‘Na een lang ziekenhuistraject van zes jaar werd ik spontaan zwanger’

Merel: “We zaten op de bank met pizza, zoals we dat al jaren elke vrijdagavond doen. Als ik voor me keek, was het alsof er niets was veranderd. Maar draaide ik mijn hoofd naar links, dan zag ik Max liggen. Hij was een dag oud en het was eigenlijk alsof hij er altijd al was geweest. Eindelijk waren we met z’n drieën. Zo moest het zijn. Dat ons kind daar lag, was allesbehalve vanzelfsprekend. Het duurde bijna zes jaar voor ik zwanger werd. Jaren waarin we van behandeling naar behandeling gingen, Norbert en ik hadden alles over voor onze kinderwens.
 

Nooit een positieve test

We kregen een relatie toen we allebei 35 waren. Na een jaar wilden we graag voor een kind gaan. Ik had niet verwacht dat ik de eerste maand meteen zwanger zou zijn, daarin was ik realistisch. Ik was immers al niet meer de jongste. Toen Norbert een keer bij de huisarts was, kwam het gesprek toevallig op onze kinderwens. Gezien onze leeftijd verwees hij ons direct door naar het ziekenhuis. Al snel begonnen we met IUI-pogingen, maar die haalden niets uit. Elke keer dat ik toch ongesteld werd, frustreerde me dat. Maar ik ben vrij hard voor mezelf, dus ik probeerde dat gevoel los te laten en te focussen op de volgende poging. Vraag me niet hoe, maar Norbert en ik zijn altijd sterk gebleven. Bij de pakken neerzitten deden we niet. Ook al liep elke poging die we deden op niets uit. Nooit een positieve test, zelfs niet een paar dagen overtijd.

Na zes IUI-pogingen wilden we een pauze nemen. Even geen gedoe meer, geen spuiten, geen echo’s, geen ziekenhuizen, niets. Prompt werd ik spontaan zwanger. Blij durfden we niet te zijn, we konden het eigenlijk gewoon niet geloven en deelden het met niemand. Twee weken later kreeg ik een miskraam en stonden we weer met beide benen op de grond. Vol goede moed begonnen we aan ivf. Ik gooide het roer helemaal om.
 

IVF-poging

Ik probeerde allerlei diëten, dronk geen druppel meer, volgde fertiliteitscursussen en andere alternatieve therapieën. Werkelijk alles greep ik aan. Misschien heeft het uiteindelijk z’n vruchten wel afgeworpen, maar in eerste instantie gebeurde er niets. Bij de ivf-poging bleek dat mijn voorraad eicellen niet denderend was. Ik kreeg steeds meer hormonen toegediend om mijn eicellen te laten rijpen. Daar werd ik iets kribbiger van, maar verder kon ik dat prima hebben. Toen ook vier ICSI-pogingen geen zwangerschap opleverde, leek onze kans verkeken. De enige mogelijkheid die ik volgens de arts nog had was een zwangerschap dankzij een eiceldonatie. Iemand die erg dicht bij ons staat had al die jaren het hele traject vanaf de zijlijn gevolgd en bood zich aan als donor. De drie goede embryo’s die we op deze manier kregen, hebben we een voor een teruggeplaatst. Maar zwanger werd ik niet.

Toen was ik er echt even helemaal klaar mee. Het idee dat we de rest van ons leven met zijn tweeën zouden zijn, vormde zich in mijn hoofd. Nee, dat was niet wat we wilden, maar ook daar zouden we hoe dan ook samen wat moois van maken. We hadden het al over adoptie gehad, over pleegkinderen, we overwogen nog een laatste poging te wagen in een kliniek in Spanje. Het beeld van ons als ouders heb ik nooit losgelaten.
 

Lees ook
Deze beroemdheden werden moeilijk zwanger >
 

Overtijd

Een paar maanden later was ik ineens een paar dagen overtijd. Vreemd, want mijn cyclus was altijd regelmatig, ik kon er de klok op gelijkzetten. Ik had afgesproken met de buurvrouw om vrijwilligerswerk te gaan doen, maar deed toch nog even gauw een zwangerschapstest. Ik zag wel twee streepjes, maar was niet overtuigd. Ik kon het niet geloven. Ook niet nadat ik drie testen achter elkaar deed. Met een half hoofd stond ik Nederlandse les te geven aan vluchtelingen. Was ik nu zwanger of niet?

Die middag werd mijn bloed in het ziekenhuis getest. De uitslag was niet heel positief, de HCG-waar de was nog niet zo hoog. ’s Avonds vertelde ik Norbert dat ik zwanger was, maar meteen ook dat het er niet goed uitzag. Hij was blij, maar zag dat ik niet gerust was. Gelukkig mocht ik om de dag de HCG waarde laten meten en zagen we hem stijgen. En nog kon ik het niet geloven, drie weken lang deed ik meerdere zwangerschapstesten per dag. Ik heb ze allemaal bewaard, ik denk dat het er totaal wel tweehonderd zijn.
 

Kloppend hartje

Op een babybeurs zag ik een echoapparaat voor thuisgebruik. De folder daarvan lag nog geen dag in huis en Norbert had er al een gehuurd. Omdat mijn placenta aan de voorkant in mijn buik lag, was het lastig Max goed te voelen. Elke avond na het eten kroop ik op de bank om met dat echoapparaat even naar zijn kloppende hartje te kijken. Die bevestiging had ik nodig tot ik Max beter voelde schoppen. De twintigweken echo vond ik superspannend. Toen die goed was, kreeg ik iets meer vertrouwen en ging dat apparaat weer de deur uit. Lichamelijk voelde ik me negen maanden lang top, maar men taal was het een zware zwangerschap. Tot aan de bevalling bleef ik het spannend vinden of alles goed zou gaan. Op vakantie in Spanje zijn we naar het ziekenhuis gegaan omdat ik de baby een dag lang niet voelde en wilde horen of zijn hartje nog klopte.
 

Zwangere buik

Voor ik zwanger werd, vond ik de aanblik van dikke buiken confronterend. Ik gunde ieder ander een kind, maar mezelf ook. Vooral in de zomer vielen zwangere buiken me extra op en had ik daar moeite mee. Achter het huis hebben we een moestuin en elk jaar zei ik tegen Norbert: ‘Let maar op, volgend jaar zit ik hier met een dikke buik tussen de plantjes.’ En afgelopen zomer zat ik inderdaad hoogzwanger mijn aardbeien te oogsten.

Vanaf het moment dat Max werd geboren, was het goed. Hij was wat klein, maar kerngezond. Ik had hem graag willen aanpakken, maar daarvoor was de navelstreng te kort. Norbert knipte die door en ik kreeg ons kind op mijn buik. Mijn moeder was erbij en bleef maar foto’s maken, net als Norbert. Ik grapte nog: ‘Als jullie klaar zijn, wil ik ook wel even naar mijn zoon kijken’.
 

‘We bleven ervoor gaan’

Zo bang als ik tijdens de zwangerschap was, zo goed voelt het nu. Voor Max zorgen gaat heel natuurlijk, ik weet precies wat hij nodig heeft. De eerste zes weken is Norbert thuisgebleven van zijn werk. Geen gehaast in de ochtenden en samen op de gekste tijden wakker om hem te voeden. Wat wij hebben doorstaan is best heftig. Wij konden het aan, maar ik zal het hele proces nooit bagatelliseren. Natuurlijk vlogen de kopjes hier weleens door de kamer, maar Norbert en ik zijn heel nuchter en positief, we bleven ervoor gaan. Dat ik spontaan zwanger zou worden, hadden we altijd gehoopt maar niet meer verwacht. En nu ik moeder ben, is het zo mooi als ik het me had voorgesteld. Of eigenlijk nog mooier.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 13-2019.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!