Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke, moeder van twee zoontjes (3 en 1) en redacteur bij Kek Mama, heeft haar roeping in het moederschap gevonden en probeert er als eersteklas chaoot, met ook nog een enorm slaaptekort, wat van te maken.
“Laten we gewoon even eerlijk zijn met z’n allen: de kraamweek is gewoon kut. Zo. Lig je fysiek niet volledig in de kreukels (totaalruptuur, anyone?), dan slaan je hormonen wel op tilt waardoor je in de meest gestoorde emotionele buien komt. En breek me de bek niet open over het slaaptekort in die eerste week.
Elke drie uur opstaan, baby verschonen, luier checken op plas en/of poep om je strenge kraamverzorgster tevreden te houden, baby voeden, even overeind houden voor de boertjes en dan voor zo lang het duurt weer verder slapen, tot dat hele riedeltje weer opnieuw begint. En dat nadat je net het equivalent van een uitgelopen marathon als prestatie hebt neergezet. Wie verzint zoiets?
Lees ook – Ellen wilde geen kraamzorg: ‘Geen seconde spijt van!’
Sinds ik het zelf twee keer heb meegemaakt, wens ik ouders met een nieuwe baby niet alleen “Geniet ervan”, maar ook “Succes”. Want we hebben het nodig. Je hoort vaak over die roze wolk en dat soort gedoe, en natuurlijk kan die er ook zijn (kan! Kan ook gebeuren dat het bij jou wat langer duurt. Geeft niks). Deels. Want je bent natuurlijk ook super blij met je kersverse, nieuwe baby. Je voelt een ongekende liefde. Als het je eerste is, iets wat je nog nooit hebt gevoeld, als het je tweede is, iets wat je niet dacht ook voor iemand anders te kunnen voelen. Maar verder is het eigenlijk gewoon… ronduit kut.
“Het komt goed. Oh ja, vergeet ook geen hulp te vragen (of aan te nemen). You got this, mama!”
Onze eerste kraamweek met de eerste zoon was hels door bloedtekort door een fluxus en een allesomvattende, verpletterende vermoeidheid door een hele week eigenlijk gewoon letterlijk niet slapen. Onze baby was niet weg te leggen, dan zette hij het meteen op een krijsen. Wij gingen dus om beurten drie uur wakker blijven, tot bovenstaand riedeltje weer begon en de ander het over kon nemen. Ik sliep dan nog niet, want ik was veel te alert en was alsmaar bang dat de baby ineens dood zou zijn. Sliep ik eindelijk toch even, werd ik niet veel later met een bizarre adrenalinestoot wakker van schrik omdat ik dacht dat ik op hem was gaan liggen. Het was altijd mijn kussen. Duh. Kortom, het was hels. De vraag “waarom wilde ik dit?” is door m’n hoofd geschoten, wat ik toen echt zo erg vond van mezelf, want welke moeder denkt er nou zo?
Lees ook – Elsemieke: ‘Ik wilde per se thuis bevallen, ondanks dat dat niet “mocht”’
De tweede keer geen fluxus en een veel relaxtere baby (die gewoon in slaap weg te leggen was in zijn bed, wat een wonder!), maar toen gingen mijn hormonen met me aan de haal en voelde ik me haast depressief. Ik miste mijn eerste zoon intens, terwijl hij nog heel vaak bij me was. Maar mijn vriend deed ineens alles met hem, en ik deed alles met de nieuwe baby. Het was echt een soort rouw wat ik voelde, een afscheid van de periode met zijn drieën. Terwijl ik ook dolblij dat zoontje twee er was. Het bestond naast elkaar. Maar ook over deze neerslachtige gevoelens voelde ik me uiteraard schuldig.
Conclusie: de kraamweek is gewoon ruk. Ik had dit nog van niemand gehoord voordat ik er zelf middenin zat. Ik durfde het ook haast niet hardop te zeggen, want wat zou iedereen wel niet denken? Was ik een enorm slechte moeder? Tot ik het af en toe wél her en der liet vallen en ik eigenlijk alleen maar bijval kreeg. Vrijwel iedereen die ik sprak, vond het vooral heel erg zwaar, naast ook een mooie en bijzondere tijd. Waarom had ik dat niet van tevoren gehoord?
Dat had mij flink wat kopzorgen gescheeld, dat weet ik wel. Dus bij deze. Als je de kraamweek eigenlijk vooral als heel zwaar ervaart of hebt ervaren: je bent niet alleen. En je bent ook geen slechte moeder. Het is ook gewoon onmenselijk zwaar. Je hebt een enorme prestatie geleverd en je hebt geen tijd gehad om bij te komen. En dan nog het belangrijkste: het komt goed. Echt. Voor je het weet is de eerste maand voorbij, dan de tweede, dan de derde, en dan voel je je weer een beetje mens. Het komt goed. Oh ja, vergeet ook geen hulp te vragen (of aan te nemen). You got this, mama!”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).