Beeld: Canva
Terwijl de een oplaadt door een flinke work-out, kan de ander er weer tegenaan na een avondje languit op de bank. Dat tweede geldt voor Elise. Die zul je nooit in de sportschool tegenkomen, maar wel op de bank met een zak chips. En héél soms vraagt ze zich af of dat geen slecht voorbeeld voor haar kinderen is.
Elise (36), grafisch vormgever, getrouwd met Kay, moeder van Ezra (6) en Naila (4): “Sporten? Alleen al bij de gedachte word ik moe. Mijn leven is al druk genoeg: werken, Ezra en Naila naar school, playdates en hobby’s brengen, het huishouden bijhouden en ga zo maar door – het voelt soms al alsof ik een marathon loop zonder ook maar een sportschoen aan te trekken. Dus als ik ’s avonds eindelijk de kans krijg om te ontspannen, doe ik dat op de bank, met een zak chips binnen handbereik en een goede serie op tv. Natuurlijk weet ik dat sporten gezond is. Maar het idee dat ik na een dag rennen, springen, vliegen nog de energie moet opbrengen voor een sportsessie, klinkt voor mij meer als straf dan als ontspanning.
Mensen zeggen vaak dat als je eenmaal bezig bent, je daarna blij bent dat je het tóch hebt gedaan. Nou, ik heb me eens laten overhalen om een proefles booty workout te doen, en ik wacht nog steeds op het moment dat ik blij word dat ik ben gegaan. Ik heb een uur lang afgezien en vond het vooral zonde van mijn avond. Ik ben liever eerlijk tegen mezelf: sporten is niet voor mij. Ik heb medelijden met mensen die meerdere malen per week op de loopband staan omdat het een moetje is. Het leven is kort, waarom zou je jezelf dwingen om iets te doen waar je echt ongelukkig van wordt?
Het is grappig hoe anderen altijd iets van je keuzes vinden. Mijn moeder herinnert me er regelmatig aan dat ik vroeger wél actief was. ‘Je was altijd zo goed in dansen, waarom probeer je dat niet weer?’ vraagt ze dan. Maar ik ben geen zestien meer en mijn prioriteiten zijn veranderd. Vroeger was ik alleen verantwoordelijk voor mezelf, nu draait mijn leven om mijn gezin en het draaiend houden van alles. Nu is mijn grootste wens om na een lange dag gewoon even níks te hoeven. Om lekker doelloos op social media te scrollen en een realityshow te bingen. Ik voel me daar meestal helemaal niet schuldig over. Maar soms, héél soms, vraag ik me ineens af of ik geen slecht voorbeeld voor mijn kinderen ben. Dan gaat dat kleine stemmetje in mijn hoofd overuren draaien. Maar dan kijk ik naar Ezra en Naila en hoe gelukkig én actief ze zijn en ben ik meteen weer genezen. Ze bewegen echt wel genoeg, met of zonder een sportieve moeder.
Ik ben ervan overtuigd dat je als ouder het beste kunt laten zien wat jouw manier van ontspannen is, of dat nou sporten is of een goed boek lezen. Uiteindelijk draait het erom dat je een positieve energie uitstraalt naar je kind, en dat doe ik op mijn manier.
Dat betekent trouwens niet dat ik nooit iets doe. Als Ezra naar me toekomt met een voetbal onder zijn arm, sta ik echt wel op om een potje mee te spelen. Maar na vijf minuten geef ik het stokje door aan mijn man. Hij heeft meer energie voor dat soort dingen. Ik ben er nou eenmaal beter in om ’s avonds een film uit te zoeken en met de kinderen samen op de bank te kruipen. Dan pakken we er dekentjes en popcorn bij. Dat soort momenten koester ik.
Ik ken genoeg ouders die zichzelf pushen om alles perfect te doen: een carrière, een huishouden runnen, een sociaal leven onderhouden en sporten. Ik geloof niet in het idee dat je alles moet doen om gelukkig te zijn. Een avondje Netflix op de bank met mijn favoriete snacks geeft me meer voldoening dan een intensieve spinningles. Toch sluit ik niet uit dat ik ooit iets van beweging ga oppakken. Als de kinderen wat ouder en zelfstandiger zijn, komt er misschien weer meer ruimte voor mezelf. Yoga of pilates lijken me wel wat, iets rustigs waarbij ik niet direct bezweet en buiten adem op de grond lig. Of misschien wandel ik dan een paar keer per week een rondje, gewoon om mijn hoofd leeg te maken. Maar een fanatieke sporter? Nee, dat zit niet in mij.
Voor nu blijf ik dus lekker bij mijn avondrituelen op de bank. Mijn man snapt mijn keuze gelukkig helemaal. ‘Als jij gelukkig wordt van een serie en een reep chocola, wie ben ik dan om daar iets van te zeggen?’ zegt hij vaak. Gelijk heeft ie. Mijn kinderen zijn blij, ik ben blij, en dat is genoeg. Bovendien zeg ik altijd: ieder zijn eigen vorm van ontspanning. Voor mij is het de bank, voor een ander is het de sportschool. Uiteindelijk doen we allemaal wat we kunnen om gelukkig te zijn. En laten we eerlijk zijn: achter twee kinderen aan rennen is óók een sport.”
Sara staat er heel anders in. Ook nu ze moeder is, staat ze nog vijf keer per week in de sportschool. Je leest het hier.
Als ouder wil je dat je kinderen gelukkig, zelfverzekerd en emotioneel sterk opgroeien. Volgens Jean Twenge, hoogleraar psychologie aan de San Diego State University, kan één eenvoudige opvoedregel het verschil maken: geen telefoons en tablets in de slaapkamer ’s nachts.
De Britse opvoedgoeroe Gina Ford (71) steekt het niet onder stoelen of banken: volgens haar draait het gezinsleven anno nu té veel om de kinderen.
Kim Feenstra deelt op Instagram een openhartig bericht over haar jeugd, haar trauma en het moederschap. Haar vijfjarige zoon Brooklyn heeft haar geholpen haar pijn uit haar jeugd te verwerken: “Door hem weet ik wat echte liefde is. Hij heeft mij leren voelen. Leren spelen. Leren helen. Hij heeft het innerlijke kind in mij leren […]
Een gesprek dat normaal vol grapjes, herkenbare mom-talk en theekletspraat zit, krijgt deze keer een rauwe rand. In de nieuwste aflevering van hun podcast Chantal & Tina praten Chantal Janzen (46) en Tina de Bruin (51) openhartig over de heftigste periode in Tina’s leven.
Leven in Spanje klinkt als een droom, maar ook daar is de familie Jelies niet gevrijwaard van online commentaar.
Overal waar je kijkt liggen kruidnoten, marsepein en chocoladeletters te lonken. Maar hoeveel suiker zit er nou écht in al dat lekkers?
