Een bevalling is een rollercoaster van emoties. Niet alleen voor moeders. Ook vaders staan vaak met klamme handjes in de verloskamer. Wij vroegen tien mannen naar hun meest eerlijke – en soms hilarische – gedachten tijdens de bevalling.
Voor moeders én vaders is een bevalling een unieke ervaring. Waar moeders in volle focus de klus klaren, staan vaders ernaast: aanmoedigend, maar stiekem ook met klotsende oksels en trillende handen. Maar wat spookt er nou écht door het hoofd van een aanstaande vader op het moment suprême? Deze tien vaders geven eerlijk antwoord.
Jeroen (34): “Je kent die filmscènes waarin de vader heel kalm zegt: ‘Je doet het geweldig, schat.’ Dat was ik dus níet. Ik zei wel steeds dat ze het goed deed, maar mijn stem sloeg elke keer over. Toen ze naar me keek en zei dat ik witter was dan een laken, wist ik dat mijn pokerface was mislukt.”
Kevin (33): “Ik had me voorgenomen om tijdens de bevalling alleen haar hand vast te houden en niet te kijken naar wat er zich daaronder afspeelde. Maar toen zei de verloskundige: ‘Het hoofdje is zichtbaar!’ en ik kon het niet laten. Wat ik zag, was magisch… en een beetje eng. Maar zodra ons kindje er helemaal uit was, dacht ik: ‘Wow, dit is het mooiste wat ik ooit heb gezien.’ Achteraf ben ik blij dat ik gekeken heb.”
Raoul (33): “Om vijf uur ‘s ochtends dacht ik: ‘Koffie helpt me scherp te blijven.’ Domste beslissing ooit. Ik stond daar uren met een blaas die op knappen stond, maar durfde het niet te zeggen. Toen ik uiteindelijk vroeg of ik even mocht plassen, kreeg ik een dodelijke blik van m’n vrouw.”
Harald (47): “Het moment dat ik onze zoon zag, wist ik door de spanning niet of ik moest lachen of huilen. Het leek alsof hij net uit een potje gelatine kwam. Ik dacht: ‘Daar is mijn mannetje, maar hoe ga ik dit bijzondere moment ooit aan mijn vrienden uitleggen?’ Nu ik vader ben weet ik dat je dit gevoel niet kunt uitleggen.”
Pepijn (36): “Mijn vrouw kermde van de pijn en ik dacht: ‘Ik moet helpen, maar hoe?!’ De verloskundige vroeg of ik haar rug wilde masseren, maar toen ik dat deed, beet ze bijna mijn hand eraf. Ik dacht: ‘Oké, blijf gewoon staan en hou je mond.’ Dat was mijn strategie voor de rest van de bevalling.”
Alec (29): “Halverwege de bevalling begon ik enorm te zweten. Mijn T-shirt plakte aan mijn rug en ik voelde me vies. Ik dacht: ‘Had ik niet even een extra shirt in de vluchttas kunnen stoppen?’ Maar ja, wie denkt daar nou aan op zo’n moment? Mijn vrouw heeft er niks van gemerkt, dus missie geslaagd.”
Toon (44): “Op het moment dat mijn vrouw keihard aan het persen was, dacht ik: ‘Waarom doen we alsof dit normaal is? Dit is superheldenkracht!’ Ik zag haar pijn en dacht alleen maar: ‘Ik ben trots, maar ik voel me ook schuldig dat alleen zij dit moet doorstaan en niet ik.’ Respect voor alle moeders!”
Bardo (37): “Het moment dat ze begon te persen, veranderde ze. Ze was ineens zó krachtig! Ik kon alleen maar denken: ‘Dit is de vrouw met wie ik mijn leven wil delen’. Niet dat ik dat niet al wist, maar tijdens die bevalling werd het gewoon nog duidelijker.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
