‘Ik verberg mijn tranen niet langer voor mijn kinderen’

‘Het voelt niet meer als falen als ik mijn kinderen laat zien dat ik me verdrietig voel', schrijft ze op Babble.

Moederinstinct

Na haar scheiding wilde Katie niet dat haar kinderen haar verdriet zouden zien. ‘Ik huilde in de kast of in de douche’, vertelt ze. ‘Of ik wachtte tot mijn kinderen bij hun vader waren.’ Inmiddels is ze een paar jaar verder en realiseert ze zich dat ze niet alleen haar emoties rondom de scheiding heeft verborgen voor haar kinderen. ‘Al hun hele leven laat ik het niet merken als ik niet lekker in mijn vel zit. Ik wil niet dat mijn kinderen bang raken, of gekwetst of overstuur. Dat is de aard van het moederinstinct.’

Geen masker

Toch laat Katie sinds een tijdje haar tranen de vrije loop bij haar kinderen. ‘Ik ben te moe om nog een masker op te houden. De afgelopen maanden heb ik moeten accepteren dat mijn kinderen me af en toe verdrietig en geïrriteerd zullen zien. Ze worden ouder en zullen me gaan zien worstelen met mijn gevoelens.’ En dat is oke, heeft Katie ontdekt. ‘Mijn kinderen mogen best zien dat ik me een beetje verloren voel en rouw om het verlies van mijn huwelijk. Deze uitdaging – en zoveel andere moeilijke dingen – horen bij het leven.’

Lees ook

‘Het is juist goed om te huilen in het bijzijn van je kind' >

‘Ik leer ze meeleven te tonen'

Sinds Katie volledig zichzelf is als haar kinderen om haar heen zijn, voelt ze zich beter. ‘Voorheen voelde het als falen als mijn kinderen zagen dat ik een slechte dag had, maar nu voel ik me lichter. Uiteindelijk proberen we allemaal ons best te doen en ik doe mijn kinderen geen plezier door een masker op te zetten. Door mijn emoties te laten zien, leer ik ze bovendien meeleven te tonen voor anderen.’