‘Ik vind het niet erg als mijn kinderen soms schelden’

De dochter van Melisa was 2 jaar toen ze in de auto aan het schelden was. ‘Toen ik haar hoorde, dacht ik echt: dat heeft ze van mij', vertelt Melisa. ‘En ik wist meteen dat dat moest veranderen.'

Ze ging met haar dochter zitten en legde haar uit dat ze niet mocht schelden. ‘Zelf lette ik vanaf dat moment ook meer op mijn woorden. En het lukte me om vier jaar lang niet te vloeken, tot ik er op een dag toch een scheldwoord uitfloepte.' Melisa had meteen spijt. ‘Ik voelde me direct een mislukkeling ten opzichte van mijn kinderen.'
 

Drie regels

Maar als ze haar vriendin een sms stuurt en haar hart lucht, relativeert die de boel. ‘Eén foutje betekende niet meteen dat ik een slechte moeder was, zei ze. Ik moest niet zo hard zijn voor mezelf.'
 

Lees ook:
‘Basisschoolleerlingen schelden op steeds jongere leeftijd’ >
 

Dat advies heeft Melisa ter harte genomen; de regels voor het gebruik van scheldwoorden heeft ze iets versoepeld. ‘Mijn kinderen zijn inmiddels acht en tien en houden zich keurig aan mijn regels. Ten eerste weten ze dat het nooit goed is om te vloeken, ook niet als je favoriete speelgoed kapot gaat. Ten tweede is het nooit – nooit – goed om te schelden in aanwezigheid van een andere volwassene.'
 

Binnenshuis

Er is echter één uitzondering, zegt ze. ‘Als iemand anders een eikel is, mag je die persoon best zo omschrijven – zolang het maar binnen de vier muren van ons huis gebeurt. Zo noemde mijn dochter een klasgenoot laatst een eikel: helemaal prima. Nu mijn kinderen thuis af en toe een paar scheldwoorden mogen gebruiken, is de nieuwigheid om dat elders te doen, eraf.'