Joyce beviel toen ze op bezoek was bij haar schoonouders: ‘Er was geen houden aan’

“Elke zondag eten mijn man en ik bij mijn schoonouders. Ik zag geen reden om dat niet te doen, alleen omdat ik een paar dagen overtijd was. Mocht er iets gebeuren, dan waren we binnen tien minuten thuis, en zo nodig in het ziekenhuis – mijn vluchttas stond in de auto. Bovendien vond ik het wel makkelijk dat er een avondje voor me werd gekookt terwijl ik op knappen stond.

Ik had wel wat last van harde buiken. Een beetje irritant, niets meer. ‘Ze komen wel regelmatig, schat’, opperde mijn man. Maar dat wuifde ik weg; weeën doen pijn, zoveel wist ik wel, en écht pijn deed dit nog niet.
 

Lees ook
‘Met één luide brul kwam mijn jongste ter wereld – ironisch genoeg boven het doucheputje' >
 

Oude jongenskamer

Omdat ik het lastig vond gezellig mee te kletsen, besloot ik even een tijdschrift te lezen op de oude jongenskamer van mijn man, waar we vroeger wel vaker sliepen. Ik lag nog geen minuut toen mijn vliezen braken. Mijn man snelde toe en riep dat we nú naar huis moesten, maar er was geen houden aan. Ik belandde in één grote, aanhoudende wee. No way dat ik me nog waarnaartoe dan ook liet vervoeren.

De verloskundige – een tikkeltje verward door de andere locatie – deed een snelle check en merkte droogjes op dat ik wel mocht persen, als ik wilde. Persen? Ik voelde geen enkele drang. Maar de hartslag van de baby daalde, het was nu of nooit. In het jongensbed van mijn man, onder toeziend oog van mijn schoonouders, kwam na een flinke knip onze zoon ter wereld. Kent is de meisjesnaam van mijn schoonmoeder.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 01-2021.

Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >