‘Waarom zit ik thuis als mijn kinderen op school zijn?’

Een vreemde

Toen Sharon op een dag haar dochter ophaalde bij het kinderdagverblijf, tilde ze haar op. ‘Terwijl ik nog even met de babysitter stond te praten, strekte mijn dochter haar armen uit’, vertelt Sharon. ‘Niet naar mij, maar naar de babysitter. Alsof ze zich bij die vrouw op haar gemak voelde, alsof dat haar moeder was en ik een vreemde.’ Dat deed pijn bij Sharon. ‘Ik realiseerde me: ik moet nu een thuisblijfmoeder zijn.’

Lees ook:
‘Ik zegde mijn baan op en koos daarmee voor mijn gezin’ >

Twijfel

Sharon en haar gezin verhuisden, ze stopte met haar baan en bleef thuis voor de kinderen. Die waren op dat moment één en twee. ‘Ik had genoeg te doen: de kinderen inschrijven op school, het huis opnieuw inrichten, de kinderen zindelijk proberen te maken’, somt ze op. Maar toen haar dochters eenmaal op school zaten, sloeg de twijfel toe. ‘Ik deed de boodschappen en bracht lunch naar mijn man op zijn werk. Ik dacht: waarom zit ik thuis als de kinderen op school zijn? Het voelde alsof mijn werkzaamheden er niet toe deden. Alsof mijn belang neerkwam op het feit of er wel of geen handzeep in huis was. Dat maakte me verdrietig.'

Voorbeeld zijn

Uiteindelijk koos Sharon ervoor om toch weer te gaan werken. Maar dan thuis, als freelance schrijver en blogger. Ze legt uit: ‘Ik schrijf over dingen die me bezighouden, kan nu op mijn voorwaarden werken en ben er nog steeds voor mijn kinderen en man als ze me nodig hebben.’ Ze vindt het belangrijk om aanwezig te zijn voor haar dochters, maar wil ook een voorbeeld voor ze zijn. ‘Ik heb ze laten zien hoe je vriendelijk moet zijn tegenover anderen. Ik heb ze laten zien hoe je niet alleen een huis kunt hebben, maar je er ook thuis kunt voelen. Nu ze ouder worden, wil ik ze laten zien hoe je trots kunt zijn op jezelf.’ En dat is Sharon, nu ze én thuis is voor haar dochters én werkt. ‘Het is de perfecte combinatie.'