Elske (35) en Berend (38) hebben een dochter (4) én elkaar, maar wonen in aparte huizen. “Ik heb zeeën van me-time en hoef me nooit te ergeren aan zijn stinksokken.”
Elske: “Het is bij toeval zo gelopen. Berend en ik hadden allebei een koopwoning toen we elkaar acht jaar geleden ontmoetten, nog geen drie kilometer bij elkaar vandaan. Al snel waren we altijd samen in één van onze huizen; samenwonen leek logisch. Mijn huis was daar te klein voor, dus zetten we het mijne te koop, en besloten te gaan samenwonen in het zijne, zodra ik de boel verkocht had.
Eigen tijd met vrienden
Alleen, de markt zat tegen en drie jaar lang kwam er geen enkel bod. Ondertussen raakte ik zwanger van onze dochter. We moesten een besluit nemen: lieten we mijn woning leeg staan, zetten we het in de verhuur, of bleef ik erin wonen? We waren inmiddels zo’n drieënhalf jaar samen, en eigenlijk beviel het wel, dat wonen in twee huizen. Wanneer we behoefte hadden aan tijd voor onszelf, of een keer wilden afspreken met eigen vrienden, sliepen we apart, de rest van de tijd waren we samen. Onenigheid over interieurkwesties was er nooit, want Berends huis was het zijne, en in mijn huis had ik het voor het zeggen. Ik hoefde me nooit te ergeren aan zijn stinksokken. Was dit niet eigenlijk dé manier om je relatie spannend te houden?
Lees ook:
'Je relatie goed houden na de tropenjaren: 'We groeiden volkomen uit elkaar' >
Bijslapen in je eigen huis
Ik haalde mijn huis uit de verkoop, en in beide huizen richtten we een babykamer in. Bij wijze van experiment, spraken we af; als het niet goed zou voelen zodra onze dochter geboren was, konden we altijd nog gaan samenwonen.
Het voelde fantastisch. Het eerste jaar van haar leven waren we elke dag samen, meestal in Berends huis en soms in het mijne. Daarna, toen mijn dochter van de borst was en ze mijn zorg iets minder intensief nodig had, brachten Berend en ik steeds vaker tijd gescheiden door, in onze eigen huizen. Onze dochter was een slechte slaper, dit was de perfecte manier om even bij te tanken. We hebben het nooit meer veranderd.
Niet gescheiden, wel een omgangsregeling
De weekends zijn we altijd met z’n drieën in Berends huis. Doordeweeks slaap ik gemiddeld twee nachten alleen in mijn huis en is onze dochter bij Berend, de andere twee nachten is Berend alleen in zijn huis, en één nacht doordeweeks brengen we met z’n drieën door. We hebben het niet verdeeld over vaste dagen. Berend heeft een onregelmatige baan, we passen de ‘omgang’ dus aan op zijn nachtdiensten. Want dat is het natuurlijk eigenlijk, een omgangsregeling, alleen zijn wij niet gescheiden.
Dubbele kosten
Onze omgeving begreep aanvankelijk niks van onze keuze, maar nu om ons heen steeds meer huwelijken sneuvelen, krijgen we steeds vaker de reactie: “Goh, als wij het hadden aangepakt zoals jullie, waren we misschien nog wel samen geweest.”
Of Berend en ik de situatie altijd zo houden, weten we nog niet. Het belang van onze dochter staat voorop: als zij ouder wordt en moeite heeft met de situatie, dan gaan we misschien wel alsnog samenwonen. Tot die tijd zijn we dolgelukkig zo, zelfs al kost het een fortuin, want we hebben niet alleen dubbele lasten, maar ook dubbele spullen. Maar zo lang we nog elk jaar met z’n drieën op vakantie kunnen, voel ik me de koningin te rijk.”
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
