‘Mijn kinderen koken hun eigen eten’

Hoe het kwam, weet Jennifer niet, maar op een dag stond ze voor het gasfornuis en kwam bij zinnen. Waarom deed ze het eigenlijk nog, koken voor haar gezin? ‘Ik heb er altijd een hekel aan gehad’, schrijft ze op ScaryMommy. ‘Toen ik nog single was, at ik liever cornflakes of diepvriespizza als avondeten, dan dat ik in de keuken stond. Maar toen kreeg ik kinderen, en moest ik wel. Dus deed ik het.’

Niet dat ze daarmee transformeerde tot een soort tweede Nigella Lawson, dus maakte ze maar wat na wat ze zo snel op Google vond, en riep vooral ook hulp in van haar kinderen. Alleen, hoe ouder die werden, hoe drukker hun agenda’s, en een normale maaltijd op tafel toveren die iedereen lustte op een tijdstip waarop alle gezinsleden aanwezig waren, werd steeds onmogelijker.
 

Lees ook
‘Niet meer koken maakt me een betere moeder’ >

‘Mijn zoon kookt beter dan ik’

Tot dus die dag waarop ze bij zinnen kwam, schrijft ze. ‘Ik dacht: waarom is het eigenlijk míjn verantwoordelijkheid om elke avond eten op tafel te zetten? Mijn man en ik werken allebei fulltime, hij kan evengoed het koken voor zijn rekening nemen.’ Sterker nog: één van haar zonen is een betere kok dan zij, en vindt het nog leuk ook. ‘De kinderen zijn inmiddels tieners, en prima in staat om pasta en eieren te maken. Precies zoveel als ik zelf kan koken’, schrijft Jennifer.

Dus gooide ze het roer om, en kondigde aan dat ze alleen nog kookt voor het gezin wanneer ze toch iets voor zichzelf bereidt. Dan kan de rest net zo makkelijk mee-eten. En anders? ‘Dan zoeken ze het maar uit; ík zorg wel voor een gevulde koelkast.’

Als sindsdien de geijkte vraag ‘Hé mam, wat eten we?’ door de kamer galmt, heeft Jennifer nog maar twee antwoorden: ‘Geen idee, wat kookt je vader?’ en ‘Vertel jij mij dat maar.’

Meer persoonlijke verhalen van ouders?
Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >