“Maar ik móét langskomen!” riep haar schoonmoeder, alsof Elsemieke niet helemaal bij zinnen was om geen kraambezoek te willen. Toch zwichtte ze niet voor smeekbedes, en daar valt heel wat voor te zeggen.
Onze eerste werd geboren in het coronatijdperk. Destijds gold de regel dat je met niet meer dan twee huishoudens in een huis mocht zijn. Dat betekende dat er geen bezoek kon komen zolang de kraamverzorgster er was. Een geluk bij een ongeluk voor mij, want ik wilde ook geen bezoek. Iets wat onze overenthousiaste ouders niet konden waarderen. Gelukkig kon ik me dus achter deze regels verschuilen en ‘raamvisite’ mocht wel. Dus dat deden we. Mijn vriend tilde onze baby als een volleerd Rafiki omhoog voor het raam. Als ik ‘Circle of Life’ op de achtergrond had aangezet, was het plaatje compleet geweest. Ondertussen zwaaide ik boven vanachter het slaapkamerraam. Mijn ouders gaven hun cadeautjes en taaiden weer af.
Bij onze tweede zoon wist ik dat ik het weer zo wilde, alleen kon ik me dit keer (helaas) niet achter de coronaregels verschuilen. Nu moest ik echt zelf aangeven dat ík het op deze manier wilde. Niet ideaal, want als extreem conflictvermijdend persoon onderga ik nog liever een kraamweek met oneindige nachtvoedingen en poepexplosies dan een ongemakkelijk gesprek met onze ouders hierover. Maar goed, het moest wel gebeuren. Gelukkig heb ik een vriend die het tegenovergestelde is – extreem assertief, opposites attract, in ons geval – die deze taak op zich nam. De reactie was niet heel verrassend: “Maar ik móét langskomen, want ik heb een tien-dagen-pakket gemaakt!” zei mijn schoonmoeder bijna wanhopig. Alsof de wereld anders zou vergaan. Maar we hielden voet bij stuk.
Natuurlijk vroeg ik me wel af of mijn wens om een weekje alleen met het gezin te zijn nu echt zo vreemd was. Blijkbaar is het in onze cultuur de norm dat je, terwijl je net een mens uit je hebt geperst, je huis openstelt alsof je een all-inclusive resort bent. Ik bedank vriendelijk voor die rol, maar in mijn nabije omgeving ken ik niemand die het zo doet. Bij iedereen komen de ouders wel al langs in de kraamweek. Maar na wat rondvraag bleek ik gelukkig toch echt niet de enige te zijn.
Er zijn natuurlijk meerdere redenen om geen bezoek in de kraamweek te willen, maar mijn hoofdreden is dat ik ontzettend introvert ben. De omgang met andere mensen, zelfs die met mijn ouders, kost mij gewoonweg veel energie. Dat is normaal gesproken niet per se erg, maar als ik net een kind heb gebaard, heb ik daar geen trek in. Bovendien geloof ik in de voordelen van cocoonen als gezin: betere hechting, een rustige stabiele start voor de baby – en de moeder, ook niet onbelangrijk – wennen aan het leven met een baby en ook minder kans op virussen die het huis in komen.
Zelf wist ik dus precies wat ik wilde, maar mijn vriend was niet direct on board met het plan. Hij is allesbehalve introvert en had het liefst onze zoon op een praalwagen door het dorp gereden. Maar hij kent mij natuurlijk als geen ander en hij weet dat ik daar totaal niet op zit te wachten, zeker niet net na een bevalling. Dus na meerdere gesprekken met elkaar te hebben gevoerd, vond hij het uiteindelijk prima om het zo aan te pakken.
Ook Renske koos er bewust voor om geen kraamvisite te ontvangen: “Wij hadden er van tevoren wel over nagedacht, maar we lieten het een beetje open. We besloten dat we tegen die tijd wel zouden zien of we er behoefte aan hadden. Onze ouders wonen allebei nogal ver weg – mijn ouders bijna twee uur verderop en zijn ouders zelfs bijna drie uur – dus dan vergt een kraambezoek sowieso wat meer planning dan gemiddeld. Wel wilde ik mijn moeder graag bij de bevalling van onze zoon James hebben. Dit hadden we van tevoren zo afgesproken. Het leek me mooi als mijn moeder onderdeel kon zijn van de geboorte van ons eerste kind, haar eerste kleinkind.”
Een thuisbevalling was Renskes wens. Haar moeder en haar vriend samen met haar op de slaapkamer en haar vader die beneden op de hond zou passen. Het liep uiteindelijk anders, want het werd toch een ziekenhuisbevalling. Haar moeder en vriend gingen mee. “Mijn moeder heeft James dus geboren zien worden, mijn vader heeft hem natuurlijk ook bij thuiskomst uit het ziekenhuis even gezien. Maar daarna zijn ze weer naar huis gegaan en hebben we bijna twee weken geen bezoek gehad. En dat kan ik iedereen aanraden. Ik vond het heel fijn. Het is al druk en heftig genoeg allemaal. Je hebt de kraamzorg over de vloer, de verloskundige komt een paar keer, de hielprik en gehoortest, noem maar op. En ondertussen moet je nog bijkomen van je bevalling en wennen aan je nieuwe leven. Je moet er toch niet aan denken dat je net nog staand onder de douche hebt moeten plassen, omdat je anders vergaat van de pijn, om vervolgens met kraamverband met het formaat van een luier door het huis te strompelen, en lekker beschuit met muisjes te gaan eten met je visite?”
Sterker nog, bij een eventuele tweede zou Renske nóg minder bezoek willen. “Alleen onze ouders op bezoek na twee weken en dan na vier of vijf weken een kraamfeest houden voor verdere familie en vrienden. Dan ben je er in één keer vanaf.”
Waar ik vooral in geloof is dat het gaat om jou en je baby, dát is het enige wat op dat moment belangrijk is. Gun het jezelf. Luister naar je gevoel. Behoefte aan veel visite? Lekker doen. Juist totaal geen behoefte aan? Ook helemaal goed. Maar wat mij betreft is de baby na een paar weken nog steeds heel klein en schattig en kraamvisite nog steeds even bijzonder. Dus voor die tijd: mij niet bellen.
Juul was er niet van gediend dat haar schoonmoeder haar nieuwe vriend mee wilde nemen op kraambezoek. Hoe dat afliep, lees je hier.
Dit artikel las je eerder in Kek Baby Born ready.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
Lilian Marijnissen beviel vorig jaar september van haar eerste kindje. Dochter Lara kwam zes weken te vroeg. Lilian is samen met Joeri.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Femke, die in de clinch ligt met haar zoon over zijn vervolgopleiding.
Schrijfsters Lisette Jonkman en Susan Muskee spreken elkaar elke dag over van alles en nog wat, maar er is één onderwerp waar ze nooit over uitgepraat raken: het moederschap. Lisette is moeder van Felix (3), Elodie (2) en David (0), en Susan is moeder van Noortje (1). Maandelijks bespreken ze alles wat met jong moederschap […]
De eerste schooldag is voor veel kinderen een spannend moment. Nieuwe klas, nieuwe juf of meester, nieuwe kinderen… Het voelt voor sommigen alsof ze opeens in een compleet onbekende wereld terechtkomen. Niet iedereen springt blij van enthousiasme die schoolbanken in.
