‘Nog even… Nee, mama wil het niet over vijf minuten. Ik wil het nu’

Het meest gehoord in ons huis: “Nog éven een potje afmaken.” Dat kan tafeltennis zijn, gamen, voetballen, yahtzeeën. In ieder geval moet er altijd net iets worden voltooid, wanneer ik mijn zoon (10) vraag te komen eten / zijn troep op te ruimen / naar school te gaan of naar bed.

En dat zorgt bij mij meteen voor een probleem, want ik wil het niet over vijf minuten of een kwartier. Ik wil het nu. Ik heb namelijk geen geduld. Natuurlijk snap ik dat geduld een zeer goede eigenschap is, vooral als moeder van een jong kind, maar ik bezit deze deugd helaas niet.

Engelengeduld

Met lede ogen kijk ik vol bewondering – en eerlijk gezegd soms ook met afgrijzen – naar ouders die met engelengeduld in de speeltuin wachten tot kleine Lio of Lia nog 71 keer van de glijbaan afgaat voordat er eindelijk huiswaarts kan worden gekeerd. Zelf stemde ik toen Mason de kleuterleeftijd had hooguit nog toe in een laatste glijpartij, maar daarna klapte ik in mijn handen: klaar. Niet zeuren, morgen weer een speeltuindag.

Sowieso zat ik aan een tafeltje rustig wat te lezen of werken zonder daarbij, zoals veel van de andere moeders wel deden, onophoudelijk mijn zoon toe te juichen en aan te moedigen. Mason wist al vroeg dat hij gewoon lief moest gaan spelen met zijn vriendjes en vriendinnetjes. Ik checkte af en toe of hij geen ruzie maakte met andere kinderen om een schep of ze met zo’n zelfde schep toetakelde, maar miste het geduld om urenlang te kijken hoe goed hij kon taartjes bakken, wipkippen of schommelen.

Driftbuien

Ook op de grond gaan liggen in de supermarkt om zijn zin door te drijven had precies nul effect op mij. Ik ga geen discussie aan met een opstandig kind, noch heb ik er de kracht voor.

Expres doe ik standaard onder schooltijd of zonder Mason boodschappen, want effectief en snel, maar ik geloof ook niet dat Mason ooit heeft geprobeerd zich op de grond te werpen in de hoop op een extra croissant. Ik zou gewoon doorlopen, druk als ik ben met het afwerken van mijn boodschappenbriefje. Pas als ik nog tijd en zin heb, mag hij op een paard of hamster, maar veel vaker niet, want er wachten weer een miljoen andere dingen die ik moet doen.

Zowel boodschappen doen als winkelen doe ik standaard als een man: doelbewust, zonder omwegen. Heeft Mason nieuwe gymschoenen nodig, dan gaan we naar de plaatselijke schoenwinkel, hij past een paar gympen met witte zolen, zitten die goed, hup kopen.

Wil ik een nette zwarte broek, dan ga ik naar één winkel. Staat hij me, dan is het op naar de kassa. Ik heb geen geduld om te kijken of er nog 247 andere zwarte broeken zijn met net een ander stiksel, zoals veel vriendinnen wel doen. Om vervolgens toch bij de allereerste winkel uit te komen.

Ongeduldig

Op zich is ongeduldig zijn geen nare karaktereigenschap, alleen als moeder is het niet altijd even praktisch. Het is vooral lastig in die gevallen waarvan je weet: goed voor de ontwikkeling van het kind om zelfstandig c.q. verantwoordelijk te worden.

Ik heb Mason lang gevoerd, omdat hij geweldig kan tutten met voedsel en ik gewoon geen zin had om een half uur langer aan tafel te zitten. Hoe prettig was het dan te zeggen: “Mond open, zodat ik die kan vullen met hapjes.” Zoveel minder geknoei en sneller.

“Zelfs nu mijn zoon tien is, kan ik de voerdrang slechts met moeite onderdrukken”

Zelfs nu hij tien is, kan ik de voerdrang soms maar met moeite onderdrukken. Gauw een schep mais, rijst of doperwten in zijn snavel stoppen, in plaats van hem zelf te laten knoeien met een vork en hem gekmakend langzaam korrel voor korrel naar zijn mond te zien brengen.

Zelfstandigheid

Niet voor niets heeft mijn zoon tot ver in groep vijf klittenbandschoenen gedragen. Puur omdat het aantrekken zo lekker vlot ging. Vooral in de ochtend, als iedereen op tijd naar school en werk moet, telt elke seconde.

Mason kan inmiddels zijn veters strikken, maar ik geloof niet dat ik het hem ooit heb geleerd. Ik heb mateloos veel respect voor zijn juffen, allen behept met een natuurlijke gelatenheid en kalmte. Zij leerden hem de fijne kneepjes van het veters strikken, jas dichtritsen en broek dichtknopen. Zij weten natuurlijk ook als geen ander hoe goed het voor een kind is zulke skills proefondervindelijk te ervaren. Op school krijgt Mason daar gelukkig ook alle tijd voor.

Bij mij thuis is het dus meer hup en vlug. In principe heeft Mason er de leeftijd voor om nu al zijn eigen gymspullen bij elkaar te zoeken en zijn schooltas in te pakken. Maar als ik hem zijn gang laat gaan, dan loopt hij bij min drie zonder handschoenen buiten. Of moet hij weer op blote voeten sporten omdat er ergens een gymp onder het bed ligt. Dus mama doet het wel.

Opruimen

Hetzelfde geldt voor zijn kamer opruimen. Lees: alle rondslingerende lego in de desbetreffende bakken opbrengen. Ik heb lichtelijk OCD, dus ik zie graag dat alle steentjes netjes op kleur, stijl en grootte worden opgeborgen in het door mij bedachte systeem van dertig doorzichtige Tupperwarebakjes. Daardoor hoef je niet urenlang te zoeken naar ‘een tweetje in doorzichtig rood’.

Mason heeft er nooit zin in en protesteert: “Bij jou moet iets altijd ‘nu’ mama, omdat we visite krijgen. Maar dat is dan pas over twee dagen. Dan kan ik het toch ook later doen?”

Of hij gaat onverstoorbaar tijdens het opruimen, midden in de troep, weer wat nieuws bouwen. In plaats van honderden discussies, ga ik dan maar zelf aan de slag en mest zijn kamer uit als hij naar school is. Hartstikke fout, I know. Maar als ik het niet doe, gebeurt het niet of pas over twee weken.

Een absolute crime volgens mijn vriend Mark, die vindt dat ik een prinsje maak van onze zoon. Mark kan gerust leven met een beetje rotzooi in huis, wellicht omdat hij zich nergens echt druk om maakt en het liefst lui op de bank ligt. Hij is meer van het laissez-faire en mañana mañana. Mark wil vooral dat ons kind leert zelfstandig te worden en als dat op zijn elfendertigst gaat? Soit.

Surprise

Hij was ook redelijk onthutst toen ik met sinterklaas een gitaar zat te knutselen voor Masons klasgenootje Loïs. Natuurlijk hoort Mason zelf een surprise in elkaar te fröbelen, het is zijn lootje, zijn klas, zijn sinterklaasfeest, dat was ik helemaal eens met Mark. Maar hoe vaak ik ook tegen Mason zeurde, hij deed het ‘morgen’ en dat duurde me gewoon te lang.

“Mijn vriend keek onthutst toe toen ik de gitaar voor sinterklaas in elkaar zette”

Er zat mijns inziens niks anders op dan hem een week voor het pakjesfeest verplicht aan de eettafel te zetten met rollen karton, een schoenendoos en de door mij gekochte LOL-poppetjes als cadeau. Na een uur heel veel gezucht en gesteun, had hij precies zes even lange stukken wol afgeknipt (de snaren), maar er was bij lange na geen gitaarhals en beplakte body af, waarop we die snaren konden bevestigen.

Uiteindelijk heb ik Mason voor de vorm nog wat stukken papier laten bekrassen om de doos mee te versieren en ben ik die avond zelf maar de gitaar gaan knippen en plakken.

Treuzelgen

Wel weer geruststellend, ik zag de week erna een hoop surprises waarbij ik de vaders en moeders of opa’s en oma’s sterk verdacht van hulp. Niet alleen omdat de meeste kinderen (of hun ouders) niet onder wilden doen bij dit traditionele pakjesfeest, ook omdat meer kinderen waarschijnlijk last hebben van het uitstel- en treuzelgen.

Mason is er in ieder geval niet uniek in. Hij heeft diverse vriendjes en vriendinnetjes die tergend langzaam zijn als ze bij ons bijvoorbeeld een broodje eten of zich uit- dan wel aankleden met hun sjaal, handschoenen en laarzen.

Tot het potje klaar is

Zo heb ik hier ook regelmatig de vader van Minka in de gang staan. Minka is op dit moment Masons ‘beste vriend’. Ze speelt zeker twee keer in de week bij ons. Vaak eet ze hier ook. Maar als haar vader haar komt halen, reageert ze niet of nauwelijks. In de regel spreken we af dat Minka om half zes wordt opgehaald, maar haar vader staat standaard zeker een kwartier voor joker onder aan de trap te roepen of zijn schatje misschien naar beneden wil komen.

In het begin ging ik keurig met hem in die gang staan wachten, ondertussen mijn eigen kind aanmoedigend het potje rap af te maken, maar daarmee ben ik gestopt. Vaak kwam Mason wel naar beneden, maar bleef Minka toch nog doorgamen tot het potje klaar was. Op den duur hadden vader Minka en ik echt geen gespreksstof meer. Plus dat ik de hele tijd dacht aan alles wat ik in die nutteloze minuten in de gang had kunnen doen.

Nu doe ik de deur voor hem open, zeg hem hartelijk gedag, vraag of hij wat wil drinken (hoeft hij nooit) en zeg dan dat ik verder ga met eten koken. Als hij het geen punt vindt lijdzaam onder aan de trap de wacht te houden, dan vind ik dat ook prima.

Duurt lang

Ook irritant zijn vriendjes van Mason die bij ons eten en die eeuwen doen over de door mij bereide maaltijd of er maar wat in zitten te prikken. Natuurlijk kan ik die kinderen niet gaan voeren. Het is ook niet aan mij hen op te voeden of hen te manen door te eten, dus zit er niets anders op dan te wachten totdat het betreffende vriendje is uitgeknaagd. Meestal vraag ik tegen de tijd dat we allemaal klaar zijn gewoon of ik het halflege bord van het kind ook kan weghalen. Zijn groenten opeten leert hij dan maar gewoon thuis.

En dan vergeet ik bijna nog mijn absolute gruwel: het eindeloos moeten bekijken van andermans bevallings-, baby- en vakantiefoto’s. Zoals laatst, de wintersportvakantie van de broer van Mark en zijn gezin in de Franse Alpen. Honderden foto’s van mijn zwager en de kinderen op, onder en in de sneeuw. Het was vooral veel wit met gekleurde stippen. Ik knikte beleefd dat alles er enig uitzag, maar had moeite mijn aandacht bij de serie te houden.

“Bij foto twaalf van baby Emma is mijn hoofd bij het avondeten”

Idem dito voor babyfoto’s van vriendinnen, hoe schattig de kleine wurm ook is, bij foto twaalf van baby Emma in het badje zit ik al in mijn hoofd bij het avondeten van de volgende dag of een artikel dat ik wil schrijven.

Twee vliegen in een klap

Misschien klinkt het alsof ik kamp met een of andere hyperactieve stoornis. Die heb ik niet. Tenminste, het is nooit gediagnosticeerd, al stond er vroeger wel op elk rapport ‘Lizzy heeft moeite rustig stil te zitten’ en ‘Lizzy kletst graag door de les heen’. Ik doe gewoon graag alles op een bepaald vlot tempo en erger me als ik denk dat het sneller of beter kan, maar ik ben heus niet alle dagen heel druk.

Ik kan avondenlang eten, kletsen en wijn drinken met vrienden. Op zondag in bed liggen met man en kind en lekker kroelen. En ook uren series bingen of sportwedstrijden kijken, maar toch doe ik daar dan vaak wel weer iets náást. Scrollen door de socials, een spelletje op mijn telefoon, sperziebonen doppen, mijn teennagels lakken of een weekendje weg boeken.

Ik geef het liefst op twee vliegen tegelijk een klap. Het is alleen jammer dat ik dan uit­gerekend een man en kind heb die me iedere keer weer dwingen om juist wel ­ergens rustig de tijd voor te nemen.

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.