We stapten aan boord en meteen voelde ik me een figurant in een Duitse tv-serie. Alles was in het Duits. De welkomstboodschap, de menukaarten, zelfs de aanwijzingen op het toilet. Geen probleem, dacht ik nog optimistisch. Ik ken ‘Bratwurst’, ‘Bitte’ en ‘Guten Morgen’. Komen we vast een heel eind mee.
Op een zonnige middag zaten we heerlijk bij het zwembad. Onze jongens gleden eindeloos van de waterglijbaan, mijn dochter hield haar nieuwe zwemband vast alsof het een Gucci-tas was, en mijn man en ik nipten van iets met veel ijs en weinig alcohol. Vakantiegeluk in z’n puurste vorm.
Plots klonk er een omroepbericht in het Duits. We verstonden er natuurlijk niks van. Iets met ‘bitte’, ‘Deck’, en ‘Weste’, maar hé, dat had ook over schnitzels kunnen gaan. Dus wij haalden onze schouders op en nipten vrolijk verder.
Toen viel me iets op. Er was niemand meer in het zwembad. Geen handdoeken, geen schreeuwende kinderen, geen knorrige Duitsers die hun zonnebed bewaakten alsof het werelderfgoed was. Het hele dek was leeg. Helemaal leeg.
‘Wat een luxe’, zei ik tegen mijn man terwijl ik een foto maakte van de kinderen in het lege bad. ‘We hebben het hele zwembad voor onszelf!’ Ik voelde me net koningin Maxima. Een privézwembad voor ons alleen. Ik maakte gebruik van het moment om een fotoshoot met de kids te doen.
En toen kwam er een stoet brandweermannen voorbij. We keken elkaar aan en lachten wat ongemakkelijk. ‘Ach, zal wel een oefening zijn’, mompelde mijn man. Er ging nog steeds geen belletje rinkelen. Pas toen een paniekerige crewmedewerkster aan kwam rennen, begon het kwartje te vallen. ‘Was machen Sie hier?!’ riep ze. ‘Iedereen is naar jullie op zoek!’ Ik keek haar aan, compleet verbijsterd.
‘Er is een brandoefening! Er is omgeroepen dat iedereen zijn reddingsvest moest halen en zich moest melden op het verzameldek. Dat is 45 minuten geleden!’
Stonden we dan. De verdwaalde familie die de oefening had gemist omdat we dachten dat het over schnitzels ging. ‘Bitte’, zei ze streng, ‘gauw naar jullie kamer, vesten halen en melden op het dek. Nu!’ De brandoefening mocht namelijk pas worden afgesloten als iedereen er was.
Wij renden, met natte zwembroeken, naar onze hut. Het leek wel een scène uit een slapstickfilm. Vijf mensen, ieder met een oranje reddingsvest onder de arm, zigzaggend door een verlaten cruiseschip.
Eenmaal aangekomen bij het dek, troffen we een zee van mensen aan. Zwetend, rood aangelopen en zuchtend. Toen we arriveerden, begon iedereen luid te klappen. Dat applaus voelde niet als een warm welkom. Meer als passief-agressieve opluchting. Dankzij ons stonden honderden mensen al 45 minuten te smelten in de brandende zon.
Ik probeerde nog een soort van schuldbewuste glimlach te laten zien, maar ik geloof niet dat het hielp. Die avond in het restaurant kregen we iets meer ruimte dan normaal. En opvallend weinig oogcontact van onze Duitse medereizigers. Terecht ook. Maar goed, ik heb wel fantastische foto’s van mijn kids in het lege zwembad van een cruiseschip.”
De vakantie van Lorna en haar gezin verliep ook niet vlekkeloos. Haar zoontjes kwamen gillend uit de bosjes gerend met twee poedelnaakte mensen erachteraan. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
Volgens opvoeddeskundige Jenny Anderson is het belangrijk om je kind te leren dat je plezier kunt blijven houden in het leren op school.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
Suzan en Freek kunnen niet wachten op het ouderschap en fantaseren nu al over de curling ouders die zij denken te worden voor hun zoontje.
