Ines kan niet goed consequent zijn: ‘Als ze gaan zeuren wordt nee soms toch ja’

“Situationeel consequent zijn, dat zei mijn man laatst. Vond ik wel een mooie omschrijving van mijn opvoedmethode. Of het gebrek eraan, zou je kunnen zeggen. Ik vind consequent zijn namelijk een prachtig streven, maar in de praktijk gewoon heel ingewikkeld. Soms zeg ik ferm nee – bijvoorbeeld als de jongens zeuren om een speen of een tweede beker limonade – maar als ze dan blijven piepen en janken, wordt nee toch nog ja. Slecht hè? Alleen heb ik dan gewoon écht even geen trek in gezeur of weet ik zelf niet meer waarom ik nee heb gezegd. Ik zou natuurlijk beter de eerste keer meteen ja kunnen zeggen, maar ik wil ook niet dat ze op commando alles krijgen wat ze willen. En soms roep ik ook te snel iets, of weet ik niet wat ik moet inzetten om ze te laten luisteren.

Gedoe aan tafel

Aan tafel is het vaak gedoe bij ons. Mijn oudste smijt met zijn bestek, de jongste mikt zijn eten tegen de muur. ‘Wie nu niet normaal gaat eten, gaat meteen naar bed’, roep ik dan. Dat helpt vaak prima, want daar hebben ze allebei geen zin in. Maar als er dan toch weer eentje zit te gooien of te klieren, moet ik het dreigement natuurlijk wel waarmaken. Dus dan doe ik alsof ik ‘m van tafel haal en naar boven breng, maar uiteindelijk gebeurt het nooit. Want ik geef zo drie, vier, vijf keer een nieuwe kans, en ja, vrijwel altijd krijgen ze dan toch nog allebei een toetje. Opvoedtechnisch misschien niet handig, maar wel zo gezellig aan tafel.

“Wie nu niet normaal gaat eten, gaat meteen naar bed”

Poot stijf

Ik snap wel dat het beter is om m’n poot stijf te houden en dreigementen waar te maken, anders weten de kinderen niet waar ze aan toe zijn en accepteren ze de volgende keer helemaal geen nee of wordt zo’n dreigement waardeloos. Al valt dat in de praktijk eerlijk gezegd ook wel mee. Opvoeden is altijd hard werken en ik zie bij moeders die wel consequent zijn ook dat hun kinderen tig keer blijven proberen en net zo stout zijn als de mijne. Ik denk dat mijn jongens aan mijn stem horen wanneer het echt menens is en dan accepteren ze mijn nee vaak wel.

Lees ook –
Dít vinden grootouders van de opvoeding van nu >

Bemoeizucht

Wat ik vervelend vind, is dat andere mensen zich met mijn opvoeding bemoeien. Laatst was ik met mijn oudste in de supermarkt en hij wilde per se een banaan. Ik zei eerst nee maar ik had weinig tijd en best veel op mijn lijstje en mijn zoon dreigde een enorme driftbui te krijgen, dus woog ik de bananen af, plakte er snel een bon op en gaf hem er eentje. Waarop een vrouw naast me – ik schat haar in de zeventig – heel sarcastisch zegt: ‘Nou, zo leert-ie het wel, hoor.’ Eh… excuse me? Waar bemoeit dat mens zich mee? Ik betaal gewoon voor die banaan en verder is het echt aan mij hoe ik de opvoeding aanpak. Ik baal nog steeds dat ik haar dat niet heb gezegd. In plaats daarvan liep ik gewoon weg. Het ding is: had mijn zoon ter plekke een woedeaanval gekregen, dan waren er weer mensen geweest die daar iets van vonden. Het is nooit goed. Laat mij maar lekker inconsequent zijn, vooralsnog gaat het best oké met mij en mijn kinderen.”