Beeld: Shutterstock
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke week vertelt een lezeres over haar dilemma.
Willemijn (32) is stiefmoeder van Harmen (9), Lisa (7) en Björn (6).
“Om de week zijn mijn man Jelle en ik een week samen. Dan zijn de kinderen bij hun moeder, en werken wij over, gaan uit eten en slapen uit in het weekend. Onze wittebroodsweken, noemt Jelle ze, al zijn we al vier jaar samen. Het toppunt van luxe, vindt hij die kinderloze dagen als vader, en een prettige bijkomstigheid van gescheiden zijn. Ik vond dat ook, de eerste jaren. Ik was van kinderloos opeens deels verantwoordelijk voor een vijf-, drie- en tweejarige, toen ik Jelle ontmoette. Niks negen maanden wennen aan het idee van een baby, maar bam: opeens stiefmoeder van drie – inclusief vieze luiers, middagslaapjes en speeldates.
Maar toen stak mijn eigen kinderwens de kop op. Hoewel ik dacht mijn handen vol te hebben aan de kinderen van Jelle en ik zielsveel van ze hou, was hij er opeens, die wens. Een voortvloeisel van onze liefde, een leven van ons samen dat in mij is gegroeid – ik wil zó graag een kind. Maar Jelle wil niet meer. Hij heeft al kinderen, zegt hij.
Hij was er meteen duidelijk over toen we een relatie kregen, dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Hij wilde zich zelfs het liefst laten steriliseren, maar daarvoor vond ik hem – toen zesendertig – te jong. Wisten wij veel hoe het leven zou lopen, misschien bedacht hij zich wel. Ik ging akkoord met zijn kinderstop en dacht dat ik daar vrede mee had. Maar de natuur heeft blijkbaar zo haar eigen plan.
Lees ook:
‘Moet ik mijn kinderen stiekem vlees geven?’ >
Wat ik ook zeg: Jelle is niet te vermurwen. Drie kinderen zijn druk zat, vindt hij, daar past echt geen vierde meer bij. En hoe leg je uit aan de andere drie dat ze om de week weg moeten naar hun moeder, terwijl hun nieuwe broertje of zusje wel altijd thuis woont? Bovendien is de vrijheid die hij nu heeft wanneer zijn kinderen er niet zijn, voor hem onbetaalbaar.
Ik heb niet eeuwig de tijd om mijn kinderwens te realiseren. Ik hou van Jelle, en wil mijn kind krijgen met hem. Tegelijkertijd is mijn wens zo groot en levensbepalend, dat als hij weigert, ik me genoodzaakt voel onze relatie te verbreken. Ik begrijp niet waarom hij mij mijn wens zo stellig ontzegt. Als hij niet was gescheiden, waren zijn kinderen er toch ook altijd geweest? En wat als ik al een kind had gehad, toen we elkaar na zijn scheiding leerden kennen, had hij me dan afgewezen? Ik geloof er niks van.
Ik ben bang dat als mijn kinderwens onvervuld blijft, ik hem dat nooit zal vergeven – los van dat we niet weten of de natuur meewerkt, natuurlijk. Ik heb weleens overwogen de pil gewoon door het toilet te spoelen, maar dat mag je niemand aandoen, en dat zou me hoe dan ook mijn relatie kosten.
Ik weet niet waar ik goed aan doe. Hoe overtuig ik hem om toch nog voor een baby te gaan?”
Meer persoonlijke dilemma’s van moeders?
Volg ons op Facebook of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Sara (37) was er klaar mee dat de mental load altijd op haar bordje kwam zonder enige waardering en dus besloot ze het een week aan haar man Daan over te laten.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
De nachtmerrie van elke moeder: je raakt je kind kwijt. Het ene moment is ‘ie er nog, je knippert, en poef. Weg. Het overkwam ook Janna. Zij dacht dat haar dochter was ontvoerd.
