Beeld: Canva
Marthe kwam erachter dat haar ex een affaire had, vlak voor kerst. Vlak voor de eerste kerst met hun baby, zelfs. Ze kan het eigenlijk nog steeds niet helemaal geloven.
Marthe (27): “Het zou onze derde Kerstmis samen worden. Onze eerste met ons zoontje, Boy. Uiteindelijk ging dat allemaal niet door, omdat hij zo nodig een affaire moest beginnen. Het was zo’n bizarre situatie en ik ben er na al die tijd eigenlijk nog steeds boos om. Kerst zal ook ooit meer hetzelfde zijn, want ik word er voor altijd aan herinnerd in deze tijd van het jaar.
We waren al jaren samen en hadden het ook echt fijn. We hadden het over kinderen, maakten de weloverwogen keuze om zwanger te worden, bla bla bla. Het lijkt nu allemaal een grote misleiding, achteraf, maar destijds voelde dat helemaal niet zo. Ik werd vrij snel zwanger en halverwege mijn zwangerschap begon ik al dingen te merken die me niet aan stonden. Hij ging vaker ‘op stap met vrienden’, moest vaker ‘overwerken’, hield zijn telefoon angstvallig bij zich, terwijl hij die eerder liet slingeren.
Steeds als ik hem confronteerde, stelde hij me gerust en deed hij zelfs een beetje lacherig, dat het mijn hormonen waren waardoor ik spoken zou zien. Ik was wel degelijk enorm hormonaal en begon een beetje aan mezelf te twijfelen. Misschien beeldde ik het mezelf allemaal wel in. Hij bleef zo stellig alles ontkennen dat ik het na een tijdje liet gaan. Ik had het tijdens de zwangerschap ook al wel zwaar genoeg zonder dat ik mezelf gek maakte met die onzekerheid.
Ons zoontje Boy werd geboren en ik werd opgeslokt door het moederschap en alles wat daarbij hoort. Ik had een heftige bevalling, vond de tijd postpartum ook enorm heftig en had moeite met mijn weg vinden als kersverse moeder. De vader van mijn kind nam ondertussen steeds meer afstand van ons. Hij was steeds vaker zowel fysiek als mentaal niet aanwezig. Toen ik het door begon te krijgen, overviel het me weer: het gevoel dat het niet klopte.
Ik confronteerde hem opnieuw. Had hij een affaire? Dit keer werd ik afgesnauwd, in plaats van gerustgesteld. Dit bevestigde voor mij alleen maar dat hij iets te verbergen had. Ik heb ‘s nachts een keer zijn telefoon gepakt om te kijken of ik daar iets in kon vinden, maar hij had zijn code veranderd. Nog een giga red flag. Maar wat moest ik? Een baby van tien maanden oud, ik kon mezelf niet financieel onderhouden, was afhankelijk van hem. En hij ontkende alles. Ik zat vast.
De hulp kwam uit onverwachte hoek. Op een dag kreeg ik een appje van een onbekend nummer. Of ik Marthe was? Gek genoeg wist ik meteen wie dit moest zijn. Inderdaad: het was zijn minnares. Ze vroeg of we konden bellen. Lang verhaal kort: ze had al anderhalf jaar een ‘relatie’ met mijn inmiddels ex. Ze wist wel van mijn bestaan af, wat natuurlijk niet chic is, maar hij had haar voorgehouden dat zijn relatie een aflopende zaak was. Ze had geen idee gehad dat ik zwanger was geweest en dat we nu een kindje hadden. Daar was ze pas net achter gekomen en ze voelde zich zo schuldig, dat ze het direct had afgekapt. Ook vond ze dat ik het moest weten. Zij bleek mijn uitweg. Nu had ik bewijs dat hij daadwerkelijk een affaire had gehad.
Ik kan oprecht zeggen dat ik nog nooit zo ongelofelijk boos ben geweest als op het moment dat ik er achter kwam en hij thuis kwam. Ik ben best een opvliegend type en kan snel kwaad worden. Maar dat level van woede, dat had ik niet eerder meegemaakt. Het is vooral de wrangheid wat me raakt. Ik had een zware, heftige tijd achter de rug en het boeide hem niks. Wie begint er nou een affaire terwijl je vriendin zwanger is van je eerste kind? Wie dóét zoiets?
Ik heb hem voor van alles en nog wat uitgescholden, dingen naar hem gesmeten, noem maar op. Het liep zo uit de hand dat de buren de politie belden, die daarna aan de deur stonden. Ik was zo over mijn toeren en heb lopen schreeuwen dat ze hem mee moesten nemen. Dat deden ze natuurlijk niet, maar de agenten zijn best een tijd gebleven om de boel te kalmeren. Uiteindelijk ben ik met Boy naar een vriendin gegaan, waar ik kerstavond heb gevierd. Al viel er weinig te vieren op dat moment. Met kerst was ik bij mijn ouders, waar ik daarna een tijd heb gewoond, samen met Boy.
Het mooie is dat ik nog weleens contact heb met zijn minnares. Zij voelde echt spijt en heeft vaak haar excuses aangeboden voor wat er gebeurd is. Inmiddels heeft zij ook geen contact meer met mijn ex. We hebben elkaar een keer gezien en we spreken elkaar zo nu en dan. We wonen in dezelfde wijk, dus we komen elkaar zelfs weleens tegen in de supermarkt. Gek hoe het leven kan lopen.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
