Huilen doe je als je kind slaapt, is voor sommige ouders de regel. Blogger Constance Hall vindt dit onzin: ‘Het is juist goed om te huilen waar je kinderen bij zijn’, schrijft ze op Facebook.
En daar zijn duizenden moeders het mee eens.
‘Ik huilde altijd achter gesloten deuren zodat mijn kinderen mij niet zouden zien’, aldus Constance. ‘Maar toen ik een paar jaar geleden vaak verdrietig was, was het onvermijdelijk dat ze mij een keer zouden betrappen. Ze troostten me met die kleine armen op mijn schouders terwijl ik loog dat het allemaal goed was.’
Lees ook
Moeders huilen niet: ‘Ik vind het moeilijk om mijn kinderen mijn tranen te laten zien’ >
Vervolgens haalt de blogger een gebeurtenis aan bij een van haar kinderen op school: een van de leraressen moest huilen voor de klas. Collega’s schoten te hulp, terwijl andere kinderen begonnen te lachen. Constance: ‘Dit zette me aan het denken over hoe kinderen omgaan met rauwe emoties. Mijn moeder leerde mij vroeger altijd dat ik niet bang hoefde te zijn om ‘het verkeerde’ te zeggen als iemand verdrietig was. Doe gewoon iets, geef een knuffel of stel vragen.’
En precies dit wil ze haar eigen kinderen ook meegeven. ‘Ze houden er echt geen trauma aan over als ze een verdrietige moeder zien. Ze leren begrijpen dat deze menselijke emotie bij het leven hoort: mensen raken gewond, worden gekwetst, moeders en zelfs leraren hebben grenzen. Het is voor een kind fijn om te weten dat ze veilig zijn als ze instorten. En als we er niet voor elkaar kunnen zijn, waarom zijn we hier dan überhaupt?’
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
