Beeld: Kelly Kerkhof
Voor Kelly Kerkhof is haar allergrootste nachtmerrie werkelijkheid geworden. Haar zoon Milan (8) heeft een hersentumor en zal niet meer beter worden. Met het hele gezin willen ze nu vooral mooie herinneringen maken.
Vier jaar geleden zakt de wereld onder Kelly en haar gezin vandaan. Bij haar Milan, dan pas 4, wordt een tumor in zijn hoofd gevonden. “Een absolute nachtmerrie, we wisten ons geen raad. Er was vooral heel veel angst: wat zouden we zonder Milan moeten?” De familie moet snel schakelen: verstand op nul en in overlevingsstand. Na een spoedoperatie van bijna acht uur komt er goed nieuws; de artsen zijn op dat moment tevreden.
Er volgt een spannende periode waarin ze wachten op het moment dat de uitslag van de tumor binnenkomt. Zal deze goedaardig zijn? Maar nee, het blijkt om een medulloblastoom te gaan; een van de meest kwaadaardige en agressieve hersentumoren. “Er volgden zware behandelingen; bestralingen en chemokuren. Een hele moeilijke periode waarin Milan erg ziek werd. Het is hartverscheurend om je kind zo te zien en je voelt je verschrikkelijk machteloos als ouders.” De artsen zijn positief, maar waarschuwen de ouders ook. “Mocht de kanker terugkomen, dan was dit niet meer te behandelen.”
Ieder kwartaal wordt Milan gecheckt, iedere keer weer zenuwslopend moment voor het hele gezin. Het lijkt goed te gaan en afgelopen december viert Milan zijn achtste verjaardag, nog redelijk zorgeloos. Maar dan gaat het mis. Rond de feestdagen wordt het hele gezin geveld door de griep: vader, moeder, zusje Lizzy (2) en ook Milan voelen zich niet fit. Iedereen knapt op, behalve Milan. “Ach, dachten we. Dat zal misschien wat langer duren bij Milan omdat zijn immuunsysteem nu eenmaal wat minder sterk is, vanwege alle zware behandelingen. Maar Milan blijft kwakkelen. Sterker nog: Milan begint weer heel wankel te worden met lopen.”
De alarmbellen gaan bij Kelly af wanneer hij ook begint te spugen. Zo begon de nachtmerrie vier jaar geleden ook. “Zou het dan… ? Nee, we durven en willen hier niet aan denken. We zitten ineens toch in angst en schakelen de behandelend arts van Milan in, werkzaam in het Prinses Máxima Centrum in Utrecht.” Gelukkig kunnen ze daar snel terecht. “Als moeder maakte het me ontzettend bang. Op de dag van de scan ben ik misselijk van de spanning en stap ik in de auto richting Utrecht. Van binnen heb ik er zo’n vreselijk slecht voorgevoel over. ” De uitslag zou twee dagen op zich laten wachten, zo vertellen de artsen, maar Kelly wordt op de terugweg al gebeld. “Op dat moment gebeuren er dingen met je, die ik moeilijk kan omschrijven. Ik ga mijn kind kwijtraken. Dit kan en dit mag niet zo zijn. Onze ergste nachtmerrie is deze dag werkelijkheid geworden. Ik ben boos, enorm radeloos en vol verdriet. Wat moet ik doen en wat kan ik doen? Dan te bedenken dat we nog met Milan in de auto zitten naar huis. Eenmaal thuis kan ik alleen maar huilen, net als de rest van de familie. Maar dit kan niet de hele tijd, want Milan loopt blij rond en wil ‘gewoon’ spelen. Hoe ga ik dit mijn kind vertellen? Het is niet te doen en ondraaglijk.”
“Ik ga mijn kind kwijtraken. Dit kan en dit mag niet zo zijn.”
Slapeloze nachten en lange gesprekken volgen. “De artsen zijn lief, maar heel duidelijk en ook tegen Milan. De kanker gaat niet meer weg, zo vertellen ze hem. Wat moet een kind van acht jaar oud met dat bericht? Snapt hij wat er komen gaat? Het is een slimme jongen en we proberen hem zo voorzichtig en subtiel mogelijk bij dingen te betrekken. Het is ongelooflijk hartverscheurend om het met je kind te moeten hebben over dingen als een begrafenis. Ik zou mijn eigen leven geven voor deze stoere vent, maar dat kan niet. Als we niets doen, is Milan nog maar enkele weken bij ons.” Kelly en haar man besluiten voor bestralingen te gaan. Een moeilijke keuze, want ze vinden dat hun zoon al genoeg voor zijn kiezen heeft gehad. “Maar enkele weken of enkele maanden, dat is nogal een verschil. We willen nog zoveel van Milan zijn dromen laten uitkomen.”
“Ik zou mijn eigen leven geven voor deze stoere vent, maar dat kan niet.”
Zolang Milan er nog is wil de familie zoveel mogelijk van zijn wensen in vervulling laten gaan. Mooie herinneringen maken. “We willen hem graag meenemen naar Disneyland, omdat hij het vier jaar geleden zo magisch mooi vond om met Mickey Mouse te knuffelen. Hij heeft kortgeleden zijn A-diploma gehaald en het is een hele grote droom om naar Curaçao te gaan om daar met dolfijnen te zwemmen. Een laatste vakantie met het gezin waarbij Milan nog lekker onbezorgd met zijn zusje in het zand kan spelen en met zijn lievelingsdier kan zwemmen. Wat zou dat fantastisch zijn.” Om deze wensen te realiseren hebben de ouders van Milan een crowdfunding opgezet. Doneren kan hier.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
