Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Toen ik twintig jaar geleden François leren kennen was ik van een hoop dingen diep onder de indruk. Zijn staart en oorbel (die waren toen hipperpip). Zijn bovenarmen (ik heb kontjes altijd enorm overschat gevonden, ik ga door het leven met een heftige armspierfetisj). Zijn Franse accent (denk: A fish called Wanda).
Maar toen ik hem op een ochtend bloot in de douche zag, moest ik alle moed bijeenrapen om niet gillend zijn huis te verlaten. Daar zat hij bungelpiemelnaakt op zijn hurken. Met in zijn hand een miniruitenwissertje. Waarmee hij de binnenkant van de douchecel droogde.
“Wat doe jij nou?” vroeg ik iets te hoog.
“O, dat gebruik altijd. Zo krijg je geen strepen op het glas.”
Had-ie van zijn moeder geleerd, de schat. Zijn ma bleek een Martha Stewart on speed te zijn. Even bang voor vlekjes als een arachnofoob voor spinnen, verliefd op talloze soorten ontsmettingsmiddel en zo dominant dat ze haar zoon toen hij een jaar of acht was al 37 manieren leerde om een wollen trui te wassen én dat je het tegelwerk in de keuken het allerbeste glanzend krijgt door het te aaien met een minitandenborstel.
Laten we voorzichtig stellen dat ik iets anders ben opgevoed. Mijn vader werkte. En mijn moeder hield wel van schoon, maar haar manier van reinigen was simpelweg overal bleek overheen gieten. Soms verdacht ik haar ervan dat ook bij het eten te doen, want koken kon ze nauwelijks. Maar lief was ze wel. Vriendinnetjes kwamen altijd graag bij ons omdat je gerust met de bankkussens van de trap mocht sjezen en mijn moeder het ook geen punt vond ons een bak boter te geven met de toevoeging: “Hier. Ga maar even kleien ofzo.”
Dat ik een rommelkont werd, zal geen verrassing zijn. Helaas voor Fran gedragen onze koters zich ook als enorme zeemeeuwen die alles wat ze in hun handen hebben en niet meer gebruiken lukraak als een grote strontflats laten vallen. Toch hebben Fran en ik elkaar de afgelopen decennia aardig beïnvloed. Het keukenaaitandenborsteltje ligt werkeloos in een la en de Lego op kleur sorteren doet-ie alleen nog omdat hij er zo relaxed van wordt. En ik heb laatst een vloertrekker gekocht. Niet voor de douche maar om de takkezooi van de jongens in een hoek te vegen en er een gezellig kleedje over te leggen. Prima plan. Wat zeg ik? Wonderschoon.
Deze column staat in Kek Mama 01-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Denk je iets liefs te doen, is je schoonmoeder er al een heel jaar boos om. Annet can’t win.
Elke generatie moeders denkt stiekem dat zij het echt anders doet dan de vorige. En dat klopt ook best. Waar oma nog geloofde in “niet lullen maar poetsen”, en onze eigen ouders ineens álles gingen overanalyseren, blijken Gen Z-ouders hun eigen route te kiezen.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Niet een Labubu, maar een Jellycat staat nu bovenaan het verlanglijstje van je kind.
