Beeld: Canva
Soms denk je dat je alles al voelt en weet tijdens je zwangerschap. Maar niets bereidt je voor op de onverwachte emoties die kunnen opduiken als anderen zich ineens mengen in iets dat voor jou zo persoonlijk voelt. Zoals het kiezen van de voornaam van je kind.
Marie, moeder van Elias (1): “Toen ik zwanger was van ons zoontje, stond ik op een blauwe wolk. Alles voelde magisch, spannend en nieuw. Mijn man en ik waren er al vrij snel uit: als het een jongetje zou worden, zou hij Zayn heten. Kort en krachtig, precies wat we wilden. We zagen het al helemaal voor ons: kleine Zayn die straks in de box zou liggen, zijn naam op het geboortekaartje of op een geboortetegeltje. Het was perfect. Vonden wij.
Omdat ik altijd een hechte band met mijn moeder heb gehad, wilde ik haar als eerste vertellen welke voornaam we hadden gekozen. Ze is niet alleen mijn moeder, maar ook mijn beste vriendin. Dus op een avond, met mijn hand op mijn buik en tranen in mijn ogen van geluk, zei ik: ‘Mam, we noemen hem Zayn.’
Ze keek me aan, en ik wist het meteen. Ze fronste. ‘Zayn?’ vroeg ze langzaam. ‘Hm… vind je dat echt een mooie naam?’ Ze lachte erbij, alsof ze het luchtig bedoelde. Maar het raakte me. Die paar woorden kwamen harder aan dan ik had verwacht. En toen kwamen er meer opmerkingen. Dat het wel erg ‘hip’ was. En dat ze het niet bij ons vond passen.
Ik probeerde het van me af te zetten. ‘Het is onze keuze’, zei ik steeds tegen mezelf. Maar haar stem bleef in mijn hoofd galmen. Zij, die altijd zo trots op me was. Die me steunde in alles. En nu vond zij de naam van mijn ongeboren kindje en haar kleinzoon niks.
Uiteindelijk hebben we besloten om toch verder te kijken. Niet omdat ik per se naar haar wilde luisteren, maar omdat ik merkte dat ik zelf begon te twijfelen. Ik vond haar mening blijkbaar toch erg belangrijk. Elke keer als ik ‘Zayn’ zei, hoorde ik haar stem. En ik wilde niet dat mijn zoon een naam zou dragen, wetende dat zijn oma zijn naam niet mooi vond.
We kozen uiteindelijk voor Elias. Een naam waar zij ook meteen enthousiast over was. En eerlijk: ik ben er inmiddels net zo dol op. Maar het heeft me wel iets geleerd: ik snap nu waarom de meeste mensen de naam van hun baby pas na de geboorte bekendmaken. Als het kindje er eenmaal is, zeggen mensen niks negatiefs meer. Dan hoort die voornaam gewoon bij dat kleine mensje in je armen. Dus de volgende keer houden we het lekker voor onszelf. Hoe lief mijn moeder ook is.”
Lauren had een ander probleem. Haar stiefmoeder verbood haar haar favoriete babynaam. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Ah kamperen: zorgeloos genieten van het vrije leven. Als je tenminste de hoosbuien, sanitaire ongemakken en het feit dat je buren álles van je weten op de koop toe neemt.
Je vakantie kan in een splitsecond een nare wending nemen. Zo ook voor Malou en haar man en dochter, toen haar dochter in zee tussen de kwallen terecht kwam.
Goede ouders hebben geen bakken met geld nodig om hun kinderen een fijne jeugd te bezorgen. Het zijn juist die kleine dingen die het ‘m doen. Die maken dat je kind zich geliefd en veilig voelt, en daar draait het uiteindelijk om.
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze hoe ze de zomervakantie met zoon heeft ervaren.
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Ze was gelukkig getrouwd, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwachts zijn koffers pakte. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: Lieve gaat in haar uppie met haar twee zoons kamperen, maar dan slaan de vakantietwijfels toe.
Bernike (29) is getrouwd met Ruben (31) en moeder van een dochter (0). In haar columns schrijft ze scherp, geestig en met zelfspot over de realiteit van het jonge ouderschap – waarbij ze oog heeft voor het absurde in het alledaagse.
