Oké: het was niet het héle huis, maar zijn kamer. Dat leerde Alicia Marder één ding: stiften en peuters in een toch al chaotisch huishouden, zijn nóóit een goeie combinatie.
Lees verder onder de advertentie
Haar eenjarige had een oorontsteking, haar driejarige wilde geen middagslaapje meer doen. Maar: vandaag was het gelukt, de peuter had dik twee uur geslapen. De nanny appte Alicia op haar werk om het heugelijke nieuws te delen. Want dat was het, dachten ze.
Om zes uur kwam Alicia thuis. ‘Mijn peuter riep enthousiast vanuit zijn kamer dat ik nú moest komen, mijn nanny liep rond met een wit weggetrokken gezicht’, schrijft Alicia in een blog. Achterdochtig vroeg ze de nanny wat er gebeurd was. Het antwoord was verontrustend: ‘Ik heb geen woorden voor wat je zo zult aantreffen.’
Lees verder onder de advertentie
Pinterest-waardig
Even ter achtergrond: Alicia en haar gezin woonden net drie weken in hun nieuwe huis. Met nieuwe verf, nieuwe vloerbedekking en nieuwe meubels. ‘Pinterest-waardig’, vat Alicia samen. Maar wat ze aantrof toen ze de kamer van haar peuter inliep, viel maar op één manier te beschrijven: ‘een slagveld van epische proportie’.
Lees verder onder de advertentie
‘Overal waar ik keek, zat zwarte marker. Op zijn bed, zijn muren, het tapijt, zijn speelgoedkist, zijn gordijnen, zijn commode – zelfs zijn nachtlampje was zwart bekrast.’ Hij had er welgeteld twee uur zogenaamde middagslaap de tijd voor gehad. ‘Zoveel aandacht en focus van een driejarige, ergens was het indrukwekkend.’ Maar Alicia bleef er bijna in.
Wat doe je dan? Word je boos? Schreeuw je? ‘Maar toen ik naar mijn zoon keek, smolt ik. Hij was zó trots op wat hij had gedaan; hij was er duidelijk van overtuigd dat ik dat ook zou zijn.’ Om er toch iets pedagogisch verantwoords van te maken, zei ze: ‘Je mag niet tekenen op meubels en muren, je moet wel even helpen poetsen.’ Na wat googlen en een noodtelefoontje naar haar moeder, ging ze in de weer met aceton – die inderdaad de marker verwijderde, maar helaas ook de spiksplinternieuwe verf. Na een halfuur schrobben – zoon met alleen een droge handdoek – besloot ze dat hij zijn les wel had geleerd.
Lees verder onder de advertentie
Niet schreeuwen
En wat ze er zelf van opstak? ‘Ten eerste: dat je geen verhuisdoos met marker in de kinderkamer moet laten staan’, schrijft Alicia. ‘Maar bovenal: schreeuwen tegen je kind is blijkbaar niet nodig. Ik bleef kalm, maar mijn zoon had dondersgoed door dat hij stout was geweest.’ Alicia bracht nog de nodige tijd poetsend door. ‘Ik denk dat ik driekwart weg heb gekregen. Met de rest zal hij voorlopig moeten leven – in elk geval tot ik hem vertrouw met een verfkwast.’
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Over seks praten we liever niet op het schoolplein, maar zelfs binnen een jarenlang huwelijk blijft het vaak een taboe. Terwijl het, volgens relatietherapeuten, juist enorm veel zegt over de gezondheid van een relatie.