Waarom je je peuter nóóit een zwarte merkstift moet geven

02.12.2019 09:27
peuter nooit zwarte merkstift geven Beeld: Shutterstock

Oké: het was niet het héle huis, maar zijn kamer. Dat leerde Alicia Marder één ding: stiften en peuters in een toch al chaotisch huishouden, zijn nóóit een goeie combinatie.

Haar eenjarige had een oorontsteking, haar driejarige wilde geen middagslaapje meer doen. Maar: vandaag was het gelukt, de peuter had dik twee uur geslapen. De nanny appte Alicia op haar werk om het heugelijke nieuws te delen. Want dat was het, dachten ze.

Om zes uur kwam Alicia thuis. ‘Mijn peuter riep enthousiast vanuit zijn kamer dat ik nú moest komen, mijn nanny liep rond met een wit weggetrokken gezicht’, schrijft Alicia in een blog. Achterdochtig vroeg ze de nanny wat er gebeurd was. Het antwoord was verontrustend: ‘Ik heb geen woorden voor wat je zo zult aantreffen.’
 

Pinterest-waardig

Even ter achtergrond: Alicia en haar gezin woonden net drie weken in hun nieuwe huis. Met nieuwe verf, nieuwe vloerbedekking en nieuwe meubels. ‘Pinterest-waardig’, vat Alicia samen. Maar wat ze aantrof toen ze de kamer van haar peuter inliep, viel maar op één manier te beschrijven: ‘een slagveld van epische proportie’.

‘Overal waar ik keek, zat zwarte marker. Op zijn bed, zijn muren, het tapijt, zijn speelgoedkist, zijn gordijnen, zijn commode – zelfs zijn nachtlampje was zwart bekrast.’ Hij had er welgeteld twee uur zogenaamde middagslaap de tijd voor gehad. ‘Zoveel aandacht en focus van een driejarige, ergens was het indrukwekkend.’ Maar Alicia bleef er bijna in.
 

Lees ook:
5x Oerhandige schoonmaaktips >

 

Trots

Wat doe je dan? Word je boos? Schreeuw je? ‘Maar toen ik naar mijn zoon keek, smolt ik. Hij was zó trots op wat hij had gedaan; hij was er duidelijk van overtuigd dat ik dat ook zou zijn.’ Om er toch iets pedagogisch verantwoords van te maken, zei ze: ‘Je mag niet tekenen op meubels en muren, je moet wel even helpen poetsen.’ Na wat googlen en een noodtelefoontje naar haar moeder, ging ze in de weer met aceton – die inderdaad de marker verwijderde, maar helaas ook de spiksplinternieuwe verf. Na een halfuur schrobben – zoon met alleen een droge handdoek – besloot ze dat hij zijn les wel had geleerd.
 

Niet schreeuwen

En wat ze er zelf van opstak? ‘Ten eerste: dat je geen verhuisdoos met marker in de kinderkamer moet laten staan’, schrijft Alicia. ‘Maar bovenal: schreeuwen tegen je kind is blijkbaar niet nodig. Ik bleef kalm, maar mijn zoon had dondersgoed door dat hij stout was geweest.’ Alicia bracht nog de nodige tijd poetsend door. ‘Ik denk dat ik driekwart weg heb gekregen. Met de rest zal hij voorlopig moeten leven – in elk geval tot ik hem vertrouw met een verfkwast.’

O, nieuwsgierig naar het tafereel? Hou je vast:

 

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!