Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke dinsdag vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
Sharida (34) woont samen met Lars (36) en is moeder van de stilgeboren Malou, Thirze (6) en Yentl (4).
“Het is negen jaar geleden. Nog voordat stilgeboren kinderen onder de 24 weken geregistreerd mochten worden in het persoonsregister. Onze dochter Malou werd geboren met 22 weken. Ze kreeg geen grafje, bestaat niet voor de wet. Maar voor mijn vriend en mij leeft ze nog elke dag. Er is geen ochtend dat ik wakker word zonder haar in gedachte, en in het medaillon om mijn nek, draag ik haar foto. Toch heb ik onze dochters Thirze en Yentl nooit verteld over hun overleden zus. Het lijkt me nog te ongrijpbaar voor ze. Malou had nooit een kamertje in huis, en de foto’s die we van haar hebben zijn zo expliciet, dat ik mijn kinderen er nog niet aan durf bloot te stellen.
Lees ook
‘Mijn zoon overleed vlak voor zijn eerste verjaardag’ >
Maar hoe ouder de kinderen worden, hoe meer het voelt alsof ik lieg over hun afkomst. Alsof ik iets heel essentieels achterhoud van ons gezin, hun basis. Dus wil ik ze vertellen over hoe mama vroeger al eens een baby in haar buik had, maar dat ze is doodgegaan. Veel te heftig, vindt Lars. Volgens hem moet je kinderen daar op deze leeftijd nog helemaal niet mee belasten. Als ze de dood van hun zus nog niet volledig kunnen duiden, roepen we misschien wel een pijn op die gebaseerd is op onbegrip, in plaats van realisme.
Ik denk niet dat we ze schaden door nog even niet te vertellen over Malou. Het is niet dat ze daardoor nu iets missen. Maar ik wil dat ons héle gezin er mag zijn, en daar hoort Malou bij. Achteraf wens ik dat we onze kinderen vanaf hun geboorte hadden opgevoed met de wetenschap over Malou. Dan was ze een gegeven geweest, een natuurlijk onderdeel van ons leven. Maar dat is achteraf kijken. Wat is nu het juiste moment of de juiste leeftijd om onze kinderen te vertellen over hun overleden zus, en hoe doen we dat dan?”
Meer afleveringen van het dilemma? Elke dinsdag komt er een nieuw verhaal op KekMama.nl. Lees hier de eerdere dilemma’s.
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Sommige kinderen lijken wel een onuitputtelijke batterij te hebben. Rennen, springen, spelen, praten – en dat het liefst allemaal tegelijk. Maar vergis je niet: ook jonge kinderen hebben soms gewoon rust nodig. Even niet naar school, niet presteren, niet sociaal hoeven zijn. Gewoon… pauze.
