Beeld: Pixabay
Op die ene logeerpartij op achtjarige leeftijd na, waarin ze onder de strenge blik van de logeermoeder moest ontbijten met havermoutpap en geitenmelk, had Kek Mama’s Jorinde het nog nooit gevoeld, heimwee. Tot die ene, verregende vakantie in een Franse gîte.
Eerst dacht ik dat ik gewoon moest ontstressen. Teveel gewerkt, te hard gefeest, een relatie die op klappen stond en kinderen die maanden eerder eigenlijk al aan vakantie toe waren… Niet zo raar dat ik met een knoop in mijn maag arriveerde in onze Zuid-Franse vakantiewoning, vond ik.
Dat de regen met bakken uit de hemel kwam, de meubels op instorten stonden en er maar één kinderslaapkamer bleek in plaats van de beloofde twee, hielp waarschijnlijk niet. Net zo min als de norse huiseigenaar, die elke dag kwam controleren of zijn Néerlandais de toko wel intact lieten en met een hoop onverstaanbaar gefoeter de opblaaskrokodillen uit het zwembad viste – precies wanneer ik in mijn blote niks (want: landhuis in de middle of nowhere) de natte handdoeken naar binnen haalde. Een beetje ongemakkelijk allemaal, maar niets wat niet viel op te lossen met een paar kilo Franse kaas en een mooie Sancerre, hoopte ik.
Maar de regen stopte niet. Zelfs niet toen we op dag vier besloten dan maar voor een paar uur naar een provincie oostelijker te trekken, omdat daar volgens onze buienradars de zon wel scheen. De wijn smaakte stukken minder goed in het gezelschap van een man met wie ik eigenlijk geen tekst meer had, en met al het kaarslicht van de wereld viel van de muffe woonkamer geen knusse getaway te maken. Alleen de kinderen hadden het naar hun zin, want in een hoosbui met je opblaasbeest in het zwembad is natuurlijk dolle pret, en hoe vaak wil je moeder nou vrijwillig (lees: uit pure wanhoop) twintig potjes met je pesten?
Lees ook
Vakantiestress: ‘Mag ik alsjeblieft naar huis?’ >
Opeens begreep ik al die Nederlanders met hun potten pindakaas en hagelslag van onze bekendste grootgrutter, daar aan de Spaanse costa. De volgepakte auto’s met eigen beddengoed en andere zaken die maar zoveel mogelijk herinneren aan thuis. In de afgelopen twintig jaar had ik de langste en verste reizen gemaakt en nog nooit had ik er íets van gevoeld, maar nu raakte het me als een mokerslag: heimwee. Het enige fijne wat ik aan deze vakantie kon bedenken, was dat we weer naar huis zouden gaan – wat we overigens een paar dagen eerder dan gepland ook deden.
Een paar heerlijke reizen verder besef ik dat die heimwee op vakantie iets eenmaligs was. Dat het natuurlijk niks te maken had met het missen van thuis of een beetje pech met het weer, maar alles met mijn ongelukkige relatie. In het juiste gezelschap zouden de muffe meubels rustiek en romantisch zijn geweest, de plenzende regen een aanleiding voor de zoveelste vrijpartij.
Deze zomer bracht ik door in eigen land. Zonder man, mét kinderen, in de regen. En middenin onze vertrouwde omgeving, werd ik toch nog één keer overvallen door die allesoverheersende knoop in maag: heimwee naar al die andere vakanties, die we met z’n drietjes dolgelukkig doorbrachten in het buitenland.
Dit artikel is al een keer eerder gepubliceerd.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Je weet wat ze zeggen: zodra de ene deur sluit, gaat er een andere open. Dat geldt ook voor Michelle Bollen. De influencer komt met een romantisch plot-twist waar half Nederland van mee smult.
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
