‘Mijn zoons willen minder knuffelen en dat doet pijn’

Gered

Een knuffelmoeder, noemt Elizabeth zichzelf. ‘Ik droeg mijn eerste kind na de bevalling het ziekenhuis uit in een draagdoek. Ook sliep hij bij mij in bed’, vertelt ze. ‘Veel moeders houden niet van die constante nabijheid, maar het heeft mij zelfs gered van een ernstige postnatale depressie. Het risico dat ik die zou krijgen was hoog, want tijdens de zwangerschap leed ik al aan een depressie.’

Verleden tijd

Na de geboorte van haar tweede zoon, droeg Elizabeth beide kinderen tegelijk: één op haar rug, de ander op haar borst. En ook haar derde hield ze daarna dicht bij zich. ‘Als de jongens bang of gekwetst waren, nam ik ze op schoot voor een knuffel.’

Lees ook:
‘Ik dwing mijn dochter niet om te knuffelen’ >

Inmiddels worden ze ouder en vragen ze niet meer zo vaak om een paar armen om zich heen. Als Elizabeth geluk heeft, krijgt ze een knuffel als ze erom vraagt. ‘Mijn oudste houdt nog wel mijn hand vast. En de jongste kruipt bij me als hij ’s ochtends wakker wordt. Maar het zal niet lang meer duren voordat de knuffels verleden tijd zijn.’

Lege armen

Haar zoons worden met de dag zelfstandiger. ‘Dat is natuurlijk prachtig en ik ben er dankbaar voor – waarom voeden we anders onze kinderen op? Ik kan ze niet eeuwig klein houden en ik weet dat die lege armen de eerste stap zijn. Maar dat is wel moeilijk. Het loslaten van mijn zoons doet pijn. Dus tot ze mij helemaal niet meer nodig hebben, geef ik ze nog zo vaak als ik kan een knuffel.’

Bron: Scary Mommy