‘Na een jaar was ik nog niet zwanger, wat nu?’

Al op vroege leeftijd was duidelijk dat het met mijn gevoel voor drama wel goed zat. Zo kan ik me nog goed herinneren dat ik als kind een splinter in mijn vinger had en dat mijn moeder die er met een naald uit wilde halen. Hevig huilend – terwijl ik de vinger in kwestie zo ver mogelijk bij haar vandaan hield – riep ik: ‘Je gaat je eigen kind toch niet prikken met een nááaáld?’. Als mijn moeder iets minder volhardend was geweest had die splinter er nu nog in gezeten vrees ik.
 

De jackpot

Zo’n 25 jaar later bleek dat er weinig was veranderd. Toen we na een klein jaar proberen nog steeds geen kind verwekt hadden, besloten mijn man en ik dat het tijd was de medische molen in te gaan. We hoorden al snel dat de kans dat ik ooit op een natuurlijke manier zwanger zou worden van hem ongeveer even groot was als de kans dat je de jackpot wint, terwijl je tegelijkertijd geraakt wordt door de bliksem. Ik denk zelfs dat dat nog waarschijnlijker is dan dat één van zijn zeven zwemmers – op slakkentempo en de verkeerde kant op zwemmend – op eigen houtje de weg naar mijn eitje vindt. Oftewel: onze enige kans om samen een kind te maken was zoek-ICSI. 
 

Een doos vol naalden

Vol goede moed stortten we ons in het avontuur. Met een doos vol naalden en medicatie gingen we na het zoveelste bezoek aan het ziekenhuis naar huis. Gedurende drie weken moest ik mezelf elke dag injecteren met een hormoon dat ervoor zou zorgen dat er zoveel mogelijk eitjes tot rijping zouden komen. Dat ik een enorme schijtlaars ben als het aankomt op naalden, was ik door alle commotie even vergeten. Totdat ik de eerste spuit moest zetten. Ik besloot om er vooral niet teveel bij na te denken en ‘m er gewoon in te rammen. Dat bleek een slecht idee. De medicatie bewaar je namelijk in de koelkast en als je deze niet even op temperatuur laat komen maar gelijk in je buik spuit doet dat gewoon hartstikke zeer.  
 

Lees ook
Prikangst bij kinderen: 6 handige tips >
 

Van drama queen naar prik-koningin

De week die er op volgde was drama. Ik worstelde met mezelf, zat iedere avond minimaal twee uur huilend aan de keukentafel omdat het zo tegennatuurlijk en eng voelde om mezelf te prikken. Het idee dat mijn man dat zou doen was zo mogelijk nog enger. Was het echt zo vreselijk? Absoluut niet. Zolang de medicatie niet koud is, voel je er eigenlijk maar weinig van.

Gelukkig kreeg ik mezelf na een week onder controle en veranderde ik van drama queen in een ware prik-koningin. Ik had zelfs zó de smaak te pakken dat ik zelf de morfine mocht spuiten op de dag van de punctie. Mijn dochter Nora is de grootste prijs die we dankzij dit traject hebben gewonnen maar die spuit in mijn buik blijft één van de grootste overwinningen op mezelf.
 

Meer Kek Mama? Volg ons op Instagram.