‘Ik ben een volwassen vrouw, maar plas nog steeds in bed’

“Ik wist dat ik met de billen bloot moest toen het serieus werd tussen Thomas en mij. Mijn geheim begon me te veel energie te kosten. Als ik bij hem sliep, legde ik mijn telefoon onder mijn kussen. Ik stelde de wekker zo in dat ik om de paar uur werd wakker getrild. Dan glipte ik naar de wc en deed een voorzorgplasje. Thomas merkte niets van het getril, wel dat ik er vaak uitging. ‘Ik ben nu eenmaal een zeikdoos’, grapte ik, als hij daar iets over zei.

Natuurlijk raakte ik uitgeput van die gebroken nachten. Als het niet meer ging verzon ik een smoes om weer even thuis te slapen. Terwijl ik wist dat Thomas niets liever wilde dan dat ik bij hem en zijn kat zou intrekken. ‘Ik moet je iets vertellen’, zei ik schoorvoetend na twee maanden. Mijn hart bonkte in mijn keel, zo bang was ik dat hij meteen helemaal op me zou afknappen.
 

Bedplassen

Toen mijn ouders uit elkaar gingen – ik was negen – begon ik weer in bed te plassen. Mijn moeder was laaiend, dacht dat ik het erom deed. Alsof ik voor mijn lol wakker werd in een nat, koud bed, met een pyjama die aan mijn lichaam kleefde. Hoe kwader ze werd, hoe vaker het gebeurde. Toen schaamde ik me al, in de puberteit werd dat nog erger. Ik wilde absoluut niet mee op schoolkamp. ‘Het gaat toch vaak goed’, suste mijn moeder. Ja, soms maandenlang; maar het ging ook weleens drie keer per week mis. Juist die onvoorspelbaarheid vond ik moeilijk.
 

Lees ook
‘Mijn dochter (11) plast nog steeds in bed’ >
 

Smoesjes

Ik heb lang van alles ontweken. Mijn vriendinnen gingen naar Lloret de Mar, ik bleef met een smoesje thuis. Blijven slapen bij een onenightstand? Nooit. Later verzon ik trucjes. De hele avond niets drinken. Luiers maken van maandverband. De wekker per ongeluk expres fout afstellen, zodat hij midden in de nacht afliep. Tot ik de trilfunctie ontdekte en merkte dat ik daar ook wakker van werd. Hulp van buitenaf heb ik nooit gezocht: daarvoor schaamde ik me te veel.
 

‘Er zijn ergere dingen’

Thomas reageerde laconiek. Wat een opluchting. ‘Als je wakker wordt in een nat bed, piep je wel anders,’ zei ik nog. Maar ik kreeg ongelijk. Hij gaat er heel lief mee om, pakt me stevig vast als ik ’s ochtends vloekend ons bed verschoon. Gelukkig gebeurt het niet vaak. Maar wel te vaak om onze dochter bij ons in bed te laten slapen.

Als ze ziek is mag het wel, dan pas ik dezelfde triltruc toe als vroeger. Het zeiltje dat ik meesleep op vakantie houd ik angstvallig voor haar verborgen. Ik weet inmiddels: ach, het is wat het is. Doordat Thomas er zo goed mee omgaat en ik een prachtige, gezonde dochter heb, kan ik denken: er zijn wel ergere dingen op de wereld dan bedplassen.”
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer persoonlijke verhalen? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >