Beeld: Canva
Sabrine (34) had duidelijke regels voor kraambezoek: handen desinfecteren, afstand houden en géén foto’s online. Maar haar schoonmoeder dacht daar heel anders over.
“Onze dochter kwam iets te vroeg, dus hup – ziekenhuis in, couveuse, piepende apparaten, het hele pakket. Stressvol, emotioneel, maar gelukkig mocht mijn man erbij blijven. Niemand anders. Geen ouders of schoonouders en geen kraamvisite. En ergens was dat best fijn. Alleen wij en ons meisje. Mijn familie hing ongeveer dagelijks aan de lijn. Hoe gaat het? Kun je slapen? Heeft ze al gepoept? Maar mijn schoonfamilie? Beetje stilletjes. Alleen m’n zwager checkte regelmatig in. De rest… tja. Ze leefden vast op hun eigen manier mee.
Omdat we wisten dat iedereen benieuwd was, stuurden mijn man en ik regelmatig foto’s en video’s naar beide families. We dachten: zo voelt iedereen zich toch een beetje betrokken. Maar toen we één keer een dagje géén foto stuurden, kreeg mijn man een berichtje van zijn moeder: ‘Waar blijven de foto’s?’ Niet: ‘Hoe gaat het met jullie?’ Niet: ‘Hoe voel jij je, Sabrine?’ Gewoon: ‘Waar zijn de foto’s?’ Ik lachte het weg. Stress, hormonen, who knows. We deden ons best.
Na een paar weken mochten we eindelijk naar huis. En omdat m’n zwager zo lief was geweest, vroegen we hem om even langs te komen. Natuurlijk met regels: handen desinfecteren, afstand houden en – het belangrijkste – niet vasthouden. Want: prematuur, kwetsbaar, geen immuunsysteem. Logisch, toch? Maar ineens was daar mijn schoonmoeder ook. Ze had zichzelf gezellig mee uitgenodigd. Ik legde het allemaal netjes uit. Vriendelijk. Geduldig. Met m’n moederstem: ‘Ze is nog heel kwetsbaar, dus we willen echt voorzichtig zijn.’ Ze ging zitten, wreef over haar knieën en kreeg tranen in haar ogen. En toen vertrok ze weer.
Later die dag, terwijl de baby eindelijk even sliep en ik een momentje voor mezelf had, scrolde ik op Facebook. En daar was ze. MIJN BABY op mijn schoonmoeders tijdlijn. Foto’s van haar, foto’s van ons, zelfs een foto waarop ze op de weegschaal lag met haar gewicht erbij. Alles openbaar te bekijken door tante Gerda, buurvrouw Annie en drie ex-collega’s van haar oude werk. Ik viel bijna van de bank.
Dus ik stuurde een berichtje. Lief, echt waar. Ik appte haar iets in de trant van: ‘Wat fijn dat je blij bent met je kleindochter, maar ik wil liever niet dat er foto’s van haar op internet staan. Zeker nu nog niet. Zou je die misschien offline willen halen?’ Wat ik terugkreeg? Een huilende schoonmoeder. Aan de telefoon bij mijn man. ‘Mag ik dan niet eens trots zijn? Mag ik niet laten zien dat ik oma ben?’
De foto’s waren weg, maar er verscheen een dramatische statusupdate: ‘Mag geen foto’s delen. Mag haar niet vasthouden. Verdrietig. #oma #pijninhart.’ Nu ben ík dus de boze schoondochter, die het “verboden” heeft. Die haar kleinzielige schoonmoeder in de weg zit. Die “de trots van een oma kapotmaakt”. Ik ben een moeder die net een baby heeft gebaard. Een baby die te vroeg kwam. Die wekenlang in het ziekenhuis lag. Een moeder die – heel simpel – haar kind wil beschermen. Offline én online. En ja, daar horen grenzen bij. Ook voor familie. Ook voor trotse oma’s. Zeker voor trotse oma’s met een telefoon in de hand en een snelle post-vinger.”
Judith zit met een dilemma. Zij geeft haar dochter stiekem borstvoeding, terwijl haar partner hier niets van weet. Je leest hier meer.
Het dochtertje van Famke had zo’n zin in het kinderfeestje op het strand van een van haar beste vriendinnetjes, maar het liep uit op veel pijn en verdriet. Het meisje bleek namelijk niet ingesmeerd te zijn en kwam vuurrood thuis. Ze was mega verbrand.
Aan het einde van het schooljaar geven ouders graag een cadeautje aan de juf of meester. Deze juffencadeaus ontvangen ze liever nooit meer.
In de nieuwste aflevering van Het Waren Twee Fantastische Dagen op SBS6 doet Jaimie Vaes een boekje open. Ze vertelt openhartig over haar gewelddadige relatie met rapper Lil Kleine, aka Jorik.
Ze spelen samen, twee meisjes van een jaar of zeven. Boven op de kinderkamer, urenlang zoet met knuffels, tekenspullen en fantasieën. Het lijkt een droom van een speelafspraak. Tot de avond valt en boven tafel komt wat ze daar echt deden.
Ruzie met je moeder: sommigen moeten er niet aan denken, voor anderen is het al jaren hun realiteit. Natasja en haar moeder kregen ruzie en sindsdien heeft haar moeder haar dochter niet eens kunnen zien opgroeien.
In Spanje hebben kinderen maar liefst drie maanden zomervakantie. In Nederland is dat maar (“maar?”) zes weken. Is het tijd om in Nederland de zomervakantie ook te verlengen? We vroegen het jullie.
