Helene van Santen is hoofdredacteur van Kek Mama. Ze woont samen met Navin en hun zoontjes Milo en Oliver.
‘Ik loop met één been op de stoep, en één been in de goot, en als ik dat niet doe, dan ben ik morgen dood.’ Wie kent dit liedje van Kinderen voor Kinderen niet? (Sorry dat je ’m nu voor de rest van de dag in je hoofd hebt.) Het liedje is heel vrolijk, maar gaat over een serieus onderwerp: dwanggedachten. Kinderen schijnen die vaak te hebben en zijn bij hen gelukkig meestal onschuldig: de meeste kinderen groeien er vanzelf weer overheen.
Voor mij is dat heel herkenbaar. Milo en Oliver zijn er nog te jong voor, maar ik had zelf als kind allerlei dwangmatige tics. Voordat ik naar bed ging, ‘moest’ ik vier keer achter elkaar hardop zeggen: “Welterusten.”
Oneven getallen vond ik niet fijn, dus probeerde ik altijd alles, zoals het volume op de televisie, op even getallen uit te laten komen. En ik was ontzettend bijgelovig: ik durfde nooit onder een ladder door te lopen en vermeed zwarte katten als de pest.
Lees ook
Tics bij kinderen: dit kun je eraan doen >
Ook mijn zus was bijgelovig en samen konden we daar behoorlijk in opgaan. We gingen regelmatig met onze vader naar wedstrijden van Ajax. Als de club had gewonnen terwijl wij in het stadion zaten met allebei een spijkerbroek en trui aan, dan moesten we bij de volgende wedstijd beslist dezelfde kleding aantrekken, want dat had kennelijk geluk gebracht. Voor wie dacht dat Ajax in de jaren negentig succesvol was doordat het team goed kon voetballen: dat lag dus gewoon aan mijn zus en mij.
Nu lach ik om mijn gekke bijgelovigheid van toen. Gelukkig ben ik ook geheel over mijn dwangmatige gedachten heen gegroeid. Als mijn zus en ik naar Ajax gaan, trek ik aan wat ik wil. Al moet ik één ding toegeven: ik zet het volume van onze televisie nog steeds het liefst op een even getal. Gewoon, voor de zekerheid.
Veel kinderen hebben last van dwangmatige handelingen of tics. Kijk maar eens naar de verhalen van deze moeders.
Dit editorial staat in Kek Mama 03-2021.
Meer lezen?
Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
