Beeld: Canva
Sabrine (34) had duidelijke regels voor kraambezoek: handen desinfecteren, afstand houden en géén foto’s online. Maar haar schoonmoeder dacht daar heel anders over.
“Onze dochter kwam iets te vroeg, dus hup – ziekenhuis in, couveuse, piepende apparaten, het hele pakket. Stressvol, emotioneel, maar gelukkig mocht mijn man erbij blijven. Niemand anders. Geen ouders of schoonouders en geen kraamvisite. En ergens was dat best fijn. Alleen wij en ons meisje. Mijn familie hing ongeveer dagelijks aan de lijn. Hoe gaat het? Kun je slapen? Heeft ze al gepoept? Maar mijn schoonfamilie? Beetje stilletjes. Alleen m’n zwager checkte regelmatig in. De rest… tja. Ze leefden vast op hun eigen manier mee.
Omdat we wisten dat iedereen benieuwd was, stuurden mijn man en ik regelmatig foto’s en video’s naar beide families. We dachten: zo voelt iedereen zich toch een beetje betrokken. Maar toen we één keer een dagje géén foto stuurden, kreeg mijn man een berichtje van zijn moeder: ‘Waar blijven de foto’s?’ Niet: ‘Hoe gaat het met jullie?’ Niet: ‘Hoe voel jij je, Sabrine?’ Gewoon: ‘Waar zijn de foto’s?’ Ik lachte het weg. Stress, hormonen, who knows. We deden ons best.
Na een paar weken mochten we eindelijk naar huis. En omdat m’n zwager zo lief was geweest, vroegen we hem om even langs te komen. Natuurlijk met regels: handen desinfecteren, afstand houden en – het belangrijkste – niet vasthouden. Want: prematuur, kwetsbaar, geen immuunsysteem. Logisch, toch? Maar ineens was daar mijn schoonmoeder ook. Ze had zichzelf gezellig mee uitgenodigd. Ik legde het allemaal netjes uit. Vriendelijk. Geduldig. Met m’n moederstem: ‘Ze is nog heel kwetsbaar, dus we willen echt voorzichtig zijn.’ Ze ging zitten, wreef over haar knieën en kreeg tranen in haar ogen. En toen vertrok ze weer.
Later die dag, terwijl de baby eindelijk even sliep en ik een momentje voor mezelf had, scrolde ik op Facebook. En daar was ze. MIJN BABY op mijn schoonmoeders tijdlijn. Foto’s van haar, foto’s van ons, zelfs een foto waarop ze op de weegschaal lag met haar gewicht erbij. Alles openbaar te bekijken door tante Gerda, buurvrouw Annie en drie ex-collega’s van haar oude werk. Ik viel bijna van de bank.
Dus ik stuurde een berichtje. Lief, echt waar. Ik appte haar iets in de trant van: ‘Wat fijn dat je blij bent met je kleindochter, maar ik wil liever niet dat er foto’s van haar op internet staan. Zeker nu nog niet. Zou je die misschien offline willen halen?’ Wat ik terugkreeg? Een huilende schoonmoeder. Aan de telefoon bij mijn man. ‘Mag ik dan niet eens trots zijn? Mag ik niet laten zien dat ik oma ben?’
De foto’s waren weg, maar er verscheen een dramatische statusupdate: ‘Mag geen foto’s delen. Mag haar niet vasthouden. Verdrietig. #oma #pijninhart.’ Nu ben ík dus de boze schoondochter, die het “verboden” heeft. Die haar kleinzielige schoonmoeder in de weg zit. Die “de trots van een oma kapotmaakt”. Ik ben een moeder die net een baby heeft gebaard. Een baby die te vroeg kwam. Die wekenlang in het ziekenhuis lag. Een moeder die – heel simpel – haar kind wil beschermen. Offline én online. En ja, daar horen grenzen bij. Ook voor familie. Ook voor trotse oma’s. Zeker voor trotse oma’s met een telefoon in de hand en een snelle post-vinger.”
Judith zit met een dilemma. Zij geeft haar dochter stiekem borstvoeding, terwijl haar partner hier niets van weet. Je leest hier meer.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
