Beeld: Shutterstock
Dertig jaar lang vocht Katie Cloyd tegen haar overgewicht. Tot ze zich realiseerde dat ze daarmee niet alleen zichzelf, maar ook haar kinderen benadeelde.
‘Van mijn lichaam leren houden was een lang en moeizaam proces’, schrijft Katie in een blog. ‘Waar ik ook keek, altijd was er wel iets of iemand die me eraan herinnerde dat dun zijn de norm is.’ Ze haatte haar lichaam. Niet dat ze zich daardoor liet belemmeren, vertelt ze. ‘Ik heb me nooit door mijn gewicht laten weerhouden om een bepaald kledingstuk niet aan te trekken, of bepaalde dingen niet te doen. Maar hoe zelfverzekerd ik ook probeerde over te komen, altijd voelde ik de noodzaak mezelf op de hak te nemen om mijn gewicht, en zelfs toe te geven dat het ongezond was, terwijl ik nooit gezondheidsproblemen had.’
Goedbedoelde adviezen om iets aan haar lichaam te veranderen, hielpen niet, schrijft Katie. ‘Zoiets is een enorm moeilijk en lang proces. Zo lang wilde ik niet wachten om gelukkig te worden.’ Dus moest ze een manier vinden om zich tevreden te voelen, die niet afhing van of ze gewicht verloor of niet.
Katie realiseerde zich namelijk nog iets: de manier waarop ze naar haar lichaam keek, had ook invloed op haar moederschap. ‘Ik vergeleek mezelf steeds met anderen, om maar zeker te zijn dat ik het als moeder wél goed deed. En wat als mijn kinderen later zouden terugkijken op hun levens, en zich realiseerden dat hun jeugd er heel anders zou hebben uitgezien als hun moeder dunner was?’
Lees ook:
‘Mijn dochter (10) maakt zich druk om haar gewicht door mij’ >
Dus besloot ze twee jaar geleden de boel rigoureus om te gooien, maar níet door te lijnen. ‘In plaats daarvan vermeed ik berichten en reclames die me minderwaardig lieten voelen. Online zette ik me in om mensen zich bewust te maken van hun waarde, ongeacht hun gewicht. Hoe positiever ik naar mijn lichaam leerde kijken, hoe beter ik létterlijk in mijn vel kwam te zitten.’
En er waren meer positieve gevolgen. ‘Mijn huwelijk werd sexier. Mijn kleding werd leuker. Mijn carrière liep lekkerder.’ Allemaal simpelweg door een andere mindset, volgens Katie. En het belangrijkste: ze werd een betere moeder. ‘Doordat ik van mijn imperfecte lichaam leerde houden, leerde ik imperfectie in het algemeen te omarmen – ook in het moederschap.’
Nu pas voelt ze hoe gespannen ze altijd was geweest. ‘Mijn kinderen leren ook dat hún lichamen goed zijn zoals ze zijn – zelfs al zijn ze slank. Natuurlijk worden ze in de toekomst geconfronteerd met het algemeen geldende schoonheidsideaal, maar het fundament heb ík in elk geval al gelegd: ze leren dat elk lichaam respect verdient. Van mijn eigen lichaam houden, is het beste wat ik ooit heb gedaan voor mijn kinderen.’
Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook.
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Voor de schoolfoto kleed je je kind natuurlijk aan in de mooiste kleren. Haartjes leuk. Snoeten goed gepoetst. Hopen dat er geen gaten zijn gevallen in het gezicht of gebit. Nou ja, dit geldt vooral voor moeders. Vaders houden er vaak toch net een andere standaard op na.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.
