Beeld: Canva
Pubers worden groter, zelfstandiger en soms ook een tikje onhandelbaar. De ene dag hebben ze je totaal niet nodig en de volgende dag wél, maar dan graag op hun voorwaarden. Dat kan botsen.
Maar ruzie en afstand hoeven niet het standaardpakket te zijn. Ouders die deze fase nét wat soepeler doorkomen, hebben een paar gewoontes gemeen. Het doel: contact houden, grenzen bewaken en het vertrouwen overeind laten.
Pubers voelen feilloos aan wat er van ze verwacht wordt. Leg de lat dus niet op “doe maar wat”, maar ook niet op “perfect graag”. Duidelijk maken dat er vertrouwen is (“jij kan dit”) werkt vaak beter dan alles controleren. Hoge, redelijke verwachtingen geven pubers houvast én een klein duwtje richting verantwoordelijkheid. Bonus: het helpt bij hun zelfvertrouwen, want als jij gelooft dat ze dit aankunnen, geloven ze dat zelf ook sneller.
Vage regels zijn brandstof voor vervelend pubergedrag. “Niet te laat” wordt dan: “wat ík laat vind, is vast oké.” Dus: wees concreet. Niet “binnen een paar uur”, maar “om 22.30 uur thuis”.
En dan ook: vooraf duidelijk zijn over wat er gebeurt als die afspraak sneuvelt. Consequenties werken het beste als ze logisch zijn en passen bij wat er misging. Vijf minuten te laat is iets anders dan twee uur te laat. Pubers snappen dat verschil echt wel, als ouders het ook zo aanpakken.
Pubers willen het “waarom” weten. Niet alleen om te discussiëren (oké, misschien ook daarvoor), maar omdat ze bezig zijn met hun eigen kompas: wat is eerlijk, veilig, verstandig? Als ouders de reden achter regels uitleggen, leren pubers nadenken in plaats van alleen gehoorzamen. Het maakt grenzen minder “omdat ik het zeg” en meer “omdat dit je helpt”. Deze uitleg kost soms extra tijd, maar het kan veel strijd schelen. En daarmee dus weer tijd. Win-win.
Het is verleidelijk om superchill te willen zijn, om de sfeer goed te houden. Maar pubers hebben al genoeg vrienden. Ze hebben een ouder nodig die:
Het is balanceren: soms laten vallen zodat ze leren, soms opvangen omdat té hard vallen ook niet de bedoeling is. Geen vaste handleiding voor het leven, wel het gebruik van gezond verstand.
Pubers maken fouten. Dat is vrij letterlijk hun side hustle. Pak dus het gedrag aan (“dit was niet oké”), zonder er een label van te maken (“jij bent altijd zo …”). Geen preek over alles wat ooit misging, geen karakteranalyse op een volume dat de buren mee kunnen luisteren. Hoe meer het voelt alsof ze als persoon worden afgekeurd, hoe sneller ze dichtklappen. Houd het bij de keuze, het gevolg en wat er de volgende keer anders kan.
Opvoeden is oefenen voor later. En oefenen betekent: ruimte geven. Pubers hebben autonomie nodig om verantwoordelijkheid te leren dragen.
Geef ze kansen om vertrouwen te verdienen. Gaat het goed? Dan mag er iets bij: meer vrijheid, meer verantwoordelijkheid. Gaat het mis (spoiler: dit gaat geheid gebeuren)? Dan gaat er tijdelijk iets af, met een duidelijke uitleg waarom, en vooral: hoe ze het vertrouwen weer terug kunnen verdienen.
Pubers luisteren soms matig, maar observeren jou als ouder als een volleerd detective. Hoe wordt er omgegaan met stress? Met ruzie? Met sorry zeggen? Met grenzen? Dat nemen ze mee. Het goede voorbeeld geven is key. Laat zien wat je van je puber zou willen zien. Eerlijk zijn, fouten toegeven, excuses maken als dat nodig is.
Kortom: pubertijd is rommelig, intens en soms alsof je samenwoont met een pesthumeur in een hoodie. Maar het is ook een fase die voorbijvliegt. Adem in, blijf helder, hou contact en probeer af en toe ook gewoon te lachen om de chaos.
Ouders hebben het niet makkelijk tegenwoordig. Je wordt overspoeld met meningen, theorieën en adviezen van alle kanten. Van (schoon)ouders tot andere ouders op school, van instanties tot social media: iedereen lijkt overal een andere mening over te hebben. Geen wonder dat veel ouders zich soms afvragen of ze het wel goed doen. Je leest hier waarom er uit onderzoek blijkt dat ouders het opvoeden tegenwoordig lastiger vindt dan vroeger.
Bron: YourTango
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Je weet wat ze zeggen: zodra de ene deur sluit, gaat er een andere open. Dat geldt ook voor Michelle Bollen. De influencer komt met een romantisch plot-twist waar half Nederland van mee smult.
Soms gebeurt er iets in een gezin dat zo onvoorstelbaar is, dat het voor altijd in je hart gegrift blijft. Voor de familie Blom uit Een Huis Vol is dat het verlies van hun dochtertje Miriam.
