Beeld: Canva
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Carla: “We hadden eindelijk een oppas gevonden. Geen puber met glitternagels en een TikTok-verslaving, maar een lieve, oudere dame. Ze heette Rosa, had een zachte stem en gaf me het gevoel dat ik mijn kinderen achterliet bij een warme, knuffelige oma. De kinderen waren dol op haar. Ik ook, in het begin.
Na een paar weken begon ik dingen te merken. Kleine dingen. Zo was het toiletpapier altijd ineens op, terwijl ik net een nieuw pak had gekocht. Alsof we een groep backpackers in huis hadden die allemaal buikgriep hadden opgelopen. Maar goed, je weet hoe dat gaat: druk gezin, hoofd vol to-do’s, waarschijnlijk gewoon verkeerd onthouden.
Tot de crackers er ook aan gingen. Ik heb drie kinderen, maar het leek alsof iemand dagelijks twee pakken soldaat maakte. Ik begon kinderachtig de wc-rollen te tellen. Vlak voordat ik de deur uitging, noteerde ik het aantal. En elke keer als ik thuiskwam na een dag werken en Rosa was geweest, was er weer een rol verdwenen. Zelfs de doos tissues op mijn nachtkastje waren een keer foetsie. Toen wist ik: dit is niet zomaar slordigheid, dit is structureel.
Toch zei ik er niets van. Want wat als ze het moeilijk had? Het waren geen grote dingen. Misschien vond ze het gênant om te vragen. Misschien dacht ze dat ik het toch niet zou merken. Dus ik liet het gaan. Dom, achteraf.
Want het ging steeds verder. Er zat ineens minder geld in de spaarpotten van de kinderen. Cadeaubonnen die ik had gekregen voor mijn verjaardag – allemaal netjes in een lade in de keuken – verdwenen. En op een dag was ik een ring kwijt. Geen HEMA-sieraad, maar een duur goud exemplaar. Dat was de druppel. Ik besloot dat ik haar op heterdaad moest betrappen.
Ik legde expres een stapeltje biljetten in de rommellade in de keuken – nonchalant, alsof ik het vergeten was – en pakte een oude webcam die ik ooit had gebruikt om de kittens te bespioneren. Ik richtte hem precies op die plek. Rosa had niets door.
En ja hoor. Daar zat ze, met haar vriendelijke gezicht en haar theetje, terwijl ze zonder blikken of blozen een paar briefjes in haar jaszak schoof. Mijn hart brak. Niet zozeer om het geld, maar om het vertrouwen. Ik voelde me besodemieterd.
Die avond confronteerde ik haar. Ze ontkende, natuurlijk. Ik liet haar de beelden zien. Ze keek me aan, beet op haar lip en wist dat ze verloren had. Ik heb haar natuurlijk direct ontslagen. Geen discussie, geen welles-nietes. Klaar.
Ik heb er verder geen werk van gemaakt. Geen aangifte, geen gedoe. Maar de oppastijd is wel voorbij. De kinderen gaan nu gewoon naar de BSO. Duurder, logistiek onhandiger, maar ik slaap een stuk rustiger. En mijn crackers blijven nu tenminste een week liggen.”
Maya moest bijna aan de beademing toen de oppas haar een Tikkie van €800 stuurde. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
