‘Hierdoor eet mijn dreumes zijn bord eindelijk wél leeg’
Kek Mama’s Malu kon hoog of laag springen, tijdens het avondeten kreeg ze geen hap naar binnen bij zoon Mack (1,5). Behoorlijk frustrerend.
‘Wat zijn we toch gezegend met een makkelijk etend kind hè?’ Ik hoor het mezelf nog zeggen aan de keukentafel een paar maanden geleden. Oké, we hoefden Mack geen rauwe stukken broccoli voor te schotelen en af en toe werd er een lepel appelmoes overheen gekwakt, maar het meerendeel van wat ik kookte ging er altijd prima in. Tot hij een paar weken geleden besloot op alles wat we toereikten ‘nee’ te zeggen.
Op de grond
Van z’n favoriete pasta tot mierzoete pannenkoek: de inhoud van zijn bord eindigde na flink wat commotie steevast op de grond. Om vervolgens opgegeten te worden door hond Ziggy.
‘Zal wel een fase zijn’, zeiden we de eerste dagen. Maar toen Mack na twee weken nog steeds geen avondeten at en Ziggy behoorlijk in omvang toenam, wisten we dat het anders moest.
Een ingeving
Vliegtuigje spelen met een lepel, appelmoes, vliegtuigje spelen met twee lepels, nóg meer appelmoes, de tablet: we probeerden van alles, maar net op het moment dat ik uit frustratie de boel bij elkaar wilde schreeuwen, kreeg m’n vriend een ingeving. ‘Zullen we Mack morgen iets eerder te eten geven? Dus niet om 17:30 uur, maar om 16:00 uur? Vaak gaat z’n tussendoortje er dan wel in.’
Tot de laatste kruimel
Daar had hij een punt, dus zo geschiedde: de volgende dag stond Macks bordje klokslag 16:00 uur voor zijn neus. En wat denk je? Hij at ‘m in nog geen vijf minuten leeg – tot aan de laatste kruimel macaroni.
Sindsdien geven we Mack eten voordat we zelf aan tafel gaan. Zo hebben we geen gedoe, eet ons kind netjes alles op en kunnen wij in serene rust ons eigen bord leegeten. Heerlijk.
De beste berichten van Kek Mama in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief >
