Bron: Getty
De geboorte van je kind missen: het klinkt als een nachtmerrie die geen enkele vader ooit wil meemaken. Toch overkwam het deze drie mannen. “We zijn inmiddels zes jaar verder, maar ik ben nog steeds niet vergeven.”
Van plotselinge noodgevallen tot hilarische – of juist gênante – situaties: deze vaders vertellen openhartig waarom ze nét niet op tijd waren om hun baby’s eerste ademhaling mee te maken. Eén ding is zeker: ze zullen het nooit meer vergeten.
Sander (37), partner van Ellen en vader van Nina (6):
“De bevalling duurde lang. In de ochtend gingen we richting het ziekenhuis en in de avond zaten we er nog. Ellen verging van de pijn, maar wilde het echt op eigen kracht doen. Ik mocht niet te dicht bij haar in de buurt komen, maar ik mocht haar ook absoluut niet alleen laten. Naar de wc? Echt niet. Een kopje koffie halen? Ben je gek. Even een dutje doen? Waag het niet! Met de minuut voelde ik de honger erger worden. Ik had inmiddels een halve dag niet gegeten. Op een gegeven moment ging Ellen toch voor een ruggenprik. Niet alleen een verademing voor haar, óók voor mij. Want ze stelde ineens uit zichzelf voor dat ik misschien maar wat moest eten, zodat ik energie had voor de bevalling. In het ziekenhuis boden ze me een broodje kaas aan, maar dat was nou net het laatste waar ik zin in had. Om de hoek zat een McDonald’s en de bevalling zou nog wel even op zich laten wachten, dus ik durfde het risico te nemen. Toen ik terug kwam, met een zak warme hamburgers in mijn hand, wist ik niet wat ik zag: Ellen lag met onze dochter in haar armen in bed. De bevalling was sneller dan verwacht op gang gekomen. We zijn inmiddels zes jaar verder, maar ik ben nog steeds niet vergeven.”
Tiano (31), partner van Sara en vader van Desi (1):
“De bevalling was niet alleen voor Sara spannend, óók voor mij. Ik had van de zenuwen al dagen last van rommelende darmen, maar vond dat ik het niet kon maken om telkens op het toilet te zitten terwijl zij weeën aan het weg puffen was. Op het moment suprême, toen de kruin van de baby zichtbaar werd, kón ik niet meer. Ik wil niet in details treden, maar het moest eruit. Het was de bevalling missen, of in mijn broek poepen. Ik koos, tot groot ongenoegen van mijn vrouw, voor de eerste. Ik heb nog nooit zo snel een grote boodschap gedaan. Binnen 20 seconden stond ik weer buiten en ik was er van overtuigd dat ik ook de geboorte nog kon meemaken. Maar helaas, toen ik de deur open gooide kwam net het eerste huiltje uit onze dochter en werd ze op de borst van mijn vrouw gelegd. Mijn vrouw was op zijn zachtst gezegd not amused. Als blikken konden doden…”
Niels (33), partner van Kayleigh en vader van Kay (2):
“Kayleigh had me duidelijke instructies gegeven: tijdens de bevalling moest ik bij haar schouders blijven staan. Ik mocht absoluut niet kijken wat er down under gebeurde. Dat vond ik prima, want ik ben niet zo’n held als het op bloederige situaties aankomt. De bevalling ging vlot en voor we het wisten was het zover: de persfase. Ik stond netjes naast het bed toen de verloskundige verkondigde dat de haartjes zichtbaar waren. Mijn nieuwsgierigheid nam over en ik besloot toch voorzichtig te spieken. Het hoofdje van onze zoon probeerde zich uit haar lichaam te wurmen; ik had nog nooit zoiets gezien. Ik weet niet of het de honger, de vermoeidheid, de zenuwen of wat ik tussen de benen van mijn vrouw zag gebeuren was, maar ik voelde me licht in mijn hoofd worden. Het volgende moment deed ik mijn ogen open en hingen er twee artsen boven mijn gezicht. Ik was flauwgevallen en lag op een bed in een andere kamer. Onze zoon was in de tussentijd gezond en wel ter wereld gekomen.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
