Als jij vrolijk laarzen koopt van € 250 en je man een knieperd is die zegeltjes spaart, weet je een ding zeker: daar komt ruzie van.
Vincent (36), aannemer, is getrouwd met Manon (34), thuisblijfmoeder en studente Psychologie. Ze hebben twee zoons van 9 en 6.
“Neem je brood mee of ga je ergens lunchen – daar komen onze geldruzies in het kort op neer. Manon wil het liefst elk weekend buiten de deur eten, want ‘zo ontzettend gezellig’, maar ik wil een beetje op de centen letten. Een keer pizza eten of naar McDonald’s, prima. Maar ik zie het niet zitten iedere zaterdag voor vier man in een restaurant af te rekenen.
In pretparken, de bioscoop en op vakanties: Manon wil ter plekke alles kopen. Ook al kost een lullig bakje popcorn tijdens de film vijf euro terwijl ik thuis voor nog geen vijftig cent een megazak bak. Daardoor kost met zijn vieren een bioscoopje pakken bij ons rustig honderd euro, want er moet ook nog cola en koek bij.
Bijna failliet aan catering
Vakanties lopen altijd in de papieren, want Manon weigert een flesje water of strandstoel mee te nemen naar het strand. Daardoor ga ik bijna failliet aan beddenverhuur en catering. Of ben ik degene die de boulevard afspeurt naar winkeltjes waar ik betaalbaar drinken kan halen. Manon is echt een schat en verder zitten we qua opvoeding op één lijn, maar geld blijft een heet hangijzer.
Een van onze grootste ruzies hadden we tijdens een dagje Ponypark Slagharen. In het park staat een supermarkt voor de bungalowgasten. Ik kocht er een fles sinas en plastic bekertjes voor de prijs van één blikje aan de kassa. Manon ontplofte bijna. Ze noemde me een vrek. Ze vond het gênant dat die fles sinas uit mijn rugzak stak. Die dag hield ik mijn poot stijf: het was dit of niets. Dan maar niets, zei Manon. Zij was zo koppig dat ze geen druppel heeft gedronken. Ach, ’s avonds lachen we er dan wel weer om.
Manon snapt best dat financieel niet alles kan. Ik verdien goed, maar we moeten ons leven van één salaris bekostigen omdat zij studeert. Ik zou zo graag een keertje geld overhouden aan het eind van de maand maar op de een of andere manier lukt dat nooit, want eenmaal buitenshuis ziet Manon altijd wel een leuk tentje waar we echt even iets moeten gaan eten, drinken, snacken of kopen.”
Naar eigen inzicht
Nadine (29), kapster, woont samen met Jens (30), gemeenteambtenaar. Ze hebben twee dochters van 7 en 5.
“Mijn vriend en ik hebben expres gescheiden rekeningen, maar krijgen toch nog ruzie over geld. Omdat ik parttime werk, betaal ik van mijn salaris alleen de helft van onze hypotheek. De rest van mijn loon, zo’n zeshonderd euro, kan ik naar eigen inzicht uitgeven en dat doe ik dan ook vrolijk. Jens vindt dat ik stom met geld omga en ventileert dat te pas en onpas.
Hij vindt me verwend en klaagt dat ik prinsesjes maak van onze dochters. Hij vindt het onzin dat ik elke week wel iets online bestel voor de meiden. Ze hebben meer kleren dan veel volwassen vrouwen, roept hij. Dat klopt, samen kunnen ze een aardige inloopkast vullen. Als de kinderbijslag is gestort, ga ik los op mijn favoriete kinderkledingsites. Jens begrijpt niet dat ik voor mezelf laarzen koop van € 250 zonder me schuldig te voelen. Ik moet zuiniger leven, vindt hij. Sparen voor later.
Ik zie er graag verzorgd uit. Elke drie weken neem ik een manicure en pedicure en koop ik smeerseltjes en parfums. Van Jens mag het een tandje minder, maar dan werp ik tegen dat hij wel een vrouw heeft die er leuk uitziet. Of ik koop een pikant lingeriesetje, met die uitgave is hij wel altijd blij.
Aanbiedingen
Ik ben van huis uit niet anders gewend. Mijn moeder gaat elke week naar de kapper en koopt uitsluitend bij de Bijenkorf. Mijn ouders gaan drie keer per week uit eten en doen inkopen bij een goede slager en groenteboer. Dat hoeft voor mij niet, maar ik eet waar ik trek in heb en niet wat toevallig in de aanbieding is. Daar snapt Jens niets van. Hij wordt woedend als ik in één klap het halve huishoudbudget erdoorheen jaag aan Franse kaasjes, chocola en wijn. Daarom doet Jens de boodschappen. Hij spit foldertjes door naar aanbiedingen en is gek op de 35%-stickers van Albert Heijn.
Jens’ kritiek gaat bij mij het ene oor in en het andere uit. Ik leef nu, ik wil er nu leuk bijlopen en het liefst op dure laarzen. Dan maar een keer roodstaan. Later ben ik oud, moe en gerimpeld en boeit het me vast niet meer uit of mijn pyjama matcht met mijn sloffen.”
Lees ook
'Onze kinderen krijgen alles, ook als we daarvoor bij moeten lenen van de bank' >
Financiële slons
Amber (31) runt een webwinkel in kinderkleding en woont samen met Mehmet (34), hypotheekadviseur. Ze hebben een dochter van 8 en een zoon van 4.
“Ik ben een financiële slons. Voor mijn bedrijf moet ik secuur een boekhouding voeren. In mijn geval betekent het dat ik elk jaar een vuilniszak aflever bij mijn boekhouder met drie Lego-dozen met betalingsbewijzen, jaaroverzichten en alles waar getallen op staan. Ik zou dat keurig moeten rangschikken in Excelsheets en ordners, maar dat lukt me niet. Ik betaal liever de boekhouder extra zodat hij het voor me doet.
Mijn vriend Mehmet wordt krankjorum van mijn financiële warboel. Als we bonje hebben, slaat hij mij met mijn chaotische inslag om de oren. Hij ergert zich aan mijn schoenendoosmentaliteit, met handgeschreven notities en losse bonnetjes. Ik mag me dan ook absoluut niet bemoeien met onze privéadministratie. Hij is als de dood dat we dan onze woning worden uitgezet omdat ik de hypotheek vergeet te betalen. Op het openen of wegmaken van de post staan lijfstraffen, dreigt hij.
Kwijt
Ik probeer het heus wel hoor, om mijn leven te beteren. Heb ik getankt, dan houd ik de benzinebon in mijn hand zodat ik die thuis meteen kan opbergen. Maar dan komt er altijd weer een kind, poes of Facebookbericht tussen en blijft zo’n bonnetje maanden op een kast liggen. Om vervolgens helemaal te verdwijnen. Ieder jaar ontbreken er stukken in mijn boekhouding. Of krijg ik zo’n vette aanslag dat ik bij Mehmet geld moet lenen omdat ik geen reservepotje heb. Dan voel ik me even schuldig, maar dat duurt helaas nooit lang. Ik ben ook een ramp als het gaat om de kinderen.
De zwemleskaarten zijn altijd zoek, net als overblijfstrippenkaarten en de formulieren van de kinderopvangtoeslag. Gewoon foetsie. Ik heb al twee keer een duplicaat paspoort moeten aanvragen: hupsakee € 85 boete. Mehmet biedt elke maand wel een keer aan de boekhouding van mij over te nemen. Hij is hypotheekadviseur en weet alles van cijfers. Het zou een hoop stress en ergernis voorkomen, maar het is mijn eer te na. Het is míjn bedrijf, ik moet dit zelf kunnen.”
Financieel analfabeet
Megan (45), mediator, is getrouwd met Alberto (41), coach. Ze hebben een zoon van 5.
“Aanmaningen en betalingsherinneringen – mijn man verblikt of verbloost er niet van. Alberto is een analfabeet op financieel gebied. Toen hij
nog samenwoonde met zijn oudere broer, was het een chaos. Als Alberto zijn salaris had ontvangen leefde hij een week lang als een god. Hij ging naar de kroeg, trakteerde iedereen die tegen hem lachte, at buiten de deur en kocht mooie kleding. Na een week was zijn geld op en leefde hij op boterhammen met pindakaas. Zijn broer zorgde ervoor dat ze niet hun huis werden uitgegooid. Zelf ben ik geldbewust opgevoed. We konden kiezen: of tien gulden zakgeld in de hand, of vijftien gulden op een spaarrekening. Ik koos voor dat laatste. Op mijn dertiende had ik achtduizend gulden op mijn rekening.
Toen wij gingen samenwonen, kreeg ik al snel in de gaten dat Alberto mij nu als zijn financiële back-up zag. Net als vroeger zijn broer. Hij leefde zijn leven en bekommerde zich niet om vaste lasten. Ik schrok me rot toen de eerste aanmaningen op de mat vielen. We bleken maanden huurachterstand te hebben. Een doodzonde. Ik was woedend en schaamde me diep. Uiteindelijk heeft hij het geld voor de huur geleend van zijn broer.
De waarde van geld
Na een aantal stevige gesprekken met zijn ouders erbij besloot ik zijn financiële huishouding over te nemen, inclusief de afbetaling aan zijn broer. Alberto kreeg zakgeld. Dat werkte prima, totdat die slimmerd stiekem een andere rekening opende waarop zijn salaris werd gestort. Nu beheert hij zijn geld weer zelf, maar onder mijn supervisie. Hoe kinderachtig hij het ook vindt, ik check aan het eind van iedere maand of alles is betaald dat betaald moet worden. Ik durf het niet los te laten.
Onze zoon Lionel leer ik spelenderwijs de waarde van geld. Hij weet al alles van sparen. Met Koningsdag kreeg hij vijf euro, daar mocht hij spullen van kopen en hij moest zelf onderhandelen. Ik wil een sociaal en evenwichtig kind grootbrengen dat goed met geld om kan gaan. Als ik het aan Alberto overlaat wordt Lionel een bedelaar, ik voed een miljonair op.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
